Loi du 30 juin 2000 sur la propriété industrielle (telle que modifiée jusqu'à la loi du 5 août 2010), Pologne

©Kancelaria Sejmu s. 1/99

2013-09-25

Dz.U. 2001 Nr 49 poz. 508

USTAWA z dnia 30 czerwca 2000 r.

Prawo własności przemysłowej

Tytuł I Przepisy ogólne

Art. 1. 1. Ustawa normuje:

1) stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemy- słowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii ukła- dów scalonych;

2) zasady, na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizator- skie i wynagradzać ich twórców;

3) zadania i organizację Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej, zwa- nego dalej „Urzędem Patentowym”.

2. Przepisy ustawy nie uchybiają ochronie przedmiotów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, przewidzianej w innych ustawach.

Art. 2. Zwalczanie nieuczciwej konkurencji reguluje odrębna ustawa.

Art. 3. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) osobie – rozumie się przez to osobę fizyczną lub prawną; 2) osobie zagranicznej – rozumie się przez to osobę niemającą obywatelstwa

polskiego i odpowiednio miejsca zamieszkania albo siedziby bądź poważ- nego przedsiębiorstwa na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej;

3) przedsiębiorcy – rozumie się przez to osobę prowadzącą w celach zarobko- wych działalność wytwórczą, budowlaną, handlową lub usługową, zwaną dalej „działalnością gospodarczą”;

4) umowie międzynarodowej – rozumie się przez to umowę międzynarodową, której stroną jest Rzeczpospolita Polska;

5) Konwencji paryskiej – rozumie się przez to Akt sztokholmski zmieniający Konwencję paryską o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r. (Dz. U. z 1975 r. Nr 9, poz. 51);

6) projektach wynalazczych – rozumie się przez to wynalazki, wzory użytko- we, wzory przemysłowe, topografie układów scalonych i projekty racjonali- zatorskie.

Opracowano na pod- stawie: t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z 2004 r. Nr 33, poz. 286, z 2005 r. Nr 10, poz. 68, Nr 163, poz. 1362, Nr 167, poz. 1398, z 2006 r. Nr 170, poz. 1217 i 1218, Nr 208, poz. 1539, z 2007 r. Nr 99, poz. 662, Nr 136, poz. 958, z 2008 r. Nr 180, poz. 1113, Nr 216, poz. 1368, Nr 227, poz. 1505, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228, z 2012 r. poz. 1544.

©Kancelaria Sejmu s. 2/99

2013-09-25

7) Biurze Międzynarodowym – rozumie się przez to Międzynarodowe Biuro Własności Intelektualnej utworzone na podstawie Konwencji o ustanowie- niu Światowej Organizacji Własności Intelektualnej z dnia 14 lipca 1967 r. (Dz. U. z 1975 r. Nr 9, poz. 49);

8) międzynarodowym znaku towarowym – rozumie się przez to znak towaro- wy zarejestrowany w trybie określonym w Porozumieniu lub Protokole;

9) Porozumieniu – rozumie się przez to Porozumienie madryckie o międzyna- rodowej rejestracji znaków z dnia 14 kwietnia 1891 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 116, poz. 514 i 515);

10) Protokole – rozumie się przez to Protokół do Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków z dnia 27 czerwca 1989 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 13, poz. 129 i 130);

11) Konwencji o patencie europejskim – rozumie się przez to Konwencję o udzielaniu patentów europejskich z dnia 5 października 1973 r. zmienioną aktem zmieniającym artykuł 63 Konwencji z dnia 17 grudnia 1991 r. oraz decyzjami Rady Administracyjnej Europejskiej Organizacji Patentowej z dnia 21 grudnia 1978 r., 13 grudnia 1994 r., 20 października 1995 r., 5 grudnia 1996 r. oraz 10 grudnia 1998 r., wraz z Protokołami stanowiącymi jej integralną część (Dz. U. z 2004 r. Nr 79, poz. 737 i 738).

2. Przepisy ustawy dotyczące przedsiębiorców stosuje się odpowiednio również do osób prowadzących działalność inną niż gospodarcza, a także do jednostek or- ganizacyjnych niemających osobowości prawnej.

Art. 4. 1. Jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązu-

jące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieure- gulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kom- petencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.

2. Umowa międzynarodowa lub przepisy, o których mowa w ust. 1, rozstrzygają w szczególności o tym, w jakim języku prowadzone jest postępowanie związane z udzielaniem ochrony i w jakim języku powinna być sporządzona dokumentacja zgłoszeń wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych.

Art. 5. 1. Osoby zagraniczne korzystają z uprawnień wynikających z ustawy na podstawie

umów międzynarodowych. 2. Osoby zagraniczne mogą, jeżeli nie narusza to postanowień umów międzynaro-

dowych, korzystać z uprawnień wynikających z ustawy na zasadzie wzajemno- ści. Przesłanki wzajemności, dla celów postępowania przed Urzędem Patento- wym, stwierdza – po zasięgnięciu opinii właściwego ministra – Prezes Urzędu Patentowego.

Art. 6. 1. Na warunkach określonych w ustawie udzielane są patenty oraz dodatkowe pra-

wa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towaro-

©Kancelaria Sejmu s. 3/99

2013-09-25

we, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów sca- lonych oraz oznaczenia geograficzne.

2. W sprawach, o których mowa w ust. 1, właściwy jest Urząd Patentowy.

Art. 7. 1. Przedsiębiorcy mogą przewidzieć przyjmowanie projektów racjonalizatorskich

na warunkach określonych w ustalanym przez siebie regulaminie racjonalizacji. 2. Przedsiębiorca może uznać za projekt racjonalizatorski, w rozumieniu ustawy,

każde rozwiązanie nadające się do wykorzystania, niebędące wynalazkiem pod- legającym opatentowaniu, wzorem użytkowym, wzorem przemysłowym lub to- pografią układu scalonego.

3. W regulaminie, o którym mowa w ust. 1, przedsiębiorca określa co najmniej, ja- kie rozwiązania i przez kogo dokonane uznaje się w przedsiębiorstwie za projek- ty racjonalizatorskie, a także sposób załatwiania zgłoszonych projektów i zasady wynagradzania twórców tych projektów.

Art. 8. 1. Na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego,

wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do: 1) uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji; 2) wynagrodzenia; 3) wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych dokumen-

tach i publikacjach. 2. Twórca projektu racjonalizatorskiego przyjętego przez przedsiębiorcę do wyko-

rzystania ma prawo do wynagrodzenia określonego w regulaminie, o którym mowa w art. 7 ust. 1, obowiązującym w dniu zgłoszenia projektu, chyba że wy- dany później regulamin jest dla twórcy korzystniejszy. Przepis ust. 1 pkt 3 stosu- je się odpowiednio.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się także do współtwórcy.

Art. 9. Przedstawiciele organizacji społecznych, do których zakresu działania należą sprawy popierania własności przemysłowej, mogą zgodnie ze swoimi statutami udzielać pomocy twórcom projektów wynalazczych i występować w ich interesie przed orga- nami wymiaru sprawiedliwości oraz, z zastrzeżeniem art. 236, przed Urzędem Paten- towym.

Tytuł II Wynalazki, wzory użytkowe i wzory przemysłowe

Dział I Przepisy wspólne

Art. 10. 1. Wydanie decyzji o udzieleniu patentu na wynalazek oraz prawa ochronnego na

wzór użytkowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, w ustalonym zakresie, czy są spełnione warunki wymagane do uzyskania patentu lub prawa ochronnego.

©Kancelaria Sejmu s. 4/99

2013-09-25

2. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego następu- je po sprawdzeniu w Urzędzie Patentowym prawidłowości zgłoszenia tego wzo- ru.

Art. 11. 1. Prawo do uzyskania patentu na wynalazek albo prawa ochronnego na wzór użyt-

kowy, jak również prawa z rejestracji wzoru przemysłowego przysługuje, z za- strzeżeniem ust. 2, 3 i 5, twórcy.

2. Współtwórcom wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawnienie do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje wspólnie.

3. W razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z reali- zacji innej umowy, prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej.

4. W umowie pomiędzy przedsiębiorcami może być określony podmiot, któremu przysługiwać będą prawa, o których mowa w ust. 1, w razie dokonania wynalaz- ku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w związku z wykonywaniem tej umowy.

5. W razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez twórcę przy pomocy przedsiębiorcy, przedsiębiorca ten może korzystać z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego we własnym zakresie. W umowie o udzielenie pomocy strony mogą ustalić, że przedsiębiorcy przysługuje w całości lub części prawo, o którym mowa w ust. 1.

Art. 12. 1. Prawo do uzyskania patentu na wynalazek, prawa ochronnego na wzór użytkowy

albo prawa z rejestracji wzoru przemysłowego jest zbywalne i podlega dziedzi- czeniu.

2. Umowa o przeniesienie prawa, o którym mowa w ust. 1, wymaga, pod rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej.

Art. 13. 1. Pierwszeństwo do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji

oznacza się, z zastrzeżeniem przepisów art. 14 i 15, według daty zgłoszenia wy- nalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w Urzędzie Patento- wym.

2. Zgłoszenie uważa się za dokonane, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 4, w dniu, w któ- rym wpłynęło ono do Urzędu Patentowego z zachowaniem formy pisemnej również za pomocą telefaksu lub w postaci elektronicznej.

3. W przypadku przesłania zgłoszenia telefaksem oryginał zgłoszenia powinien wpłynąć do Urzędu Patentowego w terminie 30 dni od daty nadania zgłoszenia telefaksem. Termin ten nie podlega przywróceniu.

4. Jeżeli zgłoszenie przesłane telefaksem jest nieczytelne lub nie jest tożsame z do- starczonym oryginałem, za datę zgłoszenia uznaje się dzień, w którym zgodnie z ust. 3 został dostarczony oryginał.

5. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio, gdy oryginał zostanie dostarczony po terminie, o którym mowa w ust. 3; w takim przypadku zgłoszenie przesłane tele- faksem uznaje się za niebyłe.

©Kancelaria Sejmu s. 5/99

2013-09-25

6. W przypadku gdy zgłoszenie przesłane w postaci elektronicznej zawiera szko- dliwe oprogramowanie, Urząd Patentowy nie jest zobowiązany do otwierania takiej korespondencji i jej dalszego przetwarzania. W takim przypadku, a także gdy przesłane zgłoszenie jest nieczytelne, nie powstaje skutek, o którym mowa w ust. 1.

7. Przez postać elektroniczną zgłoszenia należy rozumieć postać ustaloną przy przesyłaniu zgłoszenia przy zastosowaniu sieci telekomunikacyjnej lub na in- formatycznym nośniku danych w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 17 lute- go 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania pu- bliczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565 oraz z 2006 r. Nr 12, poz. 65 i Nr 73, poz. 501).

8. W przypadkach, o których mowa w ust. 6, o ile nieczytelne są niektóre z części zgłoszenia, uważa się, że nie zostały one złożone. Przepisy art. 31 ust. 3–5 stosu- je się odpowiednio.

9. Urząd Patentowy powiadamia niezwłocznie zgłaszającego, przy użyciu takiego samego środka przekazu, że zgłoszenie przesłane telefaksem jest w całości lub części nieczytelne albo też zaszedł jeden z przypadków, o których mowa w ust. 6 lub 8, w przypadku gdy możliwe jest ustalenie adresu poczty elektronicznej lub tożsamości zgłaszającego i jego adresu oraz nie zagraża to bezpieczeństwu systemu teleinformatycznego Urzędu Patentowego, w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204, z 2004 r. Nr 96, poz. 959 i Nr 173, poz. 1808 oraz z 2007 r. Nr 50, poz. 331), i pozwalają na to względy techniczne użytego przez zgłaszają- cego środka przekazu.

Art. 14. Pierwszeństwo do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji przysługuje w Rzeczypospolitej Polskiej, na zasadach określonych w umowach mię- dzynarodowych, według daty pierwszego prawidłowego zgłoszenia wynalazku, wzo- ru użytkowego albo wzoru przemysłowego we wskazanym państwie, jeżeli od tej daty zgłoszenie w Urzędzie Patentowym dokonane zostanie w okresie:

1) 12 miesięcy – w przypadku zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych; 2) 6 miesięcy – w przypadku zgłoszeń wzorów przemysłowych.

Art. 15. Pierwszeństwo do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji oznacza się, na zasadach określonych w umowach międzynarodowych, według daty wystawienia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w Polsce lub za granicą, na wystawie międzynarodowej oficjalnej lub oficjalnie uznanej, jeżeli zgłoszenie w Urzędzie Patentowym tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego dokonane zostanie w okresie 6 miesięcy od tej daty. 2. (uchylony). 3. (uchylony). 4. (uchylony).

Art. 16. Jeżeli wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy, będący przedmiotem pierwszego prawidłowego zgłoszenia, był wcześniej wystawiony na wystawie i ko- rzystał, od dnia wystawienia do dnia zgłoszenia, z ochrony tymczasowej przewidzia- nej w Konwencji paryskiej, pierwszeństwo do uzyskania patentu, prawa ochronnego

©Kancelaria Sejmu s. 6/99

2013-09-25

albo prawa z rejestracji, o którym mowa w art. 14, oraz początek przewidzianych tam terminów do dokonania zgłoszenia w Urzędzie Patentowym oznacza się według daty wystawienia tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego na wystawie.

Art. 17. 1. Pierwszeństwo, o którym mowa w art. 14 i 15 (uprzednie pierwszeństwo), jest

zbywalne i podlega dziedziczeniu. 2. Umowa o przeniesienie pierwszeństwa, o którym mowa w ust. 1, wymaga pod

rygorem nieważności zachowania formy pisemnej.

Art. 18. Jeżeli zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego doko- nały niezależnie od siebie co najmniej dwie osoby, które korzystają z pierwszeństwa oznaczonego tą samą datą, prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje każdej z tych osób.

Art. 19. 1. Na wniosek zgłaszającego Urząd Patentowy wydaje, w celu zastrzeżenia pierw-

szeństwa za granicą, dowód dokonania zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowe- go albo wzoru przemysłowego w Urzędzie Patentowym (dowód pierwszeństwa).

2. Podstawą sporządzenia dowodu pierwszeństwa może być tylko zgłoszenie speł- niające wymagania określone w ustawie, jako dające podstawę do uznania go za dokonane.

Art. 20. Twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawniony do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji może przenieść to pra- wo nieodpłatnie lub za uzgodnioną zapłatą na rzecz przedsiębiorcy albo przekazać mu wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy do korzystania.

Art. 21. W przypadku przekazania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowe- go do korzystania zgodnie z art. 20, z dniem jego przedstawienia na piśmie następuje przejście na przedsiębiorcę prawa do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub pra- wa z rejestracji, pod warunkiem przyjęcia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę do wykorzystania i zawiadomienia o tym twór- cy w terminie 1 miesiąca, chyba że strony ustalą inny termin.

Art. 22. 1. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo

wzoru przemysłowego ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wyna- lazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy na podstawie art. 11 ust. 3 i 5 lub art. 21.

2. Jeżeli strony nie uzgodniły wysokości wynagrodzenia, wynagrodzenie to ustala się w słusznej proporcji do korzyści przedsiębiorcy z wynalazku, wzoru użytko-

©Kancelaria Sejmu s. 7/99

2013-09-25

wego albo wzoru przemysłowego, z uwzględnieniem okoliczności, w jakich wy- nalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy został dokonany, a w szcze- gólności zakresu udzielonej twórcy pomocy przy dokonaniu wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego oraz zakresu obowiązków pracowni- czych twórcy w związku z dokonaniem wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego.

3. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wynagrodzenie wypłaca się w całości, najpóź- niej w ciągu dwóch miesięcy po upływie roku od dnia uzyskania pierwszych ko- rzyści z wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego, lub w czę- ściach, w ciągu dwóch miesięcy po upływie każdego roku od uzyskania tych ko- rzyści, jednak nie dłużej niż przez 5 lat.

Art. 23. Wynagrodzenie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego, określone i wypłacone na podstawie przepisów art. 22 ust. 2 i 3, powinno być pod- wyższone, jeżeli korzyści osiągnięte przez przedsiębiorcę okażą się znacząco wyższe od korzyści przyjętych za podstawę do ustalenia wypłaconego wynagrodzenia.

Dział II Wynalazki i patenty

Rozdział 1 Wynalazek

Art. 24. Patenty są udzielane – bez względu na dziedzinę techniki – na wynalazki, które są nowe, posiadają poziom wynalazczy i nadają się do przemysłowego stosowania.

Art. 25. 1. Wynalazek uważa się za nowy, jeśli nie jest on częścią stanu techniki. 2. Przez stan techniki rozumie się wszystko to, co przed datą, według której ozna-

cza się pierwszeństwo do uzyskania patentu, zostało udostępnione do wiadomo- ści powszechnej w formie pisemnego lub ustnego opisu, przez stosowanie, wy- stawienie lub ujawnienie w inny sposób.

3. Za stanowiące część stanu techniki uważa się również informacje zawarte w zgłoszeniach wynalazków lub wzorów użytkowych, korzystających z wcześniej- szego pierwszeństwa, nieudostępnione do wiadomości powszechnej, pod warun- kiem ich ogłoszenia w sposób określony w ustawie.

4. Przepisy ust. 1–3 nie wyłączają możliwości udzielenia patentu na wynalazek do- tyczący nowego zastosowania substancji stanowiącej część stanu techniki lub użycia takiej substancji do uzyskania wytworu mającego nowe zastosowanie.

Art. 26. 1. Wynalazek uważa się za posiadający poziom wynalazczy, jeżeli wynalazek ten

nie wynika dla znawcy, w sposób oczywisty, ze stanu techniki. 2. Przy ocenie poziomu wynalazczego nie uwzględnia się zgłoszeń, o których mo-

wa w art. 25 ust. 3.

©Kancelaria Sejmu s. 8/99

2013-09-25

Art. 27. Wynalazek uważany jest za nadający się do przemysłowego stosowania, jeżeli we- dług wynalazku może być uzyskiwany wytwór lub wykorzystywany sposób, w ro- zumieniu technicznym, w jakiejkolwiek działalności przemysłowej, nie wykluczając rolnictwa.

Art. 28. Za wynalazki, w rozumieniu art. 24, nie uważa się w szczególności:

1) odkryć, teorii naukowych i metod matematycznych; 2) wytworów o charakterze jedynie estetycznym; 3) planów, zasad i metod dotyczących działalności umysłowej lub gospodar-

czej oraz gier; 4) wytworów, których niemożliwość wykorzystania może być wykazana w

świetle powszechnie przyjętych i uznanych zasad nauki; 5) programów do maszyn cyfrowych; 6) przedstawienia informacji.

Art. 29. 1. Patentów nie udziela się na:

1) wynalazki, których wykorzystywanie byłoby sprzeczne z porządkiem pu- blicznym lub dobrymi obyczajami; nie uważa się za sprzeczne z porządkiem publicznym korzystanie z wynalazku tylko dlatego, że jest zabronione przez prawo;

2) odmiany roślin lub rasy zwierząt oraz czysto biologiczne sposoby hodowli roślin lub zwierząt; przepis ten nie ma zastosowania do mikrobiologicznych sposobów hodowli ani do wytworów uzyskiwanych takimi sposobami;

3) sposoby leczenia ludzi i zwierząt metodami chirurgicznymi lub terapeutycz- nymi oraz sposoby diagnostyki stosowane na ludziach lub zwierzętach; przepis ten nie dotyczy produktów, a w szczególności substancji lub mie- szanin stosowanych w diagnostyce lub leczeniu.

2. Sposób hodowli roślin lub zwierząt, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jest czysto biologiczny, jeżeli w całości składa się ze zjawisk naturalnych, takich jak krzy- żowanie lub selekcjonowanie.

Art. 30. Uprawniony z patentu może uzyskać patent na ulepszenie lub uzupełnienie wynalaz- ku, które posiada cechy wynalazku, a nie może być stosowane samoistnie (patent dodatkowy). Można również uzyskać patent dodatkowy do już uzyskanego patentu dodatkowego.

Rozdział 2 Zgłoszenie wynalazku

Art. 31. 1. Zgłoszenie wynalazku w celu uzyskania patentu powinno obejmować:

©Kancelaria Sejmu s. 9/99

2013-09-25

1) podanie zawierające co najmniej oznaczenie zgłaszającego, określenie przedmiotu zgłoszenia oraz wniosek o udzielenie patentu lub patentu dodat- kowego;

2) opis wynalazku ujawniający jego istotę; 3) zastrzeżenie lub zastrzeżenia patentowe; 4) skrót opisu.

2. Zgłoszenie wynalazku, o którym mowa w ust. 1, powinno także zawierać rysun- ki, jeżeli są one niezbędne do zrozumienia wynalazku.

3. Zgłoszenie wynalazku, które obejmuje co najmniej podanie oraz części wygląda- jące zewnętrznie na opis wynalazku i na zastrzeżenie lub zastrzeżenia patento- we, daje podstawę do uznania zgłoszenia za dokonane.

4. Urząd Patentowy wyznacza postanowieniem, pod rygorem umorzenia postępo- wania, termin do uzupełnienia zgłoszenia, jeżeli stwierdzi, że nie zawiera ono wszystkich części, o których mowa w ust. 3. Zgłoszenie uważa się za dokonane w dniu wpłynięcia do Urzędu Patentowego ostatniego brakującego dokumentu.

5. Urząd Patentowy, jeżeli stwierdzi, że zgłoszenie wynalazku nie zawiera rysun- ków, na które w zgłoszeniu powołuje się zgłaszający, wzywa postanowieniem, pod rygorem uznania za niebyłe powołania się na rysunki, do uzupełnienia zgło- szenia w wyznaczonym terminie. Zgłoszenie uważa się za dokonane w dniu wpłynięcia do Urzędu Patentowego ostatniego brakującego rysunku.

Art. 32. Jeżeli zgłaszający nie jest twórcą wynalazku, powinien w podaniu wskazać twórcę i podstawę swego prawa do uzyskania patentu.

Art. 33. 1. Z zastrzeżeniem art. 936 ust. 1, opis wynalazku, o którym mowa w art. 31 ust. 1

pkt 2, powinien przedstawiać wynalazek na tyle jasno i wyczerpująco, aby znawca mógł ten wynalazek urzeczywistnić. W szczególności opis powinien zawierać tytuł odpowiadający przedmiotowi wynalazku, określać dziedzinę techniki, której wynalazek dotyczy, a także znany zgłaszającemu stan techniki oraz przedstawiać w sposób szczegółowy przedmiot rozwiązania, z objaśnie- niem figur rysunków (jeżeli zgłoszenie zawiera rysunki) i przykładem lub przy- kładami realizacji bądź stosowania wynalazku.

2. (uchylony). 3. Zastrzeżenia patentowe, o których mowa w art. 31 ust. 1 pkt 3, powinny być w

całości poparte opisem wynalazku i określać w sposób zwięzły, lecz jedno- znaczny, przez podanie cech technicznych rozwiązania, zastrzegany wynalazek oraz zakres żądanej ochrony patentowej. Przepis art. 936 ust. 1 stosuje się odpo- wiednio.

31. Każde zastrzeżenie powinno być ujęte jasno, w jednym zdaniu lub równoważni- ku zdania.

4. Oprócz zastrzeżenia niezależnego lub zastrzeżeń niezależnych, które powinny przedstawiać ogół cech zgłaszanego wynalazku bądź kilku wynalazków, ujętych zgodnie z art. 34 w jednym zgłoszeniu, w zgłoszeniu może występować odpo- wiednia liczba zastrzeżeń zależnych dla przedstawienia wariantów wynalazku lub sprecyzowania cech wymienionych w zastrzeżeniu niezależnym lub innym zastrzeżeniu zależnym.

©Kancelaria Sejmu s. 10/99

2013-09-25

41. Wzajemne powiązanie w układzie zastrzeżenia niezależnego i zastrzeżeń zależ- nych powinno być wyraźnie przedstawione w zgłoszeniu.

5. Skrót opisu, o którym mowa w art. 31 ust. 1 pkt 4, powinien zawierać zwięzłą i jasną informację określającą przedmiot i charakterystyczne cechy techniczne wynalazku oraz wskazanie jego przeznaczenia, jeżeli nie wynika to z określenia samego przedmiotu. Przepis art. 936 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

6. Rysunki, o których mowa w art. 31 ust. 2, powinny w sposób czytelny, w połą- czeniu z opisem i zastrzeżeniami patentowymi, odtwarzać przedmiot wynalazku w ujęciu schematycznym, bez tekstu, z wyjątkiem pojedynczych wyrazów, gdy są one konieczne. Zgłoszenie może zawierać kilka arkuszy rysunków. Na jed- nym arkuszu może znajdować się więcej niż jedna figura, lecz wyraźnie oddzie- lona jedna od drugiej.

Art. 34. 1. Zgłoszenie wynalazku może obejmować jeden lub więcej wynalazków połączo-

nych ze sobą w taki sposób, że stanowią wyraźnie jeden pomysł wynalazczy (jednolitość wynalazku).

2. Kilka wynalazków ujętych w jednym zgłoszeniu spełnia wymóg jednolitości, je- żeli połączenie ich ze sobą opiera się na jednej lub wielu wspólnych bądź wza- jemnie sobie odpowiadających cechach technicznych spośród tych, które okre- ślają zastrzegane wynalazki i decydują o wkładzie wnoszonym przez nie do sta- nu techniki.

Art. 35. 1. Jeżeli zgłaszający chce skorzystać z uprzedniego pierwszeństwa, powinien w po-

daniu złożyć stosowne oświadczenie oraz dołączyć dowód potwierdzający zgło- szenie wynalazku we wskazanym państwie bądź wystawienie go na określonej wystawie. Dowód taki może być również złożony w ciągu trzech miesięcy od daty zgłoszenia. Późniejsze złożenie takiego oświadczenia albo dowodu nie skutkuje przyznaniem pierwszeństwa.

2. (uchylony). 3. (uchylony). 4. Zgłaszający obowiązany jest w terminie trzech miesięcy od daty zgłoszenia wy-

nalazku nadesłać tłumaczenie dowodu, o którym mowa w ust. 1, na język polski lub na inny język, jeżeli wynika to z umowy międzynarodowej lub przepisów, o których mowa w art. 4.

5. Urząd Patentowy wzywa postanowieniem, pod rygorem odmowy przyznania uprzedniego pierwszeństwa, do uzupełnienia zgłoszenia wynalazku w wyzna- czonym terminie, jeżeli stwierdzi, że nie zawiera ono tłumaczenia, o którym mowa w ust. 4.

6. Zgłaszający, który nabył prawo do korzystania z uprzedniego pierwszeństwa przysługującego ze zgłoszenia bądź wystawienia wynalazku dokonanego przez inną osobę, powinien w terminie trzech miesięcy od daty zgłoszenia wynalazku nadesłać oświadczenie o podstawie korzystania z uprzedniego pierwszeństwa. Przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio.

Art. 36. Do zgłoszenia dokonanego w celu uzyskania patentu zgłaszający powinien dołączyć również inne niż wymienione w art. 31, 32 i 35 dokumenty i oświadczenia, jeżeli jest

©Kancelaria Sejmu s. 11/99

2013-09-25

to niezbędne do uzasadnienia twierdzeń i żądań zawartych w zgłoszeniu. Wszystkie części zgłoszenia mogą być złożone w jednym egzemplarzu, z wyjątkiem opisu wy- nalazku, zastrzeżeń patentowych, rysunków oraz skrótu opisu, składanych w liczbie i formie uzasadnionej potrzebą postępowania oraz ujednolicenia dokumentacji.

Art. 37. 1. Do czasu wydania decyzji w sprawie udzielenia patentu zgłaszający może, z za-

strzeżeniem ust. 2, wprowadzać uzupełnienia i poprawki do zgłoszenia wynalaz- ku, które nie mogą wykraczać poza to, co zostało ujawnione, w dniu dokonania zgłoszenia, jako przedmiot rozwiązania w opisie zgłoszeniowym wynalazku obejmującym opis wynalazku, zastrzeżenia patentowe i rysunki.

2. Zmiana zastrzeżeń patentowych w sposób rozszerzający pierwotny zakres żąda- nej ochrony może być dokonana tylko do czasu ogłoszenia o zgłoszeniu i przy zachowaniu ograniczenia określonego w ust. 1.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, a także w każdym innym przypad- ku, gdy w toku postępowania nastąpi zmiana zakresu żądanej ochrony, zgłasza- jący obowiązany jest do nadesłania odpowiednio zmienionego skrótu opisu wy- nalazku. Przepisy art. 42 ust. 1 oraz art. 46 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Art. 38. W toku rozpatrywania zgłoszenia wynalazku lub w okresie dwóch miesięcy od daty uprawomocnienia się decyzji o odmowie udzielenia patentu zgłaszający może złożyć wniosek o udzielenie prawa ochronnego na wzór użytkowy. Takie zgłoszenie wzoru użytkowego uważa się za dokonane w dniu zgłoszenia wynalazku.

Art. 39. 1. W razie dokonania zgłoszenia wynalazku z naruszeniem przepisu o jednolitości

wynalazku, dokonane następnie, na wezwanie Urzędu Patentowego, oddzielne zgłoszenia wynalazków (zgłoszenia wydzielone) uważa się za dokonane w dniu zgłoszenia pierwotnego.

2. Jeżeli zgłaszający złoży oddzielne zgłoszenia wynalazków bez wezwania Urzędu Patentowego, nawet wówczas gdy zgłoszenie pierwotne spełniało warunek jed- nolitości, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

3. Urząd Patentowy odmawia, w drodze postanowienia, przyznania zgłoszeniu wy- dzielonemu daty zgłoszenia pierwotnego, jeżeli uzna, że zgłoszenie to nie doty- czy wynalazku ujawnionego w zgłoszeniu pierwotnym. Przepisy art. 37 ust. 1 i 2 oraz art. 49 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 391. 1. Zgłoszenie wydzielone powinno spełniać wymagania, o których mowa w art. 31

ust. 1. 2. W przypadku gdy zgłaszający chce skorzystać z uprzedniego pierwszeństwa dla

zgłoszenia wydzielonego, a oświadczenia w tej sprawie i dowód, o których mo- wa w art. 35 ust. 1, wraz z tłumaczeniem, o ile było ono wymagane, zostały zło- żone w przewidzianym terminie do akt zgłoszenia pierwotnego, z którego zgło- szenie zostało wydzielone, powinien w podaniu potwierdzić te oświadczenia, a także złożyć wraz ze zgłoszeniem wydzielonym kopię dowodu, o którym mowa w art. 35 ust. 1, lub kopię jego tłumaczenia, o ile jest ono wymagane. Przepisy art. 35 ust. 5 i 6 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 12/99

2013-09-25

Art. 40. Wynalazek, na który polska osoba prawna bądź obywatel polski, mający miejsce zamieszkania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, chce uzyskać patent za granicą, może być zgłoszony za granicą w celu uzyskania ochrony dopiero po zgłoszeniu go w Urzędzie Patentowym.

Rozdział 3 Rozpatrywanie zgłoszenia wynalazku

Art. 41. 1. Po wpłynięciu zgłoszenia wynalazku Urząd Patentowy nadaje mu kolejny numer,

stwierdza datę wpływu oraz zawiadamia o tym zgłaszającego. 2. Oznaczenie daty dokonania zgłoszenia, w przypadkach, o których mowa w art.

13 ust. 4 i 5 oraz art. 31 ust. 4 i 5, następuje w drodze postanowienia.

Art. 42. 1. Po dokonaniu zgłoszenia wynalazku, zgodnie z art. 31 ust. 3–5, Urząd Patentowy

w toku jego rozpatrywania wydaje, z zastrzeżeniem ust. 2, postanowienia wzy- wające zgłaszającego, pod rygorem umorzenia postępowania, do uzupełnienia zgłoszenia lub usunięcia, w wyznaczonym terminie, wskazanych braków i istot- nych usterek.

2. W razie stwierdzenia, że zgłoszenie dokonane zostało z naruszeniem przepisu o jednolitości wynalazku, Urząd Patentowy wzywa zgłaszającego do złożenia od- dzielnych zgłoszeń. Jeżeli zgłoszenia wydzielone nie wpłyną w wyznaczonym terminie, uważa się, że zgłoszenie pierwotne dotyczy wynalazku określonego na pierwszym miejscu w zastrzeżeniach patentowych, a pozostałe wynalazki zosta- ły przez zgłaszającego wycofane.

Art. 43. 1. O zgłoszeniu wynalazku Urząd Patentowy dokonuje ogłoszenia, z zastrzeżeniem

ust. 2 i 3, niezwłocznie po upływie 18 miesięcy od daty pierwszeństwa do uzy- skania patentu. Zgłaszający może w okresie dwunastu miesięcy od daty pierw- szeństwa złożyć wniosek o dokonanie ogłoszenia w terminie wcześniejszym.

2. Nie ogłasza się o zgłoszeniu, jeżeli: 1) dotyczy ono wynalazku tajnego; 2) przed terminem ogłoszenia wydana została decyzja ostateczna o umorzeniu

postępowania albo o odmowie udzielenia patentu. 3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, w razie ustania przyczyn uzasadniają-

cych nieogłaszanie o zgłoszeniu wynalazku, Urząd Patentowy dokona ogłosze- nia niezwłocznie po wszczęciu lub wznowieniu postępowania w sprawie.

Art. 44. 1. Od dnia ogłoszenia o zgłoszeniu wynalazku osoby trzecie mogą zapoznać się z

opisem zgłoszeniowym wynalazku. Osoby te mogą do czasu wydania decyzji w sprawie udzielenia patentu zgłaszać do Urzędu Patentowego uwagi co do istnie- nia okoliczności uniemożliwiających jego udzielenie.

©Kancelaria Sejmu s. 13/99

2013-09-25

2. W opisie zgłoszeniowym zamieszcza się zmiany zastrzeżeń patentowych, z określeniem daty ich wprowadzenia, jeżeli wpłynęły one do Urzędu Patentowe- go co najmniej jeden miesiąc przed ogłoszeniem o zgłoszeniu wynalazku.

Art. 45. 1. W okresie poprzedzającym ogłoszenie o zgłoszeniu wynalazku akta dotyczące

tego zgłoszenia nie mogą być bez zgody zgłaszającego ujawnione ani udostęp- nione osobom nieuprawnionym.

2. Urząd Patentowy może, jeżeli zgłaszający wyrazi na to zgodę w podaniu o udzie- lenie patentu, udostępnić osobom trzecim wyłącznie informację o dokonaniu te- go zgłoszenia, ujawniając numer, datę, tytuł zgłoszenia oraz zgłaszającego.

3. W toku badania takiego zgłoszenia Urząd Patentowy może, bez zgody zgłaszają- cego, zasięgać niezbędnych opinii. Osoby uczestniczące w przygotowaniu i wy- dawaniu opinii są obowiązane do nieujawniania danych dotyczących zgłoszenia.

Art. 46. 1. W uzasadnionych przypadkach Urząd Patentowy, sprawdzając, czy spełnione zo-

stały ustawowe warunki wymagane do uzyskania patentu, może wezwać zgła- szającego postanowieniem do nadesłania w wyznaczonym terminie, pod rygo- rem umorzenia postępowania, dokumentów i wyjaśnień dotyczących tego zgło- szenia oraz do wprowadzenia określonych poprawek lub uzupełnień w doku- mentacji zgłoszenia, a także do nadesłania rysunków, które nie są niezbędne do zrozumienia wynalazku, jeżeli jest to potrzebne dla należytego przedstawienia wynalazku lub konieczne z innych względów.

2. Jeżeli po wszczęciu postępowania zgłaszający wprowadził do zgłoszenia uzupeł- nienia lub poprawki niezgodnie z przepisami ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

3. Urząd Patentowy może, z zastrzeżeniem ust. 4, wprowadzić poprawki w doku- mentacji zgłoszenia jedynie w celu usunięcia oczywistych pomyłek i błędów ję- zykowych.

4. Urząd Patentowy może w skrócie opisu wynalazku wprowadzić również inne niż określone w ust. 3 poprawki.

Art. 47. 1. Urząd Patentowy sporządza dla każdego zgłoszenia wynalazku podlegającego

ogłoszeniu sprawozdanie o stanie techniki, obejmujące wykaz publikacji, które będą brane pod uwagę przy ocenie zgłoszonego wynalazku.

2. Niezwłocznie po sporządzeniu sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, Urząd Patentowy przekazuje je zgłaszającemu.

Art. 48. Urząd Patentowy wydaje postanowienie o odmowie przyznania uprzedniego pierw- szeństwa w całości lub w części, jeżeli stwierdzi, że:

1) zgłaszający nie jest uprawniony do korzystania z uprzedniego pierwszeń- stwa;

2) zgłoszenie dokonane za granicą, na którym zgłaszający opiera swoje za- strzeżenie uprzedniego pierwszeństwa, nie jest pierwszym zgłoszeniem w rozumieniu przepisu art. 14;

©Kancelaria Sejmu s. 14/99

2013-09-25

3) wystawa, na której wystawienie jest podstawą zastrzeżenia uprzedniego pierwszeństwa przez zgłaszającego, nie spełnia wymagań określonych w art. 15;

4) wynalazek zgłoszony w Urzędzie Patentowym lub odpowiednia część tego wynalazku różni się od wynalazku, do którego zgłaszającemu przysługuje uprzednie pierwszeństwo;

5) zgłaszający uchybił przewidzianym w art. 14 i 15 terminom dla dokonania zgłoszenia albo terminowi dla złożenia dowodu pierwszeństwa lub innego dokumentu bądź oświadczenia wymaganego do uzyskania pierwszeństwa lub

6) zgłaszający złożył, z naruszeniem przepisu art. 35, oświadczenie o korzysta- niu z uprzedniego pierwszeństwa.

Art. 49. 1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi, że wynalazek nie spełnia ustawowych warun-

ków wymaganych do uzyskania patentu, wydaje decyzję o odmowie jego udzie- lenia.

2. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1, Urząd Patentowy wyznacza zgłaszającemu termin do zajęcia stanowiska co do zebranych dowodów i mate- riałów mogących świadczyć o istnieniu przeszkód do uzyskania patentu. Dowo- dy i materiały mogą wykraczać poza wykaz objęty sprawozdaniem o stanie techniki.

Art. 50. 1. Przepisy art. 49 stosuje się także, z zastrzeżeniem ust. 2, gdy brak ustawowych

warunków wymaganych do uzyskania patentu dotyczy tylko części zgłoszenia, a zgłaszający nie ograniczy zakresu przedmiotowego żądanej ochrony.

2. W przypadku gdy brak ustawowych warunków wymaganych do uzyskania pa- tentu dotyczy tylko niektórych wynalazków, ujętych w jednym zgłoszeniu, a zgłaszający nie ograniczy zakresu żądanej ochrony, Urząd Patentowy w pierw- szej kolejności odmawia udzielenia patentu na te wynalazki. Po uprawomocnie- niu się decyzji w tej sprawie Urząd Patentowy wydaje postanowienie wzywające zgłaszającego, pod rygorem umorzenia postępowania, do dokonania odpowied- nich zmian w opisie zgłoszeniowym.

Art. 51. Decyzję, o której mowa w art. 49 ust. 1, Urząd Patentowy może wydać przed ogło- szeniem o zgłoszeniu.

Art. 52. 1. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu patentu, jeżeli zostały spełnione

ustawowe warunki do jego uzyskania. 2. Udzielenie patentu następuje pod warunkiem uiszczenia opłaty za pierwszy okres

ochrony. W razie nieuiszczenia opłaty w wyznaczonym terminie, Urząd Paten- towy stwierdza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu patentu.

Art. 53. Udzielone patenty podlegają wpisowi do rejestru patentowego.

©Kancelaria Sejmu s. 15/99

2013-09-25

Art. 54. 1. Udzielenie patentu stwierdza się przez wydanie dokumentu patentowego. 2. Częścią składową dokumentu patentowego jest opis patentowy obejmujący opis

wynalazku, zastrzeżenia patentowe i rysunki. Opis patentowy jest publikowany przez Urząd Patentowy.

Art. 55. 1. Sprostowanie opisu patentowego może dotyczyć tylko oczywistych pomyłek al-

bo błędów drukarskich. 2. W postanowieniu o sprostowaniu Urząd Patentowy określa jednocześnie, czy i w

jakim zakresie: 1) powinna nastąpić ponowna publikacja opisu; 2) uprawniony jest obowiązany pokryć koszty związane z ponowną publikacją

opisu. 3. Informację o sprostowaniu opisu patentowego ogłasza się w „Wiadomościach

Urzędu Patentowego”.

Rozdział 4 Wynalazek tajny

Art. 56. 1. Wynalazek dokonany przez obywatela polskiego może być uznany za tajny, je-

żeli dotyczy obronności lub bezpieczeństwa Państwa. 2. Wynalazkami dotyczącymi obronności Państwa są w szczególności rodzaje broni

lub sprzętu wojskowego oraz sposoby walki. 3. Wynalazkami dotyczącymi bezpieczeństwa Państwa są w szczególności środki

techniczne stosowane przez służby państwowe uprawnione do wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych, a także nowe rodzaje wyposażenia i sprzętu oraz sposoby ich wykorzystywania przez te służby.

Art. 57. 1. Wynalazek tajny stanowi tajemnicę prawnie chronioną. 2. O tajności wynalazku dotyczącego obronności lub bezpieczeństwa Państwa po-

stanawiają, odpowiednio, Minister Obrony Narodowej, minister właściwy do spraw wewnętrznych lub Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Art. 58. 1. Zgłoszenia wynalazku tajnego w Urzędzie Patentowym można dokonać tylko w

celu zastrzeżenia pierwszeństwa do uzyskania patentu. W okresie, w jakim zgło- szony wynalazek pozostaje tajny, Urząd Patentowy nie rozpatruje tego zgłosze- nia.

2. Jeżeli postanowienie o tajności wynalazku zostało podjęte po wpłynięciu zgło- szenia do Urzędu Patentowego, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 16/99

2013-09-25

Art. 59. 1. Prawo do uzyskania patentu na wynalazek tajny zgłoszony w Urzędzie Patento-

wym w celu zastrzeżenia pierwszeństwa przechodzi, za odszkodowaniem, na Skarb Państwa reprezentowany odpowiednio przez Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

2. Wysokość odszkodowania, o którym mowa w ust. 1, określa się według wartości rynkowej wynalazku.

3. Jeżeli strony nie uzgodniły wysokości i warunków wypłaty odszkodowania, o którym mowa w ust. 1, odszkodowanie to, ustalone odpowiednio przez Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, wypłaca się ze środków budżetu Pań- stwa jednorazowo lub w częściach co roku, jednak nie dłużej niż przez 5 lat.

Art. 60. 1. O uznaniu, że wynalazek przestał być wynalazkiem tajnym, postanawia odpo-

wiednio Minister Obrony Narodowej, minister właściwy do spraw wewnętrz- nych lub Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W tym przypadku, na wniosek właściwego organu, Urząd Patentowy wszczyna albo wznawia postę- powanie o udzielenie patentu, jeżeli nie upłynął jeszcze okres 20 lat od daty zgłoszenia wynalazku.

2. Zgłoszenia wynalazków tajnych uważa się za niebyłe po upływie okresu, o któ- rym mowa w ust. 1.

Art. 61. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje wynalazków dotyczących obronności lub bezpieczeństwa Państwa oraz tryb postępowania z takimi wynalaz- kami, zarówno przed stwierdzeniem przez właściwy organ, czy są to wynalazki taj- ne, jak też po wydaniu postanowienia o ich tajności.

Art. 62. 1. Urząd Patentowy przesyła Ministrowi Obrony Narodowej, ministrowi właści-

wemu do spraw wewnętrznych oraz Szefowi Agencji Bezpieczeństwa We- wnętrznego, w zakresie dokonanych uzgodnień, wykazy zgłoszonych wynalaz- ków mogących dotyczyć obronności albo bezpieczeństwa Państwa, a także – na żądanie tych organów – opisy i rysunki wynalazków. Przepis art. 45 ust. 3 zda- nie drugie stosuje się odpowiednio.

2. Akta dotyczące zgłoszenia wynalazku tajnego mogą być udostępnione do wglądu tylko osobom upoważnionym przez Ministra Obrony Narodowej, ministra wła- ściwego do spraw wewnętrznych lub Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrz- nego.

©Kancelaria Sejmu s. 17/99

2013-09-25

Rozdział 5 Patent

Art. 63. 1. Przez uzyskanie patentu nabywa się prawo wyłącznego korzystania z wynalazku

w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Pol- skiej.

2. Zakres przedmiotowy patentu określają zastrzeżenia patentowe, zawarte w opisie patentowym. Opis wynalazku i rysunki mogą służyć do wykładni zastrzeżeń pa- tentowych.

3. Czas trwania patentu wynosi 20 lat od daty dokonania zgłoszenia wynalazku w Urzędzie Patentowym.

Art. 64. 1. Patent na wynalazek dotyczący sposobu wytwarzania obejmuje także wytwory

uzyskane bezpośrednio tym sposobem. 2. W stosunku do nowych wytworów albo gdy uprawniony wykaże, że nie mógł

ustalić, mimo podjęcia należytych wysiłków, rzeczywiście zastosowanego przez inną osobę sposobu wytwarzania wytworu, domniemywa się, że wytwór, który może być uzyskany opatentowanym sposobem, został tym sposobem wytworzo- ny.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, przy przeprowadzaniu dowodu przeciw- nego należy brać pod uwagę prawnie uzasadniony interes pozwanego w zakresie ochrony jego tajemnic produkcyjnych i handlowych.

Art. 65. Patent na wynalazek, dotyczący użycia substancji stanowiącej część stanu techniki do uzyskania wytworu mającego nowe zastosowanie, obejmuje także wytwory spe- cjalnie przygotowane zgodnie z wynalazkiem do takiego zastosowania.

Art. 66. 1. Uprawniony z patentu może zakazać osobie trzeciej, niemającej jego zgody, ko-

rzystania z wynalazku w sposób zarobkowy lub zawodowy polegający na: 1) wytwarzaniu, używaniu, oferowaniu, wprowadzaniu do obrotu lub importo-

waniu dla tych celów produktu będącego przedmiotem wynalazku lub 2) stosowaniu sposobu będącego przedmiotem wynalazku, jak też używaniu,

oferowaniu, wprowadzaniu do obrotu lub importowaniu dla tych celów pro- duktów otrzymanych bezpośrednio takim sposobem.

2. Uprawniony z patentu może w drodze umowy udzielić innej osobie upoważnie- nia (licencji) do korzystania z jego wynalazku (umowa licencyjna).

Art. 67. 1. Patent jest zbywalny i podlega dziedziczeniu. 2. Umowa o przeniesienie patentu wymaga, pod rygorem nieważności, zachowania

formy pisemnej. 3. Przeniesienie patentu staje się skuteczne wobec osób trzecich z chwilą wpisu te-

go przeniesienia do rejestru patentowego.

©Kancelaria Sejmu s. 18/99

2013-09-25

4. Ustanowienie zastawu rejestrowego na patencie jest skuteczne z chwilą wpisu do rejestru zastawów i podlega ujawnieniu w rejestrze patentowym.

Art. 68. 1. Uprawniony z patentu lub z licencji nie może nadużywać swego prawa, w szcze-

gólności przez uniemożliwianie korzystania z wynalazku przez osobę trzecią, je- żeli jest ono konieczne do zaspokojenia potrzeb rynku krajowego, a zwłaszcza gdy wymaga tego interes publiczny, a wyrób jest dostępny społeczeństwu w niedostatecznej ilości lub jakości albo po nadmiernie wysokich cenach.

2. Nie uważa się za nadużycie prawa, o którym mowa w ust. 1, uniemożliwiania korzystania z wynalazku przez osoby trzecie w okresie 3 lat od dnia udzielenia patentu.

3. Urząd Patentowy może żądać od uprawnionego z patentu lub z licencji wszelkich wyjaśnień dotyczących zakresu korzystania z wynalazku w celu stwierdzenia, czy patent nie jest nadużywany.

4. Przepisy ust. 1 i 2 nie naruszają przepisów o przeciwdziałaniu praktykom mono- polistycznym.

Art. 69. 1. Nie narusza się patentu przez:

1) korzystanie z wynalazku dotyczącego środków komunikacji i ich części lub urządzeń, które znajdują się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej czasowo, a także przedmiotów, które znajdują się na tym obszarze w komunikacji tranzytowej;

2) korzystanie z wynalazku dla celów państwowych w niezbędnym wymiarze, bez prawa wyłączności, jeżeli jest to konieczne do zapobieżenia lub usunię- cia stanu zagrożenia ważnych interesów Państwa, w szczególności w zakre- sie bezpieczeństwa i porządku publicznego;

3) stosowanie wynalazku do celów badawczych i doświadczalnych, dla doko- nania jego oceny, analizy albo nauczania;

4) korzystanie z wynalazku, w niezbędnym zakresie, dla wykonania czynności, jakie na podstawie przepisów prawa są wymagane dla uzyskania rejestracji bądź zezwolenia, stanowiących warunek dopuszczenia do obrotu niektórych wytworów ze względu na ich przeznaczenie, w szczególności produktów leczniczych;

5) wykonanie leku w aptece na podstawie indywidualnej recepty lekarskiej. 2. Decyzję o korzystaniu z wynalazku w sytuacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, po-

dejmuje w zależności od okoliczności właściwy minister lub wojewoda i nie- zwłocznie zawiadamia o tym uprawnionego. W decyzji określa się zakres i okres korzystania z wynalazku.

3. Na decyzję, o której mowa w ust. 2, służy skarga do sądu administracyjnego. 4. Osobie, której wynalazek jest wykorzystywany dla celów państwowych, przy-

sługuje prawo do wynagrodzenia ze środków budżetu Państwa, w wysokości odpowiadającej wartości rynkowej licencji.

5. Uzyskanie rejestracji bądź zezwolenia, o których mowa w ust. 1 pkt 4, nie wpły- wa na odpowiedzialność cywilną za wprowadzenie wyrobów do obrotu bez zgo- dy uprawnionego, jeżeli taka zgoda jest potrzebna.

©Kancelaria Sejmu s. 19/99

2013-09-25

Art. 70. 1. Patent nie rozciąga się na działania dotyczące wyrobu według wynalazku lub

wytworzonego sposobem według wynalazku, polegające w szczególności na je- go oferowaniu do sprzedaży lub dalszym wprowadzaniu do obrotu, jeżeli wyrób ten został uprzednio wprowadzony do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez uprawnionego lub za jego zgodą.

2. Nie stanowi również naruszenia patentu import na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz inne działania, o których mowa w ust. 1, dotyczące wyrobu wpro- wadzonego uprzednio do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospo- darczego przez uprawnionego lub za jego zgodą.

Art. 71. 1. Korzystający w dobrej wierze z wynalazku na obszarze Rzeczypospolitej Pol-

skiej, w chwili stanowiącej o pierwszeństwie do uzyskania patentu, może z nie- go nadal bezpłatnie korzystać w swoim przedsiębiorstwie w zakresie, w jakim korzystał dotychczas. Prawo to przysługuje również temu, kto w tej samej chwili przygotował już wszystkie istotne urządzenia potrzebne do korzystania z wyna- lazku.

2. Prawa określone w ust. 1 podlegają, na wniosek zainteresowanego, wpisowi do rejestru patentowego. Prawa te mogą zostać przeniesione na inną osobę tylko łącznie z przedsiębiorstwem.

Art. 72. 1. Współuprawniony z patentu może, bez zgody pozostałych współuprawnionych,

korzystać z wynalazku we własnym zakresie oraz dochodzić roszczeń z powodu naruszenia patentu.

2. W razie uzyskania korzyści z wynalazku przez jednego ze współuprawnionych każdy z pozostałych współuprawnionych ma prawo, o ile umowa nie stanowi inaczej, do odpowiedniej części z jednej czwartej tych korzyści po potrąceniu nakładów, stosownie do swego udziału w patencie.

3. W zakresie nieuregulowanym w ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio, o ile umowa o wspólności patentu nie stanowi inaczej, przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych.

4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do wspólności prawa do uzyskania patentu.

Art. 73. Uprawniony z patentu może wskazać, w szczególności przez stosowne oznaczenie na towarach, że jego wynalazek korzysta z ochrony.

Art. 74. W razie zgłoszenia wynalazku albo uzyskania na wynalazek patentu przez osobę nieuprawnioną, uprawniony może żądać umorzenia postępowania albo unieważnie- nia patentu. Może również żądać udzielenia mu patentu albo przeniesienia na niego już udzielonego patentu za zwrotem kosztów zgłoszenia wynalazku lub uzyskania patentu.

©Kancelaria Sejmu s. 20/99

2013-09-25

Art. 75. 1. Osoba, która w dobrej wierze uzyskała albo nabyła patent, przeniesiony następ-

nie na podstawie art. 74 na rzecz osoby uprawnionej, albo uzyskała w dobrej wierze licencję, a korzystała z wynalazku co najmniej przez rok przed wszczę- ciem postępowania o przeniesienie patentu lub w tym okresie przygotowała wszystkie istotne urządzenia potrzebne do korzystania z wynalazku, może z tego wynalazku korzystać w swoim przedsiębiorstwie w zakresie, w jakim z niego korzystała w chwili wszczęcia tego postępowania, z zastrzeżeniem obowiązku uiszczania uprawnionemu ustalonego wynagrodzenia.

2. Prawo do korzystania z wynalazku określone w ust. 1 podlega, na wniosek zain- teresowanego, wpisowi do rejestru patentowego. Prawo to może zostać przenie- sione na inną osobę tylko łącznie z przedsiębiorstwem.

Rozdział 51

Dodatkowe prawo ochronne

Art. 751. Na warunkach określonych w przepisach o ustanowieniu w Unii Europejskiej dodat- kowych świadectw ochronnych dla produktów leczniczych oraz produktów ochrony roślin udzielane są w Rzeczypospolitej Polskiej dodatkowe prawa ochronne.

Art. 752. 1. Wniosek o udzielenie dodatkowego prawa ochronnego, zwany dalej „wnio-

skiem”, składa się w Urzędzie Patentowym. Przepisy art. 13 ust. 2–9 stosuje się odpowiednio.

2. Do postępowania o udzielenie dodatkowego prawa ochronnego stosuje się od- powiednio przepisy tytułu VI.

Art. 753. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu dodatkowego prawa ochronnego po stwierdzeniu, że zostały spełnione warunki do jego udzielenia. Przepisy art. 42 i 46 stosuje się odpowiednio.

Art. 754. 1. Udzielenie dodatkowego prawa ochronnego stwierdza się przez wydanie dodat-

kowego świadectwa ochronnego. Przepis art. 73 stosuje się odpowiednio. 2. Udzielone dodatkowe prawa ochronne podlegają wpisowi do rejestru patentowe-

go.

Art. 755. 1. Urząd Patentowy po stwierdzeniu, że warunki udzielenia dodatkowego prawa

ochronnego nie są spełnione albo że wniosek złożony został po terminie, wydaje decyzję o odmowie udzielenia dodatkowego prawa ochronnego. Przepis art. 49 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

2. Termin na złożenie wniosku, o którym mowa w ust. 1, nie podlega przywróce- niu.

©Kancelaria Sejmu s. 21/99

2013-09-25

3. O wydaniu decyzji o odmowie udzielenia dodatkowego prawa ochronnego lub decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie zamieszcza się wzmiankę w reje- strze patentowym.

Art. 756. 1. Urząd Patentowy stwierdza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu dodatkowego pra-

wa ochronnego, jeżeli: 1) patent podstawowy wygaśnie przed upływem okresu, na jaki został udzielo-

ny, albo 2) w okresie trwania patentu podstawowego cofnięte zostanie zezwolenie na

wprowadzenie produktu na rynek lub uprawniony zrzeknie się dodatkowego prawa ochronnego.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, wydane dodatkowe świadectwo ochronne traci ważność.

3. Urząd Patentowy stwierdza wygaśnięcie dodatkowego prawa ochronnego w przypadku, gdy zezwolenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, zostanie cofnięte po upływie okresu, na jaki został udzielony patent podstawowy.

4. Do dodatkowego prawa ochronnego stosuje się odpowiednio art. 90.

Art. 757. 1. Dodatkowe prawo ochronne może być na wniosek każdej osoby unieważnione,

jeżeli: 1) udzielone zostało wbrew przepisom dotyczącym warunków wymaganych do

jego uzyskania albo 2) patent podstawowy został unieważniony w części stanowiącej podstawę ist-

nienia dodatkowego prawa ochronnego. 2. Do przypadków, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio art. 89 ust. 2. 3. Jeżeli patent podstawowy został unieważniony w całości, udzielone dodatkowe

prawo ochronne staje się nieważne z mocy prawa.

Art. 758. O stwierdzeniu wygaśnięcia decyzji o udzieleniu dodatkowego prawa ochronnego, o wygaśnięciu tego prawa lub o jego unieważnieniu dokonuje się wpisu do rejestru patentowego.

Art. 759. 1. Do dodatkowego prawa ochronnego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące

licencji i przeniesienia patentu. 2. Oświadczenie o gotowości udzielenia licencji na korzystanie z wynalazku, na

który został udzielony patent, złożone zgodnie z art. 80, wywiera również skutki w odniesieniu do dodatkowego prawa ochronnego.

Art. 7510. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi, jakim powinien odpowiadać wniosek o udzielenie dodatkowego prawa ochronnego, oraz szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania wniosków, uwzględniając w szczegól- ności miejsce i sposób ogłoszenia o złożeniu wniosku, sposób dokonywania wpisów

©Kancelaria Sejmu s. 22/99

2013-09-25

w rejestrze patentowym, a także dane, jakie powinno zawierać dodatkowe świadec- two ochronne. Określenie wymogów, jakim powinien odpowiadać wniosek, nie mo- że prowadzić do tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla wniosko- dawcy.

Rozdział 6 Umowy licencyjne

Art. 76. 1. Umowa licencyjna wymaga, pod rygorem nieważności, zachowania formy pi-

semnej. 2. W umowie licencyjnej można ograniczyć korzystanie z wynalazku (licencja

ograniczona). Jeżeli w umowie licencyjnej nie ograniczono zakresu korzystania z wynalazku, licencjobiorca ma prawo korzystania z wynalazku w takim samym zakresie jak licencjodawca (licencja pełna).

3. Licencja wygasa najpóźniej z chwilą wygaśnięcia patentu. Strony mogą przewi- dzieć dłuższy okres obowiązywania umowy w zakresie postanowień innych niż licencja, obejmujących w szczególności odpłatne świadczenia konieczne do ko- rzystania z wynalazku.

4. Jeżeli umowa licencyjna nie zastrzega wyłączności korzystania z wynalazku w określony sposób, udzielenie licencji jednej osobie nie wyklucza możliwości udzielenia licencji innym osobom, a także jednoczesnego korzystania z wyna- lazku przez uprawnionego z patentu (licencja niewyłączna).

5. Uprawniony z licencji może udzielić dalszej licencji (sublicencja) tylko za zgodą uprawnionego z patentu; udzielenie dalszej sublicencji jest niedozwolone.

6. Licencja podlega, na wniosek zainteresowanego, wpisowi do rejestru patentowe- go. Uprawniony z licencji wyłącznej wpisanej do rejestru może na równi z uprawnionym z patentu dochodzić roszczeń z powodu naruszenia patentu, chyba że umowa licencyjna stanowi inaczej.

Art. 77. Jeżeli umowa licencyjna nie stanowi inaczej, licencjodawca jest obowiązany do przekazania licencjobiorcy wszystkich posiadanych przez niego w chwili zawarcia umowy licencyjnej informacji i doświadczeń technicznych potrzebnych do korzysta- nia z wynalazku.

Art. 78. W razie przejścia patentu obciążonego licencją, umowa licencyjna jest skuteczna wobec następcy prawnego.

Art. 79. Do umowy o korzystanie z wynalazku zgłoszonego w Urzędzie Patentowym, na któ- ry nie udzielono jeszcze patentu, jak również do umowy o korzystanie z wynalazku niezgłoszonego, a stanowiącego tajemnicę przedsiębiorcy, stosuje się odpowiednio przepisy o umowie licencyjnej, chyba że strony postanowiły inaczej.

©Kancelaria Sejmu s. 23/99

2013-09-25

Art. 80. 1. Uprawniony z patentu może złożyć w Urzędzie Patentowym oświadczenie o go-

towości udzielenia licencji na korzystanie z jego wynalazku (licencja otwarta). Oświadczenie takie nie może zostać odwołane ani zmienione.

2. Informacja o złożeniu oświadczenia, o którym mowa w ust. 1, podlega wpisowi do rejestru patentowego.

3. W razie złożenia oświadczenia o gotowości udzielenia licencji otwartej, opłaty okresowe za ochronę wynalazku zmniejsza się o połowę. Przepis ten stosuje się również do jednorazowej opłaty za ochronę lub do pierwszej opłaty okresowej, jeżeli ta zmniejszona opłata wpłynie wraz z oświadczeniem najpóźniej w wy- znaczonym terminie.

4. Licencja otwarta jest pełna i niewyłączna, a opłata licencyjna nie może przekra- czać 10% korzyści uzyskanych przez licencjobiorcę w każdym roku korzystania z wynalazku, po potrąceniu nakładów.

5. Licencję otwartą uzyskuje się przez: 1) zawarcie umowy licencyjnej albo 2) przystąpienie do korzystania z wynalazku bez podjęcia rokowań lub przed

ich zakończeniem; w tym przypadku licencjobiorca jest obowiązany zawia- domić o tym pisemnie licencjodawcę w terminie miesiąca od chwili przy- stąpienia do korzystania z wynalazku.

6. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, licencjobiorca uiszcza maksymalną opłatę, przewidzianą w ust. 4, w terminie miesiąca po zakończeniu każdego roku kalen- darzowego, w którym licencjobiorca korzystał z wynalazku, chyba że oświad- czenie licencjodawcy przewiduje niższą opłatę.

Art. 81. Jeżeli umowa o wykonanie prac badawczych lub inna podobna umowa nie stanowi inaczej, domniemywa się, że wykonawca prac udzielił zamawiającemu licencji na korzystanie z wynalazków zawartych w przekazanych wynikach prac (licencja doro- zumiana).

Rozdział 7 Licencja przymusowa

Art. 82. 1. Urząd Patentowy może udzielić zezwolenia na korzystanie z opatentowanego

wynalazku innej osoby (licencja przymusowa), gdy: 1) jest to konieczne do zapobieżenia lub usunięcia stanu zagrożenia bezpie-

czeństwa Państwa, w szczególności w dziedzinie obronności, porządku pu- blicznego, ochrony życia i zdrowia ludzkiego oraz ochrony środowiska na- turalnego;

2) zostanie stwierdzone, że patent jest nadużywany w rozumieniu art. 68, lub 3) zostanie stwierdzone, że uprawniony z patentu udzielonego z wcześniejszym

pierwszeństwem (patentu wcześniejszego) uniemożliwia, nie godząc się na zawarcie umowy licencyjnej, zaspokojenie potrzeb rynku krajowego przez stosowanie opatentowanego wynalazku (patent zależny), z którego korzy- stanie wkraczałoby w zakres patentu wcześniejszego; w tym przypadku uprawniony z patentu wcześniejszego może żądać udzielenia mu zezwole-

©Kancelaria Sejmu s. 24/99

2013-09-25

nia na korzystanie z wynalazku będącego przedmiotem patentu zależnego (licencja wzajemna).

2. Warunkiem udzielenia licencji przymusowej na korzystanie z wynalazku, w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, jest stwierdzenie, że korzystanie z wynalazku będącego przedmiotem patentu zależnego, jeżeli są to wynalazki do- tyczące tego samego przedmiotu, wprowadza istotny postęp techniczny o po- ważnym znaczeniu gospodarczym. W przypadku wynalazku dotyczącego tech- nologii półprzewodników licencja przymusowa może być udzielona tylko dla przeciwdziałania praktykom bezzasadnie ograniczającym konkurencję.

3. Urząd Patentowy, po stwierdzeniu, że patent jest nadużywany w rozumieniu art. 68, może postanowić o możliwości ubiegania się o licencję przymusową i ogła- sza to w „Wiadomościach Urzędu Patentowego”.

4. Licencja przymusowa może zostać udzielona, jeżeli ubiegający się o nią wykaże, że czynił wcześniej, w dobrej wierze, starania w celu uzyskania licencji. Speł- nienie tego warunku nie jest konieczne do udzielenia licencji przymusowej w ce- lu zapobieżenia lub usunięcia stanu zagrożenia bezpieczeństwa Państwa albo w przypadku ogłoszenia o możliwości ubiegania się o licencję przymusową.

5. Zwolnienie z warunku, o którym mowa w ust. 4, w przypadku ogłoszenia o moż- liwości ubiegania się o licencję przymusową, nie dotyczy wniosków o udzielenie licencji złożonych po upływie roku od dnia tego ogłoszenia.

6. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy hodowca nie mo- że wykonywać prawa do chronionej odmiany rośliny lub żąda od uprawnionego z patentu licencji wzajemnej.

Art. 83. Licencja przymusowa jest licencją niewyłączną.

Art. 84. 1. Korzystający z wynalazku na podstawie licencji przymusowej jest obowiązany

uiścić na rzecz uprawnionego opłatę licencyjną. 2. Urząd Patentowy określa zakres i czas trwania licencji przymusowej oraz szcze-

gółowe warunki jej wykonywania, a także, odpowiednio do wartości rynkowej licencji, wysokość opłaty licencyjnej oraz sposób i terminy jej zapłaty.

Art. 85. Licencja przymusowa może zostać przeniesiona tylko łącznie z przedsiębiorstwem lub tą jego częścią, w której jest ona wykonywana. Licencja przymusowa dotycząca patentu wcześniejszego może być przeniesiona na inną osobę tylko łącznie z paten- tem zależnym.

Art. 86. W szczególnie uzasadnionych przypadkach decyzja o udzieleniu licencji przymuso- wej, w części dotyczącej zakresu i czasu trwania licencji bądź też wysokości opłaty licencyjnej, może być po upływie dwóch lat od jej wydania zmieniona na wniosek zainteresowanego.

©Kancelaria Sejmu s. 25/99

2013-09-25

Art. 87. Licencja przymusowa oraz licencja wzajemna podlegają na wniosek zainteresowa- nego wpisowi do rejestru patentowego.

Art. 88. Przepisy o udzieleniu licencji przymusowej w przypadku, o którym mowa w art. 82 ust. 1 pkt 3, stosuje się odpowiednio do wzoru użytkowego, z którego korzystanie wkraczałoby w zakres patentu wcześniejszego.

Rozdział 8 Unieważnienie i wygaśnięcie patentu

Art. 89. 1. Patent może być unieważniony w całości lub w części, na wniosek każdej osoby,

która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania patentu.

2. Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezes Urzędu Patentowego może w interesie publicznym wystąpić z wnioskiem o unieważnienie patentu al- bo przystąpić do toczącego się postępowania w sprawie.

Art. 90. 1. Patent wygasa na skutek:

1) upływu okresu, na który został udzielony; 2) zrzeczenia się patentu przez uprawnionego przed Urzędem Patentowym, za

zgodą osób, którym służą prawa na patencie; 3) nieuiszczenia w przewidzianym terminie opłaty okresowej albo 4) trwałej utraty możliwości korzystania z wynalazku, z zastrzeżeniem art. 937,

z powodu braku potrzebnego do tego materiału biologicznego, który stał się niedostępny i nie może być odtworzony na podstawie opisu.

2. W sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 2–4, Urząd Patentowy wydaje decyzje stwierdzające wygaśnięcie patentu.

3. Patent wygasa, z zastrzeżeniem ust. 4, w dniu, w którym nastąpiło zdarzenie, z jakim ustawa wiąże skutek wygaśnięcia patentu. Data wygaśnięcia patentu po- winna być potwierdzona w decyzji.

4. Wygaśnięcie patentu z powodu nieuiszczenia w przewidzianym terminie opłaty okresowej następuje w dniu, w którym upłynął poprzedni okres ochrony wyna- lazku.

Art. 91. Wraz z patentem głównym tracą moc patenty dodatkowe. Jeżeli patent główny traci moc z przyczyny niemającej wpływu na wynalazek będący przedmiotem patentu dodatkowego, patenty dodatkowe do patentu głównego stają się patentami i zacho- wują moc przez okres, na który został udzielony patent główny.

Art. 92. Unieważnienie albo wygaśnięcie patentu podlega wpisowi do rejestru patentowego.

©Kancelaria Sejmu s. 26/99

2013-09-25

Art. 921. Przepisy art. 89, 91 i 92 stosuje się odpowiednio do unieważnienia patentu europej- skiego udzielonego w trybie określonym w Konwencji o patencie europejskim.

Art. 93. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie wynalazku, szczegółowy zakres i tryb rozpa- trywania oraz badania zgłoszeń w Urzędzie Patentowym, uwzględniając w szczegól- ności sposób i formę ogłoszenia o zgłoszeniu wynalazku, zakres, w jakim Urząd Pa- tentowy może dokonywać poprawek w skrócie opisu, a także formę sporządzanego sprawozdania o stanie techniki i sposób oraz termin udostępniania go osobom trze- cim. Określenie wymogów, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie, nie może pro- wadzić do tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

Rozdział 9 Przepisy szczególne dotyczące wynalazków biotechnologicznych

Art. 931. Ilekroć w rozdziale jest mowa o:

1) wynalazku biotechnologicznym – rozumie się przez to wynalazek w rozu- mieniu art. 24, dotyczący wytworu składającego się z materiału biologicz- nego lub zawierającego taki materiał albo sposobu, za pomocą którego ma- teriał biologiczny jest wytwarzany, przetwarzany lub wykorzystywany;

2) materiale biologicznym – rozumie się przez to materiał zawierający infor- mację genetyczną i zdolny do samoreprodukcji albo nadający się do repro- dukcji w systemie biologicznym;

3) sposobie mikrobiologicznym – rozumie się przez to sposób, w którym bie- rze udział lub który został dokonany na materiale mikrobiologicznym albo wynikiem którego jest ten materiał.

Art. 932. 1. Za wynalazki biotechnologiczne, na które mogą być udzielane patenty, uważa się

w szczególności wynalazki: 1) stanowiące materiał biologiczny, który jest wyizolowany ze swojego natu-

ralnego środowiska lub wytworzony sposobem technicznym, nawet jeżeli poprzednio występował w naturze;

2) stanowiące element wyizolowany z ciała ludzkiego lub w inny sposób wy- tworzony sposobem technicznym, włącznie z sekwencją lub częściową se- kwencją genu, nawet jeżeli budowa tego elementu jest identyczna z budową elementu naturalnego;

3) dotyczące roślin lub zwierząt, jeżeli możliwości techniczne stosowania wy- nalazku nie ograniczają się do szczególnej odmiany roślin lub rasy zwierząt.

2. Zgłoszenie wynalazku dotyczącego sekwencji lub częściowej sekwencji genu powinno ujawniać ich przemysłowe zastosowanie.

©Kancelaria Sejmu s. 27/99

2013-09-25

Art. 933. 1. Za wynalazek nie uważa się ciała ludzkiego, w różnych jego stadiach formowa-

nia się i rozwoju oraz zwykłego odkrycia jednego z jego elementów, włącznie z sekwencją lub częściową sekwencją genu.

2. Za wynalazki biotechniczne, których wykorzystywanie byłoby sprzeczne z po- rządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami w rozumieniu art. 29 ust. 1 pkt 1, lub moralnością publiczną, uważa się w szczególności:

1) sposoby klonowania ludzi; 2) sposoby modyfikacji tożsamości genetycznej linii zarodkowej człowieka; 3) stosowanie embrionów ludzkich do celów przemysłowych lub handlowych; 4) sposoby modyfikacji tożsamości genetycznej zwierząt, które mogą powo-

dować u nich cierpienia, nie przynosząc żadnych istotnych korzyści me- dycznych dla człowieka lub zwierzęcia, oraz zwierzęta będące wynikiem zastosowania takich sposobów.

Art. 934. 1. Patent na materiał biologiczny posiadający określone w zastrzeżeniu lub zastrze-

żeniach patentowych cechy charakterystyczne będące wynikiem wynalazku obejmuje każdy materiał biologiczny otrzymany z danego materiału biologicz- nego przez reprodukcję w identycznej lub odmiennej formie i posiadający te sa- me cechy charakterystyczne.

2. Patent na sposób, który umożliwia wytworzenie materiału biologicznego posia- dającego określone w zastrzeżeniu lub zastrzeżeniach patentowych cechy cha- rakterystyczne będące wynikiem wynalazku, obejmuje także materiał biologicz- ny otrzymany bezpośrednio tym sposobem oraz każdy inny materiał biologiczny pochodzący z materiału biologicznego uzyskanego bezpośrednio przez repro- dukcję w identycznej lub odmiennej formie i posiadający te same cechy charak- terystyczne.

3. Patent na wytwór zawierający lub posiadający informację genetyczną obejmuje wszystkie materiały, do których został włączony wytwór i w których została za- warta informacja genetyczna spełniająca w tym materiale swoją funkcję, z wy- jątkiem materiałów, o których mowa w art. 933 ust. 1.

Art. 935. 1. Patent nie rozciąga się na materiał biologiczny otrzymany przez jednokrotną re-

produkcję materiału biologicznego wprowadzonego do obrotu przez uprawnio- nego z patentu lub za jego zgodą, jeżeli reprodukcja jest nieodzownym następ- stwem wykorzystywania materiału biologicznego.

2. Osoba, która nabyła lub w inny sposób uzyskała od uprawnionego z patentu lub za jego zgodą chroniony patentem materiał roślinny, do wykorzystania w dzia- łalności rolniczej, upoważniona jest do jego wykorzystywania dla wielokrotnej reprodukcji w ramach własnego gospodarstwa rolnego, z uwzględnieniem takich samych ograniczeń, jakie są przewidziane dla korzystania, bez zgody hodowcy, z materiału siewnego odmiany rośliny chronionej na podstawie przepisów usta- wy z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. Nr 137, poz. 1300, z 2006 r. Nr 126, poz. 877 oraz z 2007 r. Nr 99, poz. 662).

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do inwentarza hodowlanego lub innego zwierzęcego materiału zarodowego.

©Kancelaria Sejmu s. 28/99

2013-09-25

Art. 936. 1. Jeżeli do urzeczywistnienia wynalazku potrzebne jest użycie materiału biolo-

gicznego, który nie jest powszechnie dostępny ani nie może być przedstawiony w opisie patentowym w taki sposób, aby umożliwić znawcy zastosowanie wyna- lazku, ujawnienie go może polegać na powołaniu się na dokonane, najpóźniej w dacie zgłoszenia, zdeponowanie tego materiału w kolekcji uznanej na podstawie umowy międzynarodowej lub w kolekcji krajowej, wskazanej przez Prezesa Urzędu Patentowego w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rze- czypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

2. O nadaniu statusu kolekcji krajowej, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu Pa- tentowego obwieszcza po uzyskaniu, na wniosek zainteresowanej instytucji, po- zytywnego stanowiska ministra właściwego ze względu na przedmiot depono- wanych materiałów biologicznych.

3. W przypadku dokonania depozytu, o którym mowa w ust. 1, zgłaszający powi- nien dołączyć do zgłoszenia poświadczenie instytucji depozytowej. Poświadcze- nie takie powinno zawierać co najmniej nazwę instytucji, datę zdeponowania oraz numer, pod którym jest dostępny materiał biologiczny.

4. Poświadczenie instytucji depozytowej może być złożone w ciągu 6 miesięcy od daty zgłoszenia. Późniejsze złożenie poświadczenia nie skutkuje uznania zdepo- nowania materiału biologicznego za równoznaczne z jego ujawnieniem w zgło- szeniu.

5. Dostęp do depozytu, o którym mowa w ust. 1, przed ogłoszeniem o zgłoszeniu wynalazku, ograniczony jest do osób wskazanych w art. 251 ust. 1. Na wniosek zgłaszającego, złożony w Urzędzie Patentowym przed ogłoszeniem o zgłoszeniu wynalazku, powyższe ograniczenie rozciąga się na cały okres rozpatrywania zgłoszenia.

6. Od ogłoszenia o zgłoszeniu wynalazku, jeżeli nie został złożony wniosek, o któ- rym mowa w ust. 5, oraz po udzieleniu patentu nie można odmówić dostępu do depozytu osobie trzeciej, z zachowaniem warunku, o którym mowa w ust. 7. Przepis stosuje się odpowiednio także w przypadku unieważnienia bądź wyga- śnięcia patentu.

7. Warunkiem udostępnienia próbki materiału biologicznego ubiegającej się o to osobie jest zobowiązanie się jej na piśmie wobec zgłaszającego lub uprawnione- go z patentu, że w trakcie pozostawania patentu w mocy:

1) nie udostępni osobom trzecim próbki ani żadnej substancji z niej pocho- dzącej,

2) będzie wykorzystywała próbkę lub substancję z niej pochodzącą jedynie do celów doświadczalnych

– chyba że zgłaszający lub uprawniony z patentu wyraźnie odstąpi od tego zo- bowiązania.

8. Jeżeli Urząd Patentowy wyda decyzję o odmowie udzielenia patentu albo umo- rzeniu postępowania, na wniosek zgłaszającego złożony w terminie określonym w ust. 5, przez okres 20 lat od daty dokonania zgłoszenia, dostęp do depozytu materiału biologicznego będzie ograniczony do osób, o których mowa w ust. 5. Przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 29/99

2013-09-25

Art. 937. Jeżeli materiał biologiczny zdeponowany zgodnie z art. 936 przestał być dostępny w kolekcji, nowego depozytu można dokonać na warunkach określonych w umowie międzynarodowej.

Dział III Wzory użytkowe i prawa ochronne na wzory użytkowe

Art. 94. 1. Wzorem użytkowym jest nowe i użyteczne rozwiązanie o charakterze technicz-

nym, dotyczące kształtu, budowy lub zestawienia przedmiotu o trwałej postaci. 2. Wzór użytkowy uważa się za rozwiązanie użyteczne, jeżeli pozwala ono na osią-

gnięcie celu mającego praktyczne znaczenie przy wytwarzaniu lub korzystaniu z wyrobów.

Art. 95. 1. Na wzór użytkowy może być udzielone prawo ochronne. 2. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego korzystania ze

wzoru użytkowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rze- czypospolitej Polskiej.

3. Czas trwania prawa ochronnego wynosi dziesięć lat od daty dokonania zgłosze- nia wzoru użytkowego w Urzędzie Patentowym.

Art. 96. Zakres przedmiotowy prawa ochronnego określają zastrzeżenia ochronne zawarte w opisie ochronnym wzoru użytkowego.

Art. 97. 1. Do zgłoszenia wzoru użytkowego stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust.

2, przepisy art. 31–33. 2. Zgłoszenie wzoru użytkowego zawiera rysunki. 3. Zgłoszenie wzoru użytkowego może obejmować tylko jedno rozwiązanie. 4. Wymóg, o którym mowa w ust. 3, nie ogranicza ujęcia w zgłoszeniu różnych po-

staci przedmiotu, posiadających te same istotne cechy techniczne zastrzeganego rozwiązania, jak również przedmiotu składającego się z części organicznie lub funkcjonalnie związanych ze sobą.

Art. 98. Udzielone prawa ochronne na wzory użytkowe podlegają wpisowi do rejestru wzo- rów użytkowych.

Art. 99. 1. Udzielenie prawa ochronnego na wzór użytkowy stwierdza się przez wydanie

świadectwa ochronnego. 2. Częścią składową świadectwa ochronnego jest opis ochronny wzoru użytkowego

obejmujący opis tego wzoru, zastrzeżenia ochronne i rysunki. Opis ochronny

©Kancelaria Sejmu s. 30/99

2013-09-25

wzoru użytkowego jest udostępniany osobom trzecim i podlega rozpowszech- nianiu przez Urząd Patentowy.

Art. 100. 1. Do wzorów użytkowych i praw ochronnych na wzory użytkowe stosuje się od-

powiednio, z zastrzeżeniem ust. 2, przepisy art. 25, 28, 29, 35–37, 39–52, 55–60, 62, 66–75, 76–90 i 92.

2. W przypadku wzoru użytkowego okres przewidziany w art. 60 wynosi dziesięć lat.

Art. 101. 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje wzorów użytkowych

dotyczących obronności lub bezpieczeństwa Państwa oraz tryb postępowania z takimi wzorami zarówno przed stwierdzeniem przez właściwy organ, czy są to wzory użytkowe tajne, jak i po wydaniu postanowienia o ich tajności.

2. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie wzoru użytkowego, szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania oraz badania zgłoszeń w Urzędzie Patentowym, uwzględnia- jąc w szczególności sposób i formę ogłoszenia o zgłoszeniu wzoru użytkowego, zakres, w jakim Urząd Patentowy może dokonywać poprawek w skrócie opisu, formę sporządzanego sprawozdania o stanie techniki i sposób oraz termin udo- stępniania go osobom trzecim, a także sposób udostępniania i rozpowszechnia- nia opisów ochronnych wzorów użytkowych. Określenie wymogów, jakim po- winno odpowiadać zgłoszenie, nie może prowadzić do tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

Dział IV Wzory przemysłowe i prawa z rejestracji wzorów przemysłowych

Art. 102. 1. Wzorem przemysłowym jest nowa i posiadająca indywidualny charakter postać

wytworu lub jego części, nadana mu w szczególności przez cechy linii, kontu- rów, kształtów, kolorystykę, strukturę lub materiał wytworu oraz przez jego or- namentację.

2. Wytworem jest każdy przedmiot wytworzony w sposób przemysłowy lub rze- mieślniczy, obejmujący w szczególności opakowanie, symbole graficzne oraz kroje pisma typograficznego, z wyłączeniem programów komputerowych.

3. Za wytwór uważa się także: 1) przedmiot składający się z wielu wymienialnych części składowych umoż-

liwiających jego rozłożenie i ponowne złożenie (wytwór złożony); 2) część składową, jeżeli po jej włączeniu do wytworu złożonego pozostaje

widoczna w trakcie jego zwykłego używania, przez które rozumie się każde używanie, z wyłączeniem konserwacji, obsługi lub naprawy;

3) część składową, jeżeli może być przedmiotem samodzielnego obrotu. 4. W przypadku wzoru stosowanego lub zawartego w części składowej wytworu

złożonego, w rozumieniu ust. 3 pkt 1, ocena nowości i indywidualnego charakte- ru dotyczy tylko jego widocznych cech.

©Kancelaria Sejmu s. 31/99

2013-09-25

Art. 103. 1. Wzór przemysłowy uważa się za nowy, jeżeli przed datą, według której oznacza

się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, identyczny wzór nie został udostępniony publicznie przez stosowanie, wystawienie lub ujawnienie w inny sposób, z zastrzeżeniem ust. 2. Wzór uważa się za identyczny z udostępnionym publicznie także wówczas, gdy różni się od niego jedynie nieistotnymi szczegó- łami.

2. Wzoru nie uważa się za udostępniony publicznie, w rozumieniu ust. 1, jeżeli nie mógł dotrzeć do wiadomości osób zajmujących się zawodowo dziedziną, której wzór dotyczy.

3. Przepis ust. 1 nie wyłącza możliwości udzielenia prawa z rejestracji, jeżeli wzór przemysłowy:

1) został ujawniony osobie trzeciej, która w sposób wyraźny lub dorozumiany była zobowiązana do zachowania poufności;

2) został ujawniony w ciągu 12 miesięcy przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, jeżeli ujawnienie nastąpiło przez twórcę, jego następcę prawnego lub – za zgodą uprawnionego – przez osobę trzecią, a także jeżeli ujawnienie nastąpiło w wyniku nadużycia po- pełnionego wobec twórcy lub jego następcy prawnego.

Art. 104. 1. Wzór przemysłowy odznacza się indywidualnym charakterem, jeżeli ogólne

wrażenie, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku, różni się od ogólne- go wrażenia wywołanego na nim przez wzór publicznie udostępniony przed da- tą, według której oznacza się pierwszeństwo.

2. Przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego bierze się pod uwagę zakres swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru.

Art. 105. 1. Na wzór przemysłowy udziela się prawa z rejestracji. 2. Przez uzyskanie prawa z rejestracji uprawniony nabywa prawo wyłącznego ko-

rzystania z wzoru przemysłowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Uprawniony może zakazać osobom trzecim wytwarzania, oferowania, wprowa- dzania do obrotu, importu, eksportu lub używania wytworu, w którym wzór jest zawarty bądź zastosowany, lub składowania takiego wytworu dla takich celów.

4. Prawo z rejestracji wzoru przemysłowego obejmuje każdy wzór, który na zorien- towanym użytkowniku nie wywołuje odmiennego ogólnego wrażenia. Art. 104 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

5. Prawo z rejestracji wzoru przemysłowego ogranicza się do wytworów tego ro- dzaju, dla których nastąpiło zgłoszenie.

6. Prawa z rejestracji wzoru udziela się na 25 lat od daty dokonania zgłoszenia w Urzędzie Patentowym, podzielone na pięcioletnie okresy, z zastrzeżeniem art. 111.

Art. 106. 1. Praw z rejestracji nie udziela się na wzory przemysłowe, których wykorzystywa-

nie byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami; korzy-

©Kancelaria Sejmu s. 32/99

2013-09-25

stania z wzoru przemysłowego nie uważa się za sprzeczne z porządkiem pu- blicznym tylko dlatego, że jest zabronione przez prawo.

2. Praw z rejestracji nie udziela się również, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzia- nych w ustawie, na wzory przemysłowe zawierające oznaczenia, o których mo- wa w art. 131 ust. 2 pkt 2–5.

Art. 1061. 1. Ochrona z tytułu prawa z rejestracji wzoru nie przysługuje wytworowi, który

stanowi część składową wytworu złożonego, używaną do naprawy tego wytwo- ru w taki sposób, by przywrócić mu jego wygląd początkowy.

2. Osoby trzecie mogą korzystać z wytworu, o którym mowa w ust. 1, poprzez jego wytwarzanie, oferowanie, wprowadzanie do obrotu, import, eksport lub używa- nie wytworu, w którym wzór jest zawarty bądź zastosowany, lub poprzez skła- dowanie takiego wytworu dla takich celów.

Art. 107. 1. Prawo z rejestracji wzoru przemysłowego nie obejmuje cech wytworu:

1) wynikających wyłącznie z jego funkcji technicznej; 2) które muszą być odtworzone w dokładnej formie i wymiarach w celu umoż-

liwienia mechanicznego połączenia go lub współdziałania z innym wytwo- rem.

2. Przepisy ust. 1 nie stoją na przeszkodzie rejestracji wzoru przemysłowego prze- znaczonego do wielokrotnego składania lub łączenia wzajemnie wymienialnych wytworów w ramach systemu modularnego.

Art. 108. 1. Zgłoszenie wzoru przemysłowego w celu uzyskania prawa z rejestracji powinno

obejmować: 1) podanie zawierające co najmniej oznaczenie zgłaszającego, określenie

przedmiotu zgłoszenia oraz wniosek o udzielenie prawa z rejestracji; 2) ilustrację wzoru przemysłowego; 3) opis wyjaśniający ilustrację wzoru przemysłowego.

2. Ilustrację wzoru przemysłowego stanowią w szczególności rysunki, fotografie lub próbki materiału włókienniczego.

3. Opis wyjaśniający ilustrację wzoru przemysłowego powinien przedstawiać wzór przemysłowy na tyle jasno i wyczerpująco, aby na podstawie ilustracji można było wzór odtworzyć w każdej przedstawionej w zgłoszeniu odmianie. W szcze- gólności opis powinien zawierać określenie wzoru przemysłowego, ze wskaza- niem przeznaczenia, określać figury ilustracji lub numery próbek, zawierać po- numerowany wykaz odmian wzoru przemysłowego, jeżeli zgłoszenie obejmuje takie odmiany oraz wskazywać na końcu te cechy postaciowe, które wyróżniają zgłoszony wzór od innych, znanych już wzorów i stanowią podstawę do jego identyfikacji.

4. Jednym zgłoszeniem wzoru przemysłowego mogą być objęte odrębne postacie wytworu mające wspólne cechy istotne (odmiany wzoru przemysłowego).

5. Liczba odmian wzoru przemysłowego, jakie mogą być ujęte w jednym zgłosze- niu, nie może przekraczać dziesięciu, chyba że odmiany te tworzą w całości komplet wytworów. Na jednym rysunku lub fotografii, o których mowa w ust. 2,

©Kancelaria Sejmu s. 33/99

2013-09-25

powinny być przedstawione w figurach wszystkie odmiany wzoru ujęte w zgło- szeniu.

6. Zgłoszenie wzoru przemysłowego, które obejmuje co najmniej podanie oraz część wyglądającą zewnętrznie na ilustrację wzoru przemysłowego i na opis wy- jaśniający tę ilustrację, daje podstawę do uznania zgłoszenia za dokonane.

7. Urząd Patentowy wzywa postanowieniem, pod rygorem umorzenia postępowa- nia, do uzupełnienia zgłoszenia w wyznaczonym terminie, jeżeli stwierdzi, że nie zawiera ono wszystkich części, o których mowa w ust. 1. Zgłoszenie uważa się za dokonane w dniu wpłynięcia do Urzędu Patentowego ostatniej brakującej części.

Art. 1081. 1. W razie dokonania zgłoszenia wzoru przemysłowego z naruszeniem przepisu art.

108 ust. 5, Urząd Patentowy wzywa postanowieniem do złożenia, w wyznaczo- nym terminie, oddzielnych zgłoszeń.

2. Jeżeli zgłoszenia wydzielone nie wpłyną w terminie, o którym mowa w ust. 1, uważa się, że zgłoszenie pierwotne dotyczy pierwszych dziesięciu odmian wzo- ru.

Art. 109. W stosunku do wzorów przemysłowych, dla przyznania uprzedniego pierwszeństwa, przepisy art. 48 stosuje się odpowiednio. Urząd Patentowy nie sprawdza jednak pod- stawy udzielenia pierwszeństwa w zakresie, o którym mowa w art. 48 pkt 4.

Art. 110. 1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi, że zgłoszenie wzoru przemysłowego nie zosta-

ło sporządzone prawidłowo, wydaje decyzję o odmowie udzielenia prawa z reje- stracji.

2. Nie uważa się zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, za sporządzone prawidłowo, jeżeli przedmiot zgłoszenia nie stanowi postaci wytworu lub jego części lub w przypadku, o którym mowa w art. 106.

3. Urząd Patentowy może wydać decyzję o odmowie udzielenia prawa z rejestracji na wzór przemysłowy, jeżeli postać wytworu lub jego części w sposób oczywi- sty nie posiada cech nowości lub indywidualnego charakteru lub wytwór nie spełnia w sposób oczywisty wymagań, o których mowa w art. 102 ust. 3.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 i 3, przepis art. 49 ust. 2 stosuje się od- powiednio.

Art. 111. 1. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa z rejestracji po stwierdze-

niu, z zastrzeżeniem art. 110 ust. 3, że zgłoszenie wzoru przemysłowego zostało sporządzone prawidłowo.

2. Udzielenie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego następuje pod warunkiem uiszczenia opłaty za pierwszy okres ochrony. W razie nieuiszczenia opłaty w wyznaczonym terminie Urząd Patentowy stwierdza wygaśniecie decyzji o udzie- leniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego.

©Kancelaria Sejmu s. 34/99

2013-09-25

Art. 112. Udzielone prawa z rejestracji wzorów przemysłowych podlegają wpisowi do rejestru wzorów przemysłowych.

Art. 113. W okresie poprzedzającym rejestrację wzoru przemysłowego Urząd Patentowy bez zgody zgłaszającego nie udziela osobom nieuprawnionym informacji o zgłoszeniu.

Art. 114. 1. Udzielenie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego stwierdza się przez wyda-

nie świadectwa rejestracji. 2. Częścią składową świadectwa rejestracji jest opis ochronny wzoru przemysłowe-

go obejmujący opis tego wzoru, rysunek oraz zawarte w zgłoszeniu fotografie i próbki materiału włókienniczego. Opis ochronny wzoru przemysłowego jest udostępniany osobom trzecim i podlega rozpowszechnianiu przez Urząd Paten- towy.

Art. 115. Uprawniony z rejestracji wzoru przemysłowego nie może zakazać osobie trzeciej korzystania z wzoru:

1) do użytku osobistego lub niezwiązanego z działalnością gospodarczą; 2) w celu doświadczalnym; 3) polegającego na jego odtworzeniu do celów cytowania lub nauczania, jeżeli

nie narusza dobrych obyczajów i nie utrudnia uprawnionemu w sposób nie- uzasadniony korzystania z wzoru oraz wskazuje na źródło jego pochodze- nia;

4) stosowanego lub zawartego w urządzeniach znajdujących się na środkach transportu lądowego i zarejestrowanych w innych państwach statkach mor- skich lub powietrznych, które czasowo znajdują się na obszarze Rzeczypo- spolitej Polskiej;

5) przez import części zamiennych i akcesoriów, w których wzór jest stosowa- ny lub zawarty w celu napraw statków, o których mowa w pkt 4;

6) wykonywania napraw statków, o których mowa w pkt 4; 7) przez wykonanie na indywidualne zamówienie naprawy związanej z od-

tworzeniem części składowej wytworu złożonego, w celu przywrócenia mu pierwotnego wyglądu.

Art. 116. Ochrona praw majątkowych do utworu, przewidziana w przepisach prawa autorskie- go, nie ma zastosowania do wytworów wytworzonych według wzoru przemysłowe- go i wprowadzonych do obrotu po wygaśnięciu prawa z rejestracji udzielonego na taki wzór.

Art. 117. 1. Do unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego przepisy art. 89 sto-

suje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 35/99

2013-09-25

2. Podstawą do unieważnienia prawa z rejestracji może być również stwierdzenie, że wykorzystywanie wzoru przemysłowego narusza prawa osobiste lub mająt- kowe osób trzecich.

Art. 118. 1. Do wzorów przemysłowych i praw z rejestracji wzorów przemysłowych stosuje

się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 2, przepisy art. 32, 35–37, 39, 391, 41, 42, 46, 50, 55, art. 66 ust. 2, art. 67, 70–75, 76–79, 81–88, 90 i 92.

2. Zmiany dokonywane w zgłoszeniu w toku jego rozpatrywania nie mogą doty- czyć samego wzoru i jego odmian przedstawionych w opisie i na rysunku oraz na fotografiach. Zakaz ten nie obejmuje przypadków dokonania korekty zastrze- ganej postaci wytworu, jeżeli nie spowoduje to zmiany tożsamości wzoru i bez której uzyskanie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego byłoby niemożliwe.

Art. 119. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie wzoru przemysłowego, oraz szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania zgłoszeń, uwzględniając w szczególności sposób udo- stępniania i rozpowszechniania opisów ochronnych wzorów przemysłowych. Okre- ślenie wymogów, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie, nie może prowadzić do tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

Tytuł III Znaki towarowe i oznaczenia geograficzne

Dział I Znaki towarowe i prawa ochronne

Rozdział 1 Znak towarowy

Art. 120. 1. Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w

sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

2. Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, ry- sunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

3. Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1) znakach towarowych – rozumie się przez to także znaki usługowe; 2) towarach – rozumie się przez to w szczególności wyroby przemysłowe,

rzemieślnicze, płody rolne oraz produkty naturalne, zwłaszcza wody, mine- rały, surowce, a także, z zastrzeżeniem art. 174 ust. 3, usługi;

3) znakach towarowych podrobionych – rozumie się przez to użyte bezprawnie znaki identyczne lub takie, które nie mogą być odróżnione w zwykłych wa- runkach obrotu od znaków zarejestrowanych, dla towarów objętych prawem ochronnym;

©Kancelaria Sejmu s. 36/99

2013-09-25

4) znakach wcześniejszych – rozumie się przez to znaki zgłoszone lub zareje- strowane z wcześniejszym pierwszeństwem.

Art. 121. Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.

Art. 122. 1. Przepis art. 120 ust. 1 nie wyklucza uznania za znak towarowy oznaczenia prze-

znaczonego do równoczesnego używania przez kilku przedsiębiorców, którzy zgłosili go wspólnie, jeżeli używanie takie nie jest sprzeczne z interesem pu- blicznym i nie ma na celu wprowadzenia odbiorców w błąd, w szczególności co do charakteru, przeznaczenia, jakości, właściwości lub pochodzenia towarów (wspólne prawo ochronne).

2. Zasady używania znaku towarowego na podstawie wspólnego prawa ochronnego określa regulamin znaku przyjęty przez przedsiębiorców, o których mowa w ust. 1.

Art. 123. 1. Pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy oznacza się, z

zastrzeżeniem art. 124 i 125, według daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym.

2. Zgłoszenie uważa się za dokonane w dniu, w którym wpłynęło ono do Urzędu Patentowego. Przepisy art. 13 ust. 2–9 stosuje się odpowiednio.

Art. 124. Pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy przysługuje w Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w umowach międzynarodowych według daty pierwszego prawidłowego zgłoszenia znaku towarowego, jeżeli zgło- szenie w Urzędzie Patentowym zostanie dokonane w okresie 6 miesięcy od tej daty.

Art. 125. Pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy oznacza się, na zasadach określonych w umowach międzynarodowych, według daty wystawienia towaru oznaczonego tym znakiem w Polsce lub za granicą, na wystawie międzyna- rodowej oficjalnej lub oficjalnie uznanej, jeżeli zgłoszenie w Urzędzie Patentowym tego znaku towarowego nastąpi w okresie 6 miesięcy od tej daty. 2. (uchylony). 3. (uchylony). 4. (uchylony).

Art. 126. Jeżeli znak towarowy, będący przedmiotem pierwszego prawidłowego zgłoszenia, był umieszczony na towarze wystawionym wcześniej na wystawie i korzystał od dnia wystawienia do dnia zgłoszenia z ochrony tymczasowej przewidzianej w Kon- wencji paryskiej, pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego, o którym mowa w art. 124, oraz początek przewidzianego tam terminu do dokonania zgłoszenia w Urzędzie Patentowym oznacza się według daty wystawienia towaru oznaczonego tym znakiem na wystawie.

©Kancelaria Sejmu s. 37/99

2013-09-25

Art. 127. 1. Pierwszeństwo, o którym mowa w art. 124 i art. 125 (uprzednie pierwszeństwo),

jest zbywalne i podlega dziedziczeniu. 2. Umowa o przeniesienie pierwszeństwa, o którym mowa w ust. 1, wymaga, pod

rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej.

Art. 128. Na wniosek zgłaszającego znak towarowy Urząd Patentowy wydaje, w celu zastrze- żenia pierwszeństwa za granicą, dowód dokonania zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (dowód pierwszeństwa). Przepisy art. 19 ust. 2 stosuje się od- powiednio.

Art. 129. 1. Nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia, które:

1) nie mogą być znakiem towarowym; 2) nie mają dostatecznych znamion odróżniających.

2. Z zastrzeżeniem art. 130 nie mają dostatecznych znamion odróżniających ozna- czenia, które:

1) nie nadają się do odróżniania w obrocie towarów, dla których zostały zgło- szone;

2) składają się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskaza- nia w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, war- tości, przeznaczenia, sposobu wytwarzania, składu, funkcji lub przydatno- ści;

3) weszły do języka potocznego lub są zwyczajowo używane w uczciwych i utrwalonych praktykach handlowych.

Art. 130. Przy ocenie, czy oznaczenie ma dostateczne znamiona odróżniające, należy uwzględnić wszystkie okoliczności związane z oznaczaniem nim towarów w obro- cie. Odmowa udzielenia prawa ochronnego na podstawie przepisu art. 129 ust. 1 pkt 2 nie może nastąpić w szczególności, jeżeli przed datą zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym znak ten nabrał, w następstwie jego używania, charakteru odróżniającego w przeciętnych warunkach obrotu.

Art. 131. 1. Nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia:

1) których używanie narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich; 2) które są sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami; 3) które ze swojej istoty mogą wprowadzać odbiorców w błąd, w szczególności

co do charakteru, właściwości lub, z uwzględnieniem ust. 3, pochodzenia geograficznego towaru.

2. Nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia, jeżeli: 1) zostały zgłoszone w złej wierze do Urzędu Patentowego w celu uzyskania

ochrony;

©Kancelaria Sejmu s. 38/99

2013-09-25

2) zawierają nazwę lub skrót nazwy Rzeczypospolitej Polskiej bądź jej symbo- le (godło, barwy lub hymn), nazwy lub herby polskich województw, miast lub miejscowości, znaki sił zbrojnych, organizacji paramilitarnych lub sił porządkowych, reprodukcje polskich orderów, odznaczeń lub odznak hono- rowych, odznak lub oznak wojskowych bądź innych oficjalnych lub po- wszechnie używanych odznaczeń i odznak, w szczególności administracji rządowej czy samorządu terytorialnego albo organizacji społecznych działa- jących w ważnym interesie publicznym, gdy obszar działania tych organiza- cji obejmuje cały kraj lub znaczną jego część, jeżeli zgłaszający nie wykaże się uprawnieniem, w szczególności zezwoleniem właściwego organu Pań- stwa albo zgodą organizacji, na używanie oznaczenia w obrocie;

3) zawierają skróty nazw bądź symbole (herby, flagi, godła) obcych państw, organizacji międzynarodowych, a także przyjęte w obcych państwach urzę- dowe oznaczenia, stemple kontrolne i gwarancyjne, jeżeli zakaz taki wynika z umów międzynarodowych, chyba że zgłaszający wykaże się zezwoleniem właściwego organu, które uprawnia go do używania takich oznaczeń w ob- rocie;

4) zawierają urzędowo uznane oznaczenia przyjęte do stosowania w obrocie, w szczególności znaki bezpieczeństwa, znaki jakości lub cechy legalizacji, w zakresie, w jakim mogłoby to wprowadzić odbiorców w błąd co do charak- teru takich oznaczeń, o ile zgłaszający nie wykaże, że jest uprawniony do ich używania;

5) zawierają elementy będące symbolami, w szczególności o charakterze reli- gijnym, patriotycznym lub kulturowym, których używanie obrażałoby uczu- cia religijne, patriotyczne lub tradycję narodową;

6) stanowią formę bądź inną właściwość towaru lub opakowania, która jest uwarunkowana wyłącznie jego naturą, jest niezbędna do uzyskania efektu technicznego lub zwiększa znacznie wartość towaru.

3. W odniesieniu do wyrobów alkoholowych, każdy znak towarowy zawierający elementy geograficzne niezgodne z pochodzeniem wyrobu uważa się za znak wprowadzający odbiorców w błąd.

4. Nie udziela się praw ochronnych na znaki zawierające elementy geograficzne prawdziwe w sensie dosłownym co do terytorium, regionu lub miejsca, z które- go towar pochodzi, które mogłyby wprowadzić odbiorców w błąd, że towar po- chodzi z innego, słynącego z danych wyrobów terenu. W przypadku homoni- micznych oznaczeń geograficznych dla wina i piwa ochrona może być przyzna- na, z tym że Urząd Patentowy wezwie osobę, która dokonała zgłoszenia później, do dokonania w znaku odpowiednich zmian pozwalających na odróżnienie go od znaku wcześniejszego.

5. Zgłoszenie w charakterze znaku towarowego oznaczenia, którym inna osoba po- sługuje się jako nazwą, pod którą prowadzi działalność gospodarczą, w szcze- gólności jeżeli jest ona wyrazem pospolitym, nie stanowi samoistnej podstawy do odmowy udzielenia prawa ochronnego, jeżeli zgłaszający działał w dobrej wierze, a:

1) nazwa ta nie jest używana jako znak towarowy powszechnie znany na ob- szarze Rzeczypospolitej Polskiej dla towarów tego samego rodzaju lub

2) w chwili zgłoszenia znaku nie było konfliktu interesów, w szczególności ze względu na różny profil działalności, lokalny jej zasięg lub odmienne formy używania obu oznaczeń.

©Kancelaria Sejmu s. 39/99

2013-09-25

Art. 132. 1. Nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy dla towarów identycznych

lub podobnych, jeżeli znak ten jest identyczny lub podobny do: 1) zarejestrowanego oznaczenia geograficznego, chyba że zgłaszający jest

uprawniony do używania tego oznaczenia, a udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy nie ograniczy nadmiernie możliwości używania zareje- strowanego oznaczenia geograficznego przez innych uprawnionych;

11) zarejestrowanego oznaczenia geograficznego lub nazwy pochodzenia pro- duktu rolnego lub środka spożywczego, o których mowa w rozporządzeniu Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony ozna- czeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spo- żywczych (Dz. Urz. UE L 93 z 31.03.2006 r., str. 12);

12) zarejestrowanego oznaczenia geograficznego napoju spirytusowego, o któ- rym mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych oraz uchylającym rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89 (Dz. Urz. WE L 39 z 13.02.2008, str. 16), oraz oznaczenia geograficznego wpisanego na kra- jową listę chronionych oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych na podstawie ustawy z dnia 18 października 2006 r. o wyrobie napojów spiry- tusowych oraz o rejestracji i ochronie oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych (Dz. U. Nr 208, poz. 1539 oraz z 2008 r. Nr 171, poz. 1056);

2) znaku, który przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzy- skania prawa ochronnego, był powszechnie znany i używany jako znak to- warowy dla towarów pochodzących od innej osoby;

3) wcześniej zarejestrowanego w Rzeczypospolitej Polskiej znaku towarowe- go, którego ochrona wygasła, jeżeli od daty wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy do dnia zgłoszenia podobnego znaku przez inną osobę nie upłynął, z zastrzeżeniem art. 133, okres 2 lat.

2. Nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy: 1) identyczny do znaku towarowego zarejestrowanego lub zgłoszonego do re-

jestracji (o ile znak taki zostanie zarejestrowany) z wcześniejszym pierw- szeństwem na rzecz innej osoby dla identycznych towarów;

2) identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego lub zgłoszonego w celu uzyskania prawa ochronnego (o ile na znak taki zostanie udzielone prawo ochronne) z wcześniejszym pierwszeń- stwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeże- li zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym;

3) identyczny lub podobny do renomowanego znaku towarowego zarejestro- wanego lub zgłoszonego z wcześniejszym pierwszeństwem do rejestracji (o ile znak taki zostanie zarejestrowany) na rzecz innej osoby dla jakichkol- wiek towarów, jeżeli mogłoby to przynieść zgłaszającemu nienależną ko- rzyść lub być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku wcześniejszego. Przepis ten stosuje się odpowiednio do znaku powszechnie znanego.

3. Ochrona znaku towarowego zawierającego oznaczenia, o których mowa w art. 131 ust. 2 pkt 2–4, oraz symbole, o których mowa w art. 131 ust. 2 pkt 5, bądź oznaczenia odnoszące się do pochodzenia towaru, nie wyłącza możliwości uzy-

©Kancelaria Sejmu s. 40/99

2013-09-25

skania prawa ochronnego przez innego przedsiębiorcę na znak towarowy zawie- rający takie same elementy dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli znaki te mogą być w obrocie łatwo odróżniane.

4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do tytułów prasowych jako znaków towa- rowych zawierających wyrazy lub kombinacje wyrazów zwyczajowo powszech- nie używanych na rynku prasowym.

5. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy znak towarowy lub oznaczenie geograficzne zostało zgłoszone lub zarejestrowane w trybie, o któ- rym mowa w art. 4.

6. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio, gdy wspólnotowy znak towarowy ko- rzysta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z prawa z wcześniejszej rejestra- cji znaku towarowego zgodnie z przepisami art. 34 i 35 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towa- rowego (Dz.Urz. WE L 11 z 14.01.1994, str. 1, z późn. zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 17, t. 1, str. 146, z późn. zm.).

Art. 133. Przepisu art. 132 ust. 1 pkt 3 nie stosuje się, jeżeli ochrona wygasła na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1 lub uprawniony z wcześniejszego prawa wyrazi zgodę na udzielenie prawa ochronnego na późniejszy znak towarowy.

Art. 134. 1. Udzielenie przedsiębiorcy prawa ochronnego na znak towarowy dla określonych

towarów nie wyklucza udzielenia mu prawa na taki sam znak również dla towa- rów identycznych lub podobnych, a także udzielenia mu prawa ochronnego na podobny znak towarowy dla towarów identycznych lub podobnych.

2. Na warunkach określonych w art. 122 może być również udzielone wspólne prawo ochronne z udziałem przedsiębiorcy uprawnionego do znaku wcześniej- szego.

Art. 135. Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy dla określonych towarów nie sta- nowi samoistnej podstawy do odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak dla towarów identycznych lub podobnych innego przedsiębiorcy tylko dlatego, że zawie- ra on identyczne lub podobne oznaczenie odnoszące się do dóbr osobistych, w szczególności nazwisko właściciela.

Rozdział 2 Wspólny znak towarowy i wspólny znak towarowy gwarancyjny

Art. 136. 1. Organizacja posiadająca osobowość prawną, powołana do reprezentowania inte-

resów przedsiębiorców, może uzyskać prawo ochronne na znak towarowy prze- znaczony do używania w obrocie przez tę organizację i przez zrzeszone w niej podmioty (wspólny znak towarowy).

2. Zasady używania w obrocie wspólnego znaku towarowego przez organizację, o której mowa w ust. 1, oraz przez zrzeszone w niej podmioty określa regulamin znaku przyjęty przez tę organizację.

©Kancelaria Sejmu s. 41/99

2013-09-25

Art. 137. 1. Organizacji posiadającej osobowość prawną, która sama nie używa znaku towa-

rowego, może być udzielone prawo ochronne na znak przeznaczony do używa- nia przez przedsiębiorców stosujących się do zasad ustalonych w regulaminie znaku przyjętym przez uprawnioną organizację i podlegających w tym zakresie jej kontroli (wspólny znak towarowy gwarancyjny).

2. Uprawniony z prawa ochronnego na wspólny znak towarowy gwarancyjny nie może odmówić, bez ważnych powodów, prawa używania znaku przedsiębior- com, którzy spełniają kryteria określone w regulaminie, o którym mowa w ust. 1.

Art. 1371. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się odpowiednio przepisy o znakach towarowych.

Rozdział 3 Zgłoszenie znaku towarowego

Art. 138. 1. W zgłoszeniu znaku towarowego należy określić znak towarowy oraz wskazać

towary, dla których znak ten jest przeznaczony. Przepis art. 31 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

2. Jedno zgłoszenie może dotyczyć tylko jednego znaku. W przypadku znaków barwnych za jeden znak uważa się oznaczenie obejmujące jedno zestawienie ko- lorów. Przepisy art. 39 stosuje się odpowiednio.

3. Do zgłoszenia wspólnego znaku towarowego, wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego lub zgłoszenia znaku w celu uzyskania wspólnego prawa ochronnego dołącza się regulamin znaku.

4. Regulamin, o którym mowa w ust. 3, powinien w szczególności określać sposób używania znaku, wspólne właściwości towarów, dla których oznaczania znak ten jest przeznaczony, zasady kontroli tych właściwości oraz skutki naruszenia postanowień regulaminu. Regulamin wspólnego znaku towarowego gwarancyj- nego powinien dodatkowo określać szczegółowe kryteria oraz tryb uznawania przez uprawnioną organizację prawa przedsiębiorców do używania znaku.

Art. 139. Jeżeli zgłaszający chce skorzystać z uprzedniego pierwszeństwa, powinien w zgło- szeniu znaku towarowego złożyć stosowne oświadczenie oraz dołączyć dowód po- twierdzający dokonanie zgłoszenia znaku towarowego we wskazanym państwie bądź wystawienie towaru oznaczonego tym znakiem na określonej wystawie. Dowód taki może być również złożony w ciągu trzech miesięcy od daty zgłoszenia. Późniejsze złożenie takiego oświadczenia albo dowodu nie skutkuje przyznaniem pierwszeń- stwa.

Art. 140. 1. Do czasu wydania decyzji zgłaszający może dokonywać w zgłoszeniu uzupeł-

nień i poprawek, które nie mogą prowadzić do zmiany istoty znaku towarowego ani rozszerzać wykazu towarów, dla których znak ten został zgłoszony.

©Kancelaria Sejmu s. 42/99

2013-09-25

11. Do czasu wydania decyzji zgłaszający może złożyć wniosek o usunięcie ze zna- ku towarowego oznaczeń, o których mowa w art. 129. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio. Wraz z wnioskiem, zgłaszający powinien nadesłać odpowiednio zmienione fotografie lub odbitki znaku towarowego, o ile są one w zgłoszeniu wymagane.

2. Zgłaszający może, z zastrzeżeniem ust.1, podzielić zgłoszenie w stosunku do wskazanych towarów, z zachowaniem daty pierwszeństwa.

Art. 141. 1. Wskazując w zgłoszeniu znaku towarowego towary, dla których znak jest prze-

znaczony, zgłaszający powinien używać polskiej terminologii technicznej oraz określeń jednoznacznych, a wykaz towarów przedstawić w formie uporządko- wanej, stosownie do przyjętej klasyfikacji. Wykazy obejmujące więcej niż 15 wyrazów należy sporządzić na odrębnym arkuszu.

2. Do zgłoszenia znaku towarowego stosuje się odpowiednio przepisy art. 36. Zgło- szenie znaku przedstawionego lub wyrażonego w szczególnej formie graficznej powinno zawierać dołączone fotografie lub odbitki przedstawiające lub wyraża- jące ten znak. Zgłoszenie znaku dźwiękowego powinno zawierać dołączone na- granie dźwięku na informatycznym nośniku danych w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów reali- zujących zadania publiczne.

Art. 142. Urząd Patentowy może wprowadzić poprawki w dokumentacji zgłoszenia jedynie w celu usunięcia oczywistych pomyłek i błędów językowych. Ograniczenie to nie do- tyczy wykazu towarów i ich klasyfikacji, pod warunkiem że poprawki nie będą pro- wadzić do zmiany zakresu żądanej ochrony.

Rozdział 4 Rozpatrywanie zgłoszenia znaku towarowego

Art. 143. O zgłoszeniu znaku towarowego Urząd Patentowy dokonuje ogłoszenia niezwłocz- nie po upływie 3 miesięcy od daty dokonania zgłoszenia. Od dnia ogłoszenia osoby trzecie mogą zapoznać się ze wskazanym w zgłoszeniu znakiem towarowym oraz wykazem towarów, dla których znak jest przeznaczony, jak też zgłaszać do Urzędu Patentowego uwagi co do istnienia okoliczności uniemożliwiających udzielenie pra- wa ochronnego.

Art. 144. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa.

Art. 1441. Jeżeli po wszczęciu postępowania zgłaszający wprowadził do zgłoszenia znaku to- warowego uzupełnienia lub poprawki, których nie dopuszczają przepisy ustawy,

©Kancelaria Sejmu s. 43/99

2013-09-25

Urząd Patentowy wydaje postanowienie odmawiające uwzględnienia takich uzupeł- nień i poprawek.

Art. 145. 1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi brak ustawowych warunków do uzyskania

prawa ochronnego na znak towarowy, wydaje, z zastrzeżeniem ust. 2, decyzję o odmowie jego udzielenia.

2. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1, Urząd Patentowy wyznacza zgłaszającemu termin do zajęcia stanowiska co do zebranych dowodów i mate- riałów mogących świadczyć o istnieniu przeszkód do uzyskania prawa ochron- nego.

3. W przypadku gdy brak ustawowych warunków wymaganych do uzyskania pra- wa ochronnego na znak towarowy dotyczy tylko niektórych towarów, Urząd Pa- tentowy w pierwszej kolejności odmawia udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy dla tych towarów. Po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie Urząd Patentowy udziela prawa ochronnego na znak towarowy dla towarów, dla których może być ono udzielone.

Art. 146. 1. Jeżeli dwie lub więcej osób korzystających z tej samej daty pierwszeństwa zgło-

siło podobne znaki towarowe dla towarów tego samego rodzaju, niedające się ła- two odróżnić, udzielenie praw ochronnych może nastąpić pod warunkiem doko- nania zmian pozwalających na łatwe odróżnianie znaków w obrocie. W prze- ciwnym wypadku Urząd Patentowy wyda decyzję o odmowie udzielenia praw ochronnych.

2. W uzasadnionych przypadkach Urząd Patentowy może wskazać, kto ze zgłasza- jących powinien dokonać zmian pozwalających na łatwe odróżnianie znaków w obrocie.

3. Spełnienie warunku, o którym mowa w ust. 1, nie może prowadzić do udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy, który nie jest podobny do znaku pierwot- nie zgłoszonego, ani do naruszenia pierwszeństwa do uzyskania prawa ochron- nego przez inną osobę.

Art. 147. 1. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego, jeżeli nie

stwierdzi braku ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy.

2. Udzielenie prawa ochronnego następuje pod warunkiem uiszczenia opłaty za dziesięcioletni okres ochrony. W razie nieuiszczenia opłaty w wyznaczonym terminie Urząd Patentowy stwierdza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego.

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio w przypadku udzielenia prawa ochronne- go na wniosek o zamianę, na zgłoszenie krajowe, rejestracji znaku towarowego uzyskanej na warunkach określonych w przepisach Unii Europejskiej o wspól- notowym znaku towarowym, z tym że dla ustalenia wymagalności opłat dziesię- cioletni okres ochrony znaku towarowego biegnie od daty złożenia wniosku o zamianę.

©Kancelaria Sejmu s. 44/99

2013-09-25

Art. 148. Przy rozpatrywaniu zgłoszeń znaków towarowych przepisy art. 35 ust. 4–6, art. 391 ust. 2, art. 41, 42, art. 43 ust. 2 pkt 2 i ust. 3, art. 45 ust. 1, art. 46 ust. 1, art. 48 i 55 stosuje się odpowiednio.

Art. 149. Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych.

Art. 150. Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świa- dectwa ochronnego na znak towarowy.

Art. 151. Uprawniony może wskazać, że jego znak został zarejestrowany, poprzez umieszcze- nie w sąsiedztwie znaku towarowego litery „R” wpisanej w okrąg.

Art. 152. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie znaku towarowego, oraz szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania zgłoszeń, uwzględniając w szczególności zakres informacji ujawnianej publicznie po upływie okresu, o którym mowa w art. 143, i sposób jej udostępniania, a także zakres, w jakim Urząd Patentowy może wprowadzać popraw- ki w wykazie towarów i ich klasyfikacji. Określenie wymogów, jakim powinno od- powiadać zgłoszenie, nie może prowadzić do tworzenia nadmiernych, ponad potrze- bę, utrudnień dla zgłaszającego.

Rozdział 41

Postępowanie w sprawie ochrony międzynarodowych znaków towarowych

Art. 1521. Urząd Patentowy prowadzi postępowanie w sprawie ochrony na terytorium Rzeczy- pospolitej Polskiej międzynarodowych znaków towarowych, w zakresie przewidzia- nym Porozumieniem lub Protokołem.

Art. 1522. 1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi brak ustawowych warunków do uznania na te-

rytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towaro- wego, wydaje, z zastrzeżeniem ust. 2, decyzję o definitywnej odmowie uznania ochrony.

2. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1, Urząd Patentowy w trybie, formie i języku przewidzianych Porozumieniem lub Protokołem, przekazuje do Biura Międzynarodowego notę, w której zawiadamia o powodach uniemożliwia- jących uznanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodo- wego znaku towarowego (wstępna odmowa uznania ochrony), a także wyznacza uprawnionemu z rejestracji międzynarodowego znaku towarowego termin do za- jęcia stanowiska w sprawie.

©Kancelaria Sejmu s. 45/99

2013-09-25

Art. 1523. W przypadku gdy brak ustawowych warunków do uznania na terytorium Rzeczypo- spolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego dotyczy tylko nie- których towarów, Urząd Patentowy wydaje decyzję o definitywnej odmowie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towaro- wego w odniesieniu do tych towarów. Przepis art. 1522 ust. 2 stosuje się odpowied- nio.

Art. 1524. Przepisy art. 1522 ust. 1, art. 1523 oraz art. 1525 stosuje się odpowiednio, gdy w toku postępowania, po wstępnej odmowie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Pol- skiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego, ustanowiony w sprawie peł- nomocnik powiadomi Urząd Patentowy o rezygnacji uprawnionego z rejestracji mię- dzynarodowego znaku towarowego z ubiegania się o ochronę na terytorium Rzeczy- pospolitej Polskiej międzynarodowego znaku towarowego.

Art. 1525. Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego notę o definitywnej od- mowie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego w trybie, formie i języku przewidzianych Porozumieniem lub Protokołem oraz w przypadku ustanowienia pełnomocnika w sprawie doręcza mu decyzję o definitywnej odmowie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego.

Art. 1526. W przypadku gdy Urząd Patentowy, w wyniku rozpoznania stanowiska uprawnione- go z rejestracji międzynarodowego znaku towarowego, stwierdzi brak powodów uniemożliwiających uznanie ochrony międzynarodowego znaku towarowego, po- twierdza to notą przesłaną do Biura Międzynarodowego w trybie, formie i języku przewidzianych Porozumieniem lub Protokołem, a także powiadamia o tym pełno- mocnika, o ile został on w tej sprawie ustanowiony.

Art. 1527. 1. Od decyzji Urzędu Patentowego o definitywnej odmowie uznania na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego uprawnionemu z rejestracji tego znaku służy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Przepisy art. 244 ust. 1–14 oraz 5 stosuje się odpowiednio.

2. Termin do złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1, wynosi 2 miesiące od dnia doręczenia przez Biuro Międzynarodowe uprawnionemu z rejestracji mię- dzynarodowego znaku towarowego noty Urzędu Patentowego o definitywnej odmowie uznania ochrony, o której mowa w art. 1525.

Art. 1528. Jeżeli w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Urząd Patentowy utrzyma w mocy zaskarżoną decyzję o definitywnej odmowie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego, to doręcza taką decyzję uprawnionemu z rejestracji międzynarodowego znaku towarowego.

©Kancelaria Sejmu s. 46/99

2013-09-25

Art. 1529. Przepis art. 1526 stosuje się odpowiednio, gdy po wydaniu decyzji o definitywnej odmowie uznania ochrony, o której mowa w art. 1522 ust. 1, w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, Urząd Patentowy uchylił w całości zaskarżoną decyzję.

Art. 15210. W przypadku gdy po wydaniu decyzji o definitywnej odmowie uznania na teryto- rium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego, w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, Urząd Patentowy uchylił zaskarżoną decy- zję w odniesieniu do niektórych towarów, Urząd Patentowy wydaje decyzję o defini- tywnej odmowie uznania ochrony w odniesieniu do niektórych towarów, o której mowa w art. 1523. Przepis art. 1525 stosuje się odpowiednio.

Art. 15211. 1. Każdy może wnieść umotywowany sprzeciw, wobec uznania na terytorium Rze-

czypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego. Przepisy art. 246 ust. 1 oraz art. 247, z zastrzeżeniem ust. 2, stosuje się odpowiednio.

2. W przypadku gdy uprawniony z rejestracji międzynarodowego znaku towarowe- go nie udzieli odpowiedzi na sprzeciw, o którym mowa w ust. 1, lub zgodzi się z tym sprzeciwem, Urząd Patentowy wydaje decyzję o unieważnieniu uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towa- rowego w stosunku do wszystkich lub niektórych towarów.

3. Od decyzji Urzędu Patentowego, o której mowa w ust. 2, służy wniosek o po- nowne rozpatrzenie sprawy. Przepisy art. 244 ust. 1–14 oraz ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

Art. 15212. 1. Na decyzję Urzędu Patentowego o definitywnej odmowie uznania na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich lub niektórych towarów, a także na decyzję o unie- ważnieniu uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzyna- rodowego znaku towarowego uprawnionemu z rejestracji tego znaku służy skarga do sądu administracyjnego. Przepisy art. 249 ust. 1 i art. 250 stosuje się odpowiednio.

2. W przypadku uchylenia przez sąd administracyjny decyzji Urzędu Patentowego przepisy art. 1526, 1528 i 15210 stosuje się odpowiednio.

Art. 15213. Do unieważnienia uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony między- narodowego znaku towarowego przepisy art. 164–167 stosuje się odpowiednio.

Art. 152 14

. Urząd Patentowy przekazuje do Biura Międzynarodowego notę o unieważnieniu uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego w trybie, formie i języku przewidzianych Porozumieniem lub Protoko- łem.

©Kancelaria Sejmu s. 47/99

2013-09-25

Art. 15215. Do stwierdzenia wygaśnięcia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony mię- dzynarodowego znaku towarowego przepisy art. 169–172 stosuje się odpowiednio, jednakże termin, o którym mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1, biegnie od dnia ogłoszenia w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” o uznaniu jego ochrony.

Art. 15216. Do roszczeń z tytułu naruszenia prawa z rejestracji międzynarodowego znaku towa- rowego korzystającego z ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się odpowiednio przepisy art. 296–298, z tym że roszczeń tych można dochodzić od dnia ogłoszenia w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” o uznaniu jego ochrony.

Rozdział 5 Prawa ochronne na znaki towarowe

Art. 153. 1. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania

znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rze- czypospolitej Polskiej.

2. Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgło- szenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym.

3. Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięciolet- nie.

4. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, powinien być złożony przed końcem upływa- jącego okresu ochrony, jednak nie wcześniej niż na rok przed jego upływem. Wraz z wnioskiem należy wnieść należną opłatę za ochronę.

5. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, może zostać złożony, za dodatkową opłatą, również w ciągu sześciu miesięcy po upływie okresu ochrony. Termin ten nie podlega przywróceniu.

6. Urząd Patentowy wydaje decyzję o odmowie przedłużenia prawa ochronnego na znak towarowy, jeżeli wniosek wpłynął po terminie, o którym mowa w ust. 5, albo nie zostały wniesione należne opłaty, o których mowa w ust. 4 i 5.

Art. 154. Używanie znaku towarowego polega w szczególności na:

1) umieszczaniu tego znaku na towarach objętych prawem ochronnym lub ich opakowaniach, oferowaniu i wprowadzaniu tych towarów do obrotu, ich imporcie lub eksporcie oraz składowaniu w celu oferowania i wprowadzania do obrotu, a także oferowaniu lub świadczeniu usług pod tym znakiem;

2) umieszczaniu znaku na dokumentach związanych z wprowadzaniem towa- rów do obrotu lub związanych ze świadczeniem usług;

3) posługiwaniu się nim w celu reklamy.

©Kancelaria Sejmu s. 48/99

2013-09-25

Art. 155. 1. Prawo ochronne na znak towarowy nie rozciąga się na działania dotyczące towa-

rów ze znakiem, polegające w szczególności na ich oferowaniu do sprzedaży lub dalszym wprowadzaniu do obrotu towarów oznaczonych tym znakiem, jeżeli towary te zostały uprzednio wprowadzone do obrotu na terytorium Rzeczypo- spolitej Polskiej przez uprawnionego lub za jego zgodą.

2. Nie stanowi również naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy import oraz inne działania, o których mowa w ust. 1, dotyczące towarów oznaczonych tym znakiem towarowym, jeżeli towary te zostały uprzednio wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez uprawnione- go lub za jego zgodą.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli przemawiają za tym uzasadnione względy, które pozwalają uprawnionemu sprzeciwić się dalszej dystrybucji to- warów, w szczególności jeżeli po wprowadzeniu do obrotu zmieni się lub po- gorszy stan towarów.

Art. 156. 1. Prawo ochronne na znak towarowy nie daje uprawnionemu prawa zakazywania

używania przez inne osoby w obrocie: 1) ich nazwisk lub adresu; 2) oznaczeń wskazujących w szczególności na cechy i charakterystykę towa-

rów, ich rodzaj, ilość, jakość, przeznaczenie, pochodzenie czy datę wytwo- rzenia lub okres przydatności;

3) zarejestrowanego oznaczenia lub oznaczenia podobnego, jeżeli jest to ko- nieczne dla wskazania przeznaczenia towaru, zwłaszcza gdy chodzi o ofe- rowane części zamienne, akcesoria lub usługi;

4) zarejestrowanego oznaczenia geograficznego, jeżeli prawo do jego używania przez te osoby wynika z innych przepisów ustawy.

2. Używanie oznaczeń wskazanych w ust. 1 jest dozwolone tylko wówczas, gdy odpowiada ono usprawiedliwionym potrzebom używającego i nabywców towa- rów i jednocześnie jest zgodne z uczciwymi praktykami w produkcji, handlu lub usługach.

Art. 157. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy nie może zakazać innej osobie używania tego lub podobnego oznaczenia w obrocie, jeżeli znaku tego nie używał w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1, ust. 4 i 5.

Art. 158. 1. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy nie może zakazać posługi-

wania się przez inną osobę nazwą, pod którą prowadzi ona działalność gospo- darczą, jeżeli nazwa ta nie jest używana w charakterze oznaczenia towarów bę- dących przedmiotem tej działalności i nie zachodzi możliwość wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów, w szczególności ze względu na różny profil działalności lub lokalny zasięg używania tej nazwy.

2. Jeżeli osoba posługując się nazwą, pod którą prowadzi działalność gospodarczą, działa w złej wierze, przepisu ust. 1 nie stosuje się.

©Kancelaria Sejmu s. 49/99

2013-09-25

Art. 159. 1. Współuprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może, bez zgody po-

zostałych współuprawnionych, używać znaku towarowego we własnym zakresie oraz dochodzić roszczeń z powodu naruszenia prawa ochronnego.

2. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do wspólnego prawa ochronnego stosu- je się, o ile umowa o wspólności prawa ochronnego nie stanowi inaczej, przepi- sy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych.

Art. 160. 1. Osoba, która, prowadząc lokalną działalność gospodarczą w niewielkim rozmia-

rze, używała w dobrej wierze oznaczenia zarejestrowanego następnie jako znak towarowy na rzecz innej osoby, ma prawo nadal bezpłatnie używać tego ozna- czenia w nie większym niż dotychczas zakresie.

2. Prawo określone w ust. 1 podlega na wniosek zainteresowanego wpisowi do re- jestru znaków towarowych. Prawo to może zostać przeniesione na inną osobę tylko łącznie z przedsiębiorstwem.

Art. 161. 1. W zakresie, jaki wynika z umowy międzynarodowej, w razie zgłoszenia na swo-

ją rzecz znaku towarowego albo uzyskania na znak towarowy prawa ochronnego przez agenta lub przedstawiciela osoby uprawnionej do wyłącznego używania tego znaku w obcym państwie, osoba ta, jeżeli agent lub przedstawiciel działał bez jej zezwolenia, może żądać umorzenia postępowania albo unieważnienia prawa ochronnego. Osoba ta może również żądać udzielenia jej prawa ochron- nego na ten znak, a także przeniesienia na nią już udzielonego prawa.

2. Z żądaniem unieważnienia lub przeniesienia prawa nie można wystąpić, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku osoba uprawniona, o której mowa w ust. 1, będąc świadoma tego używania, nie sprze- ciwiała się temu.

Art. 162. 1. Prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu. Prze-

pisy art. 67 ust. 2–4 stosuje się odpowiednio. 11. Prawo ochronne na znak towarowy może być przeniesione na rzecz organizacji,

o których mowa w art. 136 i 137, jako odpowiednio wspólny znak towarowy al- bo wspólny znak towarowy gwarancyjny albo na kilku przedsiębiorców jako wspólne prawo ochronne.

12. Przeniesienie prawa ochronnego, o którym mowa w ust. 11, może nastąpić tylko za zgodą osób, którym służą na nim prawa.

13. Wpis do rejestru znaków towarowych o przeniesieniu prawa ochronnego, o któ- rym mowa w ust. 11, może nastąpić po złożeniu regulaminu znaku, o którym mowa w art. 122 ust. 2, art. 136 ust. 2 lub art. 137 ust. 1.

14. Wspólne prawo ochronne może być przeniesione na rzecz jednej osoby jako prawo ochronne na znak towarowy.

2. (uchylony). 3. Prawo ochronne na wspólny znak towarowy może być przeniesione jako wspólne

prawo ochronne na przedsiębiorców zrzeszonych w organizacji, o której mowa

©Kancelaria Sejmu s. 50/99

2013-09-25

w art. 136. Umowa o przeniesienie prawa powinna określać zasady używania ta- kiego znaku w takim zakresie, jaki jest przewidziany dla regulaminu, o którym mowa w art. 122 ust. 2.

31. Wspólne prawo ochronne może być przeniesione na rzecz organizacji, o których mowa w art. 136 i 137, jako wspólny znak towarowy lub wspólny znak towaro- wy gwarancyjny. Umowa o przeniesienie prawa powinna określać zasady uży- wania takiego znaku, w takim zakresie, jaki jest przewidywany dla regulaminu, o którym mowa odpowiednio w art. 136 ust. 2 oraz art. 137 ust. 1.

4. Prawo ochronne na znak towarowy może być również przeniesione w stosunku do niektórych towarów, dla których prawo jest udzielone, jeżeli towary, dla któ- rych znak pozostaje zarejestrowany na rzecz zbywcy, nie są tego samego rodza- ju. Z chwilą przeniesienia prawo to traktuje się jako niezależne od prawa przy- sługującego zbywcy.

5. Do ważności umowy o przeniesienie udziału we wspólnym prawie ochronnym jest potrzebna zgoda wszystkich współuprawnionych.

6. Przepisy ust. 1 oraz ust. 3–5 stosuje się odpowiednio do praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne.

Art. 163. 1. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może udzielić innej osobie

upoważnienia do używania znaku, zawierając z nią umowę licencyjną. Do umowy tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 76 oraz art. 78 i 79.

2. Licencjobiorca może udzielić sublicencji na używanie znaku towarowego w za- kresie udzielonego mu upoważnienia.

3. Licencjobiorca może wskazać, że korzysta z licencji na używanie znaku towaro- wego, poprzez umieszczenie oznaczenia „lic.” w sąsiedztwie znaku towarowego.

4. W przypadku korzystania z licencji na używanie znaku towarowego, licencjo- biorca jest obowiązany, na żądanie licencjodawcy, wskazać na używanie znaku na podstawie licencji przez umieszczenie oznaczenia, o którym mowa w ust. 3.

Rozdział 6 Unieważnienie i wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy

Art. 164. Prawo ochronne na znak towarowy może być unieważnione, w całości lub w części, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania tego prawa.

Art. 165. 1. Z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego nie można wystąpić:

1) z powodu kolizji z wcześniejszym znakiem bądź naruszenia praw osobistych lub majątkowych wnioskodawcy, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku wnioskodawca, będąc świadomym jego używania, nie sprzeciwiał się temu;

2) po upływie pięciu lat od udzielenia prawa ochronnego, jeżeli prawo to udzielone zostało z naruszeniem przepisów art. 129, lecz znak w wyniku używania nabrał charakteru odróżniającego;

©Kancelaria Sejmu s. 51/99

2013-09-25

3) z powodu kolizji ze znakiem towarowym powszechnie znanym, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku towarowego, uprawniony do znaku towarowego powszechnie znanego, będąc świado- mym jego używania, nie sprzeciwiał się temu.

2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli uprawniony uzyskał prawo, działając w złej wierze.

Art. 166. 1. Prawo ochronne na znak towarowy nie może być unieważnione na tej podstawie,

że znak jest podobny do wcześniejszego znaku towarowego, jeżeli ten ostatni nie był używany w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1, ust. 4 i 5.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, zarzut nieużywania znaku towarowego może zostać podniesiony tylko łącznie z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego. Zarzut ten podlega łącznemu rozpoznaniu wraz z wnioskiem o unieważnienie.

Art. 167. Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezes Urzędu Patentowego może, w interesie publicznym, wystąpić z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy albo przystąpić do toczącego się postępowania w sprawie.

Art. 168. 1. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek:

1) upływu okresu, na który zostało udzielone; 2) zrzeczenia się prawa przez uprawnionego przed Urzędem Patentowym, za

zgodą osób, którym służą na nim prawa. 2. Zrzeczenie się prawa, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, może również dotyczyć

tylko niektórych towarów, dla których prawo to zostało udzielone (ograniczenie wykazu towarów).

3. Zrzeczenie się udziału we wspólnym prawie powoduje przejście tego udziału na pozostałych współuprawnionych, odpowiednio do ich udziałów.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, z zastrzeżeniem ust. 3, Urząd Pa- tentowy wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego.

Art. 169. 1. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa również na skutek:

1) nieużywania zarejestrowanego znaku towarowego w sposób rzeczywisty dla towarów objętych prawem ochronnym w ciągu nieprzerwanego okresu pię- ciu lat, po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego, chyba że istnieją ważne powody jego nieużywania;

2) utraty przez znak znamion odróżniających przez to, że na skutek działań lub zaniedbań uprawnionego stał się w obrocie zwyczajowym oznaczeniem – składającym się wyłącznie z elementów, które mogą służyć w obrocie do oznaczania w szczególności rodzaju towaru, jego jakości, ilości, ceny, prze- znaczenia, sposobu, czasu lub miejsca wytworzenia, składu, funkcji lub przydatności – w stosunku do towarów, dla których był zarejestrowany;

©Kancelaria Sejmu s. 52/99

2013-09-25

3) działań uprawnionego lub, za jego zgodą, osób trzecich, gdy znak towarowy może wprowadzać odbiorców w błąd, w szczególności co do charakteru, właściwości lub pochodzenia geograficznego towaru;

4) wykreślenia z właściwego rejestru podmiotu mającego osobowość prawną, któremu przysługiwało prawo ochronne na znak towarowy.

2. Urząd Patentowy wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy w przypadkach, o których mowa w ust. 1, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny.

21. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 3, Urząd Patentowy wydaje decy- zję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy także na wniosek:

1) krajowych lub regionalnych organizacji, których celem statutowym jest ochrona interesów:

a) konsumentów, b) przedsiębiorców;

2) Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów; 3) powiatowego (miejskiego) rzecznika konsumentów.

3. Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezes Urzędu Patentowego może, w interesie publicznym, wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnię- cia prawa ochronnego na znak towarowy lub przystąpić do toczącego się postę- powania.

4. Przez używanie znaku, w rozumieniu ust. 1, rozumie się również używanie zna- ku:

1) różniącego się od znaku, na który udzielono prawa ochronnego, w elemen- tach, które nie zmieniają jego odróżniającego charakteru;

2) przez umieszczanie znaku na towarach lub ich opakowaniach wyłącznie dla celów eksportu;

3) przez osobę trzecią za zgodą uprawnionego; 4) przez osobę upoważnioną do używania znaku wspólnego albo znaku wspól-

nego gwarancyjnego. 5. Nie uważa się za używanie znaku w sposób rzeczywisty używania znaku w re-

klamie towaru, który nie jest dostępny na rynku krajowym ani nie jest w kraju wytwarzany na potrzeby eksportu.

6. W przypadku wszczęcia postępowania w sprawie o wygaśnięcie prawa ochron- nego, obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa ochronnego.

7. Na zasadach, o których mowa w ust. 1–6, a także w razie nieprzestrzegania regu- laminu znaku, może być wydana decyzja stwierdzająca wygaśnięcie prawa w stosunku do współuprawnionego. Przepis ten stosuje się odpowiednio do prawa ochronnego na wspólny znak towarowy i wspólny znak towarowy gwarancyjny.

Art. 170. 1. Urząd Patentowy oddala, z zastrzeżeniem ust. 2, wniosek o stwierdzenie wyga-

śnięcia prawa ochronnego w przypadku, o którym mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1, jeżeli przed złożeniem tego wniosku rozpoczęło się lub zostało wznowione rze- czywiste używanie znaku.

©Kancelaria Sejmu s. 53/99

2013-09-25

2. Rozpoczęcie lub wznowienie używania znaku towarowego, po upływie nieprze- rwanego pięcioletniego okresu jego nieużywania i w okresie trzech miesięcy po- przedzających złożenie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego, nie zostanie jednak uwzględnione, jeżeli przygotowania do rozpoczęcia lub wznowienia używania mają miejsce tuż po tym, jak uprawniony dowiedział się, że taki wniosek może być złożony.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadkach, o których mowa w art. 169 ust. 7.

4. Nie wydaje się decyzji stwierdzającej wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy z powodu utraty uprawnienia do używania zawartego w nim oznacze- nia bądź symbolu, o którym mowa w art. 131 ust. 2, jeżeli przed złożeniem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia tego prawa nastąpiło zaniechanie używania oznaczenia bądź symbolu w znaku towarowym.

Art. 171. Jeżeli przyczyna wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy dotyczy jedynie niektórych towarów, wygaśnięcie prawa odnosi się tylko do tych towarów.

Art. 172. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa, z zastrzeżeniem art. 170, w dniu, w któ- rym nastąpiło zdarzenie, z którym ustawa wiąże skutek wygaśnięcia prawa ochron- nego. Data wygaśnięcia prawa ochronnego powinna być potwierdzona w decyzji.

Art. 173. Unieważnienie albo wygaśnięcie prawa ochronnego podlega wpisowi do rejestru znaków towarowych.

Dział II Oznaczenia geograficzne

Rozdział 1 Przepisy wstępne

Art. 174. 1. Oznaczeniami geograficznymi, w rozumieniu ustawy, są oznaczenia słowne od-

noszące się bezpośrednio lub pośrednio do nazwy miejsca, miejscowości, regio- nu lub kraju (teren), które identyfikują towar jako pochodzący z tego terenu, je- żeli określona jakość, dobra opinia lub inne cechy towaru są przypisywane prze- de wszystkim pochodzeniu geograficznemu tego towaru.

2. Na zagraniczne oznaczenia geograficzne można uzyskać w Polsce ochronę tylko, gdy oznaczenie korzysta z ochrony w kraju jego pochodzenia.

3. Ilekroć w przepisach niniejszego działu jest mowa o towarach, nie dotyczy to usług, produktów rolnych przeznaczonych do spożycia przez ludzi wymienio- nych w załączniku I do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, pro- duktów rolnych i środków spożywczych wymienionych w załącznikach do roz- porządzenia Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych oraz napojów spirytusowych, których oznaczenia geograficzne

©Kancelaria Sejmu s. 54/99

2013-09-25

podlegają wpisowi na krajową listę chronionych oznaczeń geograficznych napo- jów spirytusowych na podstawie ustawy, o której mowa w art. 132 ust. 1 pkt 12.

Art. 175. 1. Oznaczeniami geograficznymi są:

1) nazwy regionalne jako oznaczenia służące do wyróżniania towarów, które: a) pochodzą z określonego terenu oraz b) posiadają szczególne właściwości, które wyłącznie lub w przeważającej

mierze zawdzięczają oddziaływaniu środowiska geograficznego obej- mującego łącznie czynniki naturalne oraz ludzkie – których wytworze- nie lub przetworzenie następuje na tym terenie;

2) oznaczenia pochodzenia jako oznaczenia służące do wyróżniania towarów: a) pochodzących z określonego terenu oraz b) posiadających pewne szczególne właściwości albo inne cechy szcze-

gólne przypisywane pochodzeniu geograficznemu, czyli terenowi, gdzie zostały one wytworzone lub przetworzone.

2. Przez oznaczenia geograficzne rozumie się także oznaczenia stosowane dla to- warów, które są wytworzone z surowców lub półproduktów pochodzących z określonego terenu, większego niż teren wytworzenia lub przetworzenia towaru, jeżeli są one przygotowywane w szczególnych warunkach i istnieje system kon- troli przestrzegania tych warunków.

3. Za oznaczenia geograficzne uznaje się również, z zachowaniem warunków okre- ślonych w ust. 2, określenia o charakterze geograficznym nieodpowiadające do- słownie terenowi, z którego towar pochodzi, lub inne określenia używane trady- cyjnie, jeżeli są one stosowane dla towarów pochodzących z danego terenu.

Rozdział 2 Zgłoszenie i rozpatrywanie zgłoszenia oznaczenia geograficznego

Art. 176. 1. Zgłoszenie oznaczenia geograficznego powinno zawierać:

1) dokładne określenie zgłaszanego oznaczenia geograficznego; 2) wskazanie towaru, dla którego jest ono przeznaczone; 3) dokładne określenie granic terenu, do którego się ono odnosi; 4) określenie szczególnych cech lub właściwości towaru, w szczególności

obejmujące główne fizyczne, chemiczne, mikrobiologiczne lub organolep- tyczne cechy charakterystyczne towaru oraz określenie szczegółów, z któ- rych wynika związek tych cech ze środowiskiem geograficznym lub po- chodzeniem geograficznym;

5) warunki korzystania z oznaczenia geograficznego obejmujące sposób wy- twarzania, szczególne cechy lub właściwości towaru, inne przesłanki, które muszą być spełnione przez osoby chcące używać takiego oznaczenia oraz, jeżeli jest to wymagane, metody ich kontroli;

6) wskazanie przedsiębiorców, którzy używają lub będą używać tego oznacze- nia.

11. Zgłoszenie oznaczenia geograficznego może dotyczyć tylko jednego oznaczenia i tylko jednego towaru. Przepisy art. 39 i art. 42 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 55/99

2013-09-25

2. Zgłoszenia może dokonać organizacja upoważniona do reprezentowania intere- sów producentów, działająca na danym terenie.

3. Organizacja, o której mowa w ust. 2, powinna dołączyć do zgłoszenia oznaczenia geograficznego potwierdzenie swojej legitymacji do działania.

4. Zgłoszenia może dokonać także organ administracji rządowej lub samorządu te- rytorialnego, właściwy ze względu na teren, do którego odnosi się oznaczenie geograficzne.

5. Osoby dokonujące zgłoszeń zagranicznych oznaczeń geograficznych, w przy- padkach, o których mowa w ust. 2 i 4, powinny wskazać lub dołączyć do zgło- szenia dowód ochrony oznaczenia w kraju pochodzenia. Dowodem takim może być w szczególności każda umowa międzynarodowa, na podstawie której ozna- czenie geograficzne podlega ochronie.

Art. 177. 1. Udzielenie prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne, którego używanie na-

ruszałoby prawo ochronne na znak towarowy, może nastąpić, jeżeli uprawniony z prawa ochronnego zrzeknie się swojego prawa.

2. Zrzeczenie się prawa ochronnego na znak towarowy nie jest wymagane, jeżeli zgłoszenie oznaczenia geograficznego do rejestracji, dokonane w uzgodnieniu z uprawnionym do znaku, obejmuje go jako osobę, która tego oznaczenia może używać, a utrzymanie w mocy tego prawa nie ograniczy nadmiernie możliwości używania oznaczenia geograficznego przez innych uprawnionych.

3. Przy ocenie, czy ochrona znaku towarowego nie ograniczy nadmiernie możliwo- ści używania oznaczenia geograficznego przez innych uprawnionych, bierze się w szczególności pod uwagę możliwości używania tego oznaczenia w innych formach niż to przedstawia znak towarowy.

Art. 178. 1. Nie udziela się prawa z rejestracji na oznaczenia prawdziwe w sensie dosłownym

co do terenu, z którego towar pochodzi, które mogłyby wprowadzić nabywców w błąd, że towar pochodzi z innego, słynącego z danych wyrobów terenu. W przypadku homonimicznych oznaczeń geograficznych ochrona może być przy- znana, z tym że Urząd Patentowy wezwie zgłaszającego, który dokonał zgłosze- nia później, do dokonania w oznaczeniu odpowiednich zmian pozwalających na odróżnienie go od oznaczenia zarejestrowanego lub wcześniej zgłoszonego.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku gdy oznaczenie geograficzne zostało zarejestrowane w trybie, o którym mowa w art. 4, lub zostało wpisane na krajową listę chronionych oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych na podstawie ustawy, o której mowa w art. 132 ust. 1 pkt 12.

Art. 179. Nie może być udzielone prawo z rejestracji na oznaczenie, które w następstwie jego powszechnego używania dla oznaczenia rodzaju towarów stało się nazwą rodzajową, chyba że przemawia za tym interes publiczny bądź ochrona oznaczenia wynika z umowy międzynarodowej.

Art. 1791. (uchylony).

©Kancelaria Sejmu s. 56/99

2013-09-25

Art. 180. Urząd Patentowy, w toku rozpatrywania zgłoszenia oznaczenia geograficznego, wy- daje postanowienia wzywające zgłaszającego, pod rygorem umorzenia postępowa- nia, do uzupełnienia zgłoszenia lub usunięcia, w wyznaczonym terminie, wskaza- nych braków i istotnych usterek.

Art. 181. W okresie poprzedzającym rejestrację oznaczenia geograficznego Urząd Patentowy nie udziela osobom nieuprawnionym informacji o zgłoszeniu bez zgody zgłaszające- go.

Art. 182. 1. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa z rejestracji na oznaczenie

geograficzne po stwierdzeniu, że zgłoszenie zostało sporządzone prawidłowo. 2. Zgłoszenia nie uważa się za sporządzone prawidłowo, jeżeli oznaczenie nie in-

formuje, albo informuje w sposób nieprawdziwy, o pochodzeniu towaru, a także jeżeli nie spełnia warunków udzielenia prawa z rejestracji, o których mowa w art. 174 ust. 2 i art. 176–179. Przepisy art. 49 stosuje się odpowiednio.

3. Udzielenie prawa z rejestracji następuje pod warunkiem uiszczenia opłaty za ochronę. W razie nieuiszczenia opłaty w wyznaczonym terminie Urząd Paten- towy stwierdza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji.

4. Udzielone prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne podlegają wpisowi do rejestru oznaczeń geograficznych.

5. Udzielenie prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne stwierdza się przez wydanie świadectwa rejestracji.

Art. 183. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie oznaczenia geograficznego, a także szczegó- łowy zakres i tryb rozpatrywania zgłoszeń. Określenie wymogów, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie, nie może prowadzić do tworzenia nadmiernych, ponad po- trzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

Rozdział 3 Prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne

Art. 184. 1. Na oznaczenie geograficzne może być udzielone prawo z rejestracji. 2. Ochrona oznaczenia geograficznego jest bezterminowa i trwa od dnia dokonania

wpisu do rejestru oznaczeń geograficznych, prowadzonego przez Urząd Paten- towy.

Art. 185. 1. Oznaczenie geograficzne, na które udzielono prawa z rejestracji, nie może być

używane na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, których towary nie spełniają warunków będących podstawą udzielenia prawa z rejestracji. Przepisy art. 154, 155 i 156 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 57/99

2013-09-25

2. Oznaczenie geograficzne nie może być używane przez osoby, o których mowa w ust. 1, nawet wtedy, gdy używanie takie nie ma na celu wskazywania pochodze- nia geograficznego towarów, i wtedy, gdy rzeczywiste miejsce wytworzenia to- waru jest wskazane.

3. Oznaczenie geograficzne nie może być używane przez osoby, o których mowa w ust. 1, nawet z dodatkami wskazującymi na rodzaj wyrobu, jak: „naśladowni- ctwo”, „rodzaj”, „sposób”.

4. Zakaz, o którym mowa w ust. 1–3, dotyczy oznaczenia geograficznego w jego oryginalnym brzmieniu, w tłumaczeniach oraz w innych formach pochodnych.

Art. 186. Osoby, które działając na danym terenie używały wcześniej, w dobrej wierze, ozna- czenia geograficznego, a ich towary nie spełniają warunków będących podstawą udzielenia prawa z rejestracji, mogą go nadal używać, jednakże nie dłużej niż przez rok, począwszy od dnia udzielenia prawa z rejestracji.

Art. 187. 1. Osobie, której towary spełniają warunki korzystania z oznaczenia geograficzne-

go, przysługuje prawo jego używania w obrocie. Może ona również wystąpić do Urzędu Patentowego z wnioskiem o wpisanie jej do rejestru jako uprawnionej do używania tego oznaczenia.

2. Warunkiem wpisu, o którym mowa w ust. 1, jest przedłożenie przez wniosko- dawcę pisemnego oświadczenia uprawnionego z tytułu prawa z rejestracji, po- świadczającego spełnienie przez towary wnioskodawcy warunków korzystania z oznaczenia geograficznego, albo orzeczenie sądu.

3. Uprawniony, o którym mowa w ust. 2, może również żądać wykreślenia z reje- stru osoby, której towary nie spełniają lub przestały spełniać warunki będące podstawą udzielenia prawa z rejestracji.

Art. 188. 1. Na wniosek uprawnionego z tytułu prawa z rejestracji może być dokonana zmia-

na określenia warunków korzystania z oznaczenia geograficznego, takich jak granice terenu, do którego oznaczenie się odnosi, warunki wytwarzania towaru, szczególne cechy lub właściwości towaru albo metody ich kontroli, jeżeli jest to uzasadnione w szczególności ze względu na postęp technologiczny lub rozwój produkcji wyrobów.

2. W przypadku wykazania przez uprawnionego z tytułu prawa z rejestracji, że wnioskowanej zmianie, o której mowa w ust. 1, nie sprzeciwiają się osoby ujawnione w rejestrze jako uprawnione do używania oznaczenia, Urząd Paten- towy wyda decyzję o zmianie i dokona odpowiedniego wpisu do rejestru.

3. Jeżeli osoba wyrażająca sprzeciw przeciwko zmianie, o której mowa w ust. 1, złoży w ciągu miesiąca w Urzędzie Patentowym wniosek o uznanie wnioskowa- nej zmiany za bezzasadną, sprawa zostanie skierowana do rozpatrzenia w trybie postępowania spornego. W przeciwnym przypadku Urząd Patentowy uzna sprzeciw za wycofany i wyda decyzję, o której mowa w ust. 2.

4. W sprawach zagranicznych oznaczeń geograficznych podstawą do dokonania zmiany, o której mowa w ust. 1, może być tylko przedstawiony przez uprawnio- nego z tytułu prawa z rejestracji dowód odpowiedniej zmiany warunków korzy- stania z oznaczenia w kraju jego pochodzenia.

©Kancelaria Sejmu s. 58/99

2013-09-25

Art. 189. Uprawniony z tytułu prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne może przenieść swoje uprawnienia na inną organizację lub organ na podstawie porozumienia, z za- chowaniem warunków, o których mowa w art. 176 ust. 2–4. Wpisu do rejestru po- wyższej zmiany dokonuje się na wniosek.

Art. 190. Uprawnieni do oznaczania towarów zarejestrowanym oznaczeniem geograficznym mogą wskazać, że oznaczenie to zostało zarejestrowane poprzez umieszczenie na towarze określenia: „Zarejestrowane oznaczenie geograficzne” albo litery „G” wpi- sanej w okrąg w sąsiedztwie tego oznaczenia.

Rozdział 4 Unieważnienie i wygaśnięcie prawa z rejestracji na oznaczenie geograficzne

Art. 191. Prawo z rejestracji na oznaczenie geograficzne może być unieważnione na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały speł- nione ustawowe warunki wymagane do uzyskania tego prawa.

Art. 192. 1. Osoba, która ma w tym interes prawny, może, z zastrzeżeniem ust. 3, żądać wy-

dania decyzji stwierdzającej wygaśnięcie prawa z rejestracji na oznaczenie geo- graficzne, które przestało spełniać ustawowe warunki przewidziane dla uzyska- nia ochrony albo nie było używane przez okres pięciu lat i nie istnieją ważne powody jego nieużywania.

2. Obowiązek wykazania używania oznaczenia geograficznego lub istnienia przy- czyn usprawiedliwiających nieużywanie oznaczenia spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa z rejestracji.

3. Do oznaczeń, których ochrona wynika z umowy międzynarodowej, przepisu ust. 1 nie stosuje się.

4. Używanie w obrocie nazwy regionalnej jako nazwy rodzajowej dla podobnych towarów nie może stanowić przyczyny unieważnienia prawa z rejestracji tego oznaczenia ani stwierdzenia jego wygaśnięcia.

5. Prawo z rejestracji na oznaczenie geograficzne wygasa również na skutek zrze- czenia się prawa przez uprawnionego przed Urzędem Patentowym, za zgodą osób ujawnionych w rejestrze jako uprawnionych do używania oznaczenia.

6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, Urząd Patentowy wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa z rejestracji.

Art. 193. Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezes Urzędu Patentowego może, w interesie publicznym, wystąpić z wnioskiem o unieważnienie prawa z reje- stracji na oznaczenie geograficzne bądź o wydanie decyzji stwierdzającej wygaśnię- cie tego prawa albo przystąpić do toczącego się postępowania.

©Kancelaria Sejmu s. 59/99

2013-09-25

Art. 194. Prawo z rejestracji na oznaczenie geograficzne wygasa w dniu, w którym nastąpiło zdarzenie, z którym ustawa wiąże skutek wygaśnięcia prawa z rejestracji. Data wy- gaśnięcia prawa z rejestracji powinna być potwierdzona w decyzji.

Art. 195. Unieważnienie albo wygaśnięcie prawa z rejestracji podlega wpisowi do rejestru oznaczeń geograficznych.

Tytuł IV Topografie układów scalonych

Dział I Przepisy wstępne

Art. 196. 1. Przez topografię układu scalonego, zwaną dalej “topografią”, rozumie się roz-

wiązanie polegające na przestrzennym, wyrażonym w dowolny sposób, rozpla- nowaniu elementów, z których co najmniej jeden jest elementem aktywnym, oraz wszystkich lub części połączeń układu scalonego.

2. Przez układ scalony rozumie się jedno- lub wielowarstwowy wytwór przestrzen- ny, utworzony z elementów z materiału półprzewodnikowego tworzącego ciągłą warstwę, ich wzajemnych połączeń przewodzących i obszarów izolujących, nie- rozdzielnie ze sobą sprzężonych, w celu spełniania funkcji elektronicznych.

Art. 197. 1. Na topografię udzielane jest prawo z rejestracji. 2. Prawo z rejestracji topografii może być udzielone, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, na

topografię oryginalną. 3. Nie udziela się prawa z rejestracji topografii, jeżeli przed zgłoszeniem w Urzę-

dzie Patentowym była ona wykorzystywana jawnie w celach handlowych w okresie dłuższym niż dwa lata.

4. Nie może być udzielone prawo z rejestracji topografii, jeżeli od jej dokonania i utrwalenia w dowolnej formie minęło 15 lat i nie była ona wykorzystywana w celach handlowych.

Art. 198. 1. Topografię uznaje się za oryginalną, jeżeli jest wynikiem pracy intelektualnej

twórcy i nie jest powszechnie znana w chwili jej powstania. 2. Na topografię składającą się z elementów powszechnie znanych udziela się pra-

wa z rejestracji tylko w takim zakresie, w jakim kombinacja tych elementów jest oryginalna.

Art. 199. Nie udziela się prawa z rejestracji na topografię jednoznacznie wynikającą z funkcji układu scalonego, w którym jest stosowana.

©Kancelaria Sejmu s. 60/99

2013-09-25

Art. 200. Uprawnionym do uzyskania prawa z rejestracji topografii jest twórca, jego następca prawny albo osoba, z którą twórca jest związany stosunkiem pracy bądź inną umową lub która udzieliła twórcy pomocy przy powstaniu topografii. Przepisy art. 11, 12, 20 i 21 stosuje się odpowiednio.

Art. 201. Twórca topografii ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tej topografii przez przedsiębiorcę. Przepisy art. 22 i 23 stosuje się odpowiednio.

Dział II Zgłoszenie i rozpatrywanie zgłoszenia topografii

Art. 202. 1. Zgłoszenie topografii powinno zawierać:

1) podanie; 2) materiał identyfikujący topografię, zawierający niezbędne dane do jedno-

znacznego określenia topografii; 3) oświadczenie dotyczące daty wprowadzenia topografii do obrotu, jeżeli mia-

ło ono miejsce przed dokonaniem zgłoszenia. 2. W zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 1, zgłaszający nie ma obowiązku ujawnia-

nia informacji, które stanowią tajemnicę produkcyjną lub handlową, chyba że są one niezbędne do identyfikacji topografii.

3. Zgłoszenie topografii może dotyczyć tylko jednego rozwiązania. 4. Zgłoszenie topografii, które obejmuje co najmniej podanie oraz część wyglądają-

cą na materiał identyfikujący topografię, daje podstawę do uznania zgłoszenia za dokonane.

Art. 203. 1. Udzielenie prawa z rejestracji topografii następuje przez zarejestrowanie topo-

grafii będącej przedmiotem prawidłowo dokonanego zgłoszenia w Urzędzie Pa- tentowym.

2. Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa z rejestracji, jeżeli po sprawdzeniu zgłoszenia zgodnie z ust. 1 nie stwierdzi przeszkód do uzyskania prawa z rejestracji topografii. Zarejestrowanie następuje pod warunkiem uisz- czenia opłaty za pierwszy okres ochrony.

3. W razie nieuiszczenia opłaty w wyznaczonym terminie Urząd Patentowy stwier- dza wygaśnięcie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji topografii.

Art. 204. Urząd Patentowy wydaje decyzję o odmowie udzielenia prawa z rejestracji, jeżeli stwierdzi przeszkody do jego uzyskania, które nie mogą być usunięte. Przepis art. 49 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

©Kancelaria Sejmu s. 61/99

2013-09-25

Art. 205. Udzielone prawa z rejestracji topografii podlegają wpisowi do rejestru topografii układów scalonych.

Art. 206. Udzielenie prawa z rejestracji stwierdza się przez wydanie świadectwa rejestracji topografii.

Art. 207. 1. Przed udzieleniem prawa z rejestracji Urząd Patentowy nie udziela informacji o

zgłoszeniu osobom nieuprawnionym bez zgody zgłaszającego. 2. Materiał identyfikujący topografię nie jest ujawniany bez zgody uprawnionego

także po udzieleniu prawa z rejestracji. 3. Przepis ust. 2 nie stanowi przeszkody do ujawnienia dokumentacji na żądanie or-

ganów wymiaru sprawiedliwości oraz stronom sporu co do ważności udzielone- go prawa lub co do naruszenia prawa.

Art. 208. Uprawniony może wskazać, że jego topografia została zarejestrowana, poprzez umieszczenie na topografii lub produkcie zawierającym chronioną topografię litery „T” wpisanej w okrąg.

Art. 209. 1. Do zgłoszenia i rozpatrywania zgłoszenia topografii stosuje się odpowiednio, z

zastrzeżeniem ust. 2, przepisy art. 31 ust. 4, art. 32, 36–37, 39, 41, 42 i 46. 2. Wprowadzanie zmian w zgłoszeniu w toku jego rozpatrywania nie może doty-

czyć zmian dokonanych w samej topografii.

Art. 210. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie topografii, oraz szczegółowy zakres i tryb rozpatrywania zgłoszeń. Określenie wymogów, jakim powinno odpowiadać zgłosze- nie, nie może prowadzić do tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla zgłaszającego.

Dział III Prawa z rejestracji topografii

Art. 211. Przez uzyskanie prawa z rejestracji nabywa się prawo do wyłącznego korzystania z topografii w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 212. 1. Prawo z rejestracji narusza osoba, która bez zgody uprawnionego:

©Kancelaria Sejmu s. 62/99

2013-09-25

1) reprodukuje w całości lub części chronioną topografię, z wyjątkiem repro- dukowania tej części, która nie spełnia wymogu oryginalności określonego w art. 198;

2) importuje, sprzedaje lub w jakikolwiek inny sposób wprowadza do obrotu kopię chronionej topografii, układy scalone wytworzone przy użyciu takiej kopii, a także wyroby zawierające takie układy scalone.

2. Reprodukowanie topografii polega na jej odtworzeniu w układzie scalonym na podstawie wzorca, dokumentacji lub analizy.

Art. 213. Nie narusza się prawa z rejestracji przez zastosowanie topografii układu scalonego w środkach komunikacji i ich częściach lub urządzeniach, które znajdują się na obsza- rze Rzeczypospolitej Polskiej czasowo, a także w produktach, które znajdują się na tym obszarze w komunikacji tranzytowej.

Art. 214. Nie narusza prawa z rejestracji osoba, która kopiuje bez zgody uprawnionego chro- nioną topografię, jeżeli czyni to w celach osobistych albo wyłącznie w celu oceny, analizy, badania lub nauczania.

Art. 215. Nie narusza prawa z rejestracji osoba, która na podstawie oceny lub analizy chronio- nej topografii opracuje topografię spełniającą wymóg oryginalności, o którym mowa w art. 198.

Art. 216. Nie narusza się prawa z rejestracji przez korzystanie, w niezbędnym wymiarze, z topografii dla celów państwowych bez prawa wyłączności, jeżeli jest to konieczne dla zapobieżenia lub usunięcia stanu zagrożenia ważnych interesów Państwa, w szczególności w zakresie bezpieczeństwa i porządku publicznego. Przepisy art. 69 ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.

Art. 217. Nie stanowi naruszenia prawa z rejestracji topografii import lub wprowadzenie do obrotu produktu zawierającego bezprawnie wykorzystaną topografię przez osobę działającą w dobrej wierze. Po uzyskaniu informacji o istnieniu ochrony tej topogra- fii dalsze prowadzenie działalności handlowej w tym zakresie jest możliwe tylko za zgodą uprawnionego. Towary posiadane lub zamówione przed uzyskaniem takiej informacji można wprowadzić do obrotu pod warunkiem zapłaty uprawnionemu kwoty odpowiadającej opłacie licencyjnej.

Art. 218. 1. Prawo z rejestracji nie rozciąga się na działania dotyczące kopii chronionej topo-

grafii, układów scalonych wytworzonych przy użyciu takiej kopii, a także wyro- bów zawierających takie układy scalone, polegające w szczególności na ich ofe- rowaniu do sprzedaży lub dalszym wprowadzaniu do obrotu, jeżeli zostały one uprzednio wprowadzone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez uprawnionego lub za jego zgodą.

©Kancelaria Sejmu s. 63/99

2013-09-25

2. Nie stanowi również naruszenia prawa z rejestracji import oraz inne działania, o których mowa w ust. 1, dotyczące kopii chronionej topografii, układów scalo- nych wytworzonych przy użyciu takiej kopii, a także wyrobów zawierających takie układy scalone, jeżeli zostały one uprzednio wprowadzone do obrotu na te- rytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez uprawnionego lub za je- go zgodą.

Art. 219. 1. Uprawniony nie może dochodzić swoich praw w odniesieniu do innej identycz-

nej topografii, jeżeli została ona stworzona niezależnie przez osobę trzecią. 2. Jeżeli dwie topografie są identyczne w całości lub części, domniemywa się, że

topografia, która mogła być reprodukcją topografii wcześniej zgłoszonej w Urzędzie Patentowym lub wcześniej jawnie wprowadzonej do obrotu, jest jej re- produkcją.

Art. 220. Ochrona topografii ustaje po dziesięciu latach od końca roku kalendarzowego, w którym topografia lub układ scalony zawierający taką topografię był wprowadzony do obrotu, lub końca roku kalendarzowego, w którym dokonano zgłoszenia topogra- fii w Urzędzie Patentowym, w zależności od tego, który z tych terminów upływa wcześniej.

Art. 221. 1. Do prawa z rejestracji topografii stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 2,

przepisy art. 67, 68, 72, 74, 75, 76–79, 81–90 i 92. 2. Prawo z rejestracji topografii wygasa również po piętnastu latach od jej dokona-

nia i utrwalenia, jeżeli okres ten upływa wcześniej niż okres, na jaki zostało udzielone prawo z rejestracji, a topografia nie była w tym czasie wykorzystywa- na w celach handlowych.

Tytuł V Opłaty, rejestry, dokumenty i ogłoszenia urzędowe

Dział I Opłaty

Art. 222. 1. Urząd Patentowy pobiera opłaty jednorazowe oraz opłaty okresowe w związku z

ochroną wynalazków, produktów leczniczych, produktów ochrony roślin, wzo- rów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geo- graficznych i topografii układów scalonych.

2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu Państwa. 3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady ustalania,

uiszczania i wysokość opłat, uwzględniając podział na jednoroczne lub kilkulet- nie okresy ochrony. Opłaty te nie mogą prowadzić do nadmiernego i nieuzasad- nionego ograniczenia dostępności procedur w zakresie uzyskiwania i utrzymy- wania ochrony.

©Kancelaria Sejmu s. 64/99

2013-09-25

Art. 223. 1. Opłaty jednorazowe za zgłoszenia, wnioski, oświadczenia i inne czynności

przewidziane w ustawie powinny być uiszczane z góry, o ile ustawa lub rozpo- rządzenie, o którym mowa w art. 222 ust. 3, nie przewiduje uiszczenia opłaty na wezwanie Urzędu Patentowego w określonym terminie.

2. Opłata jednorazowa za zgłoszenie może być również uiszczona w ciągu jednego miesiąca od daty doręczenia wezwania Urzędu Patentowego.

3. Jeżeli w wyniku złożonego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzja lub postanowienie Urzędu Patentowego zostało uchylone, opłata uiszczona od tego wniosku podlega zwrotowi.

4. W razie nieuiszczenia w terminie opłat, które powinny być uiszczone z góry, Urząd Patentowy wzywa do wniesienia tych opłat w terminie 14 dni. W razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu, postępowanie wszczęte w wy- niku dokonania zgłoszenia lub złożenia wniosku podlega umorzeniu bądź czyn- ność uzależniona od opłaty zostaje zaniechana.

Art. 224. 1. Termin do uiszczenia opłaty jednorazowej za ochronę lub opłaty za pierwszy

okres ochrony, określonej w decyzji o udzieleniu patentu, prawa ochronnego lub odpowiednio prawa z rejestracji, wynosi trzy miesiące od daty doręczenia we- zwania. Jednocześnie zgłaszający może uiścić opłatę za dalsze rozpoczęte okre- sy ochrony lub opłatę wymaganą do przedłużenia ochrony na okresy rozpoczęte przed tym terminem.

2. Opłaty za dalsze okresy ochrony są uiszczane, z zastrzeżeniem ust.1, z góry, nie później niż w dniu, w którym upływa poprzedni okres ochrony.

3. Opłaty okresowe, o których mowa w ust. 2, mogą być uiszczone w ciągu jednego roku przed terminem określonym w ust. 2. Opłaty te podlegają zwrotowi, jeżeli przed tym terminem udzielone prawo zostanie unieważnione lub wygaśnie. Opłaty za okresy ubiegłe i za okres bieżący nie podlegają zwrotowi.

4. Opłaty, o których mowa w ust. 2, można uiszczać również w terminie sześciu miesięcy po upływie terminu określonego w ust. 2, przy równoczesnym uiszcze- niu opłaty dodatkowej w wysokości 30% opłaty należnej. Termin ten nie podle- ga przywróceniu.

5. W razie udzielenia patentu dodatkowego pobiera się za ochronę wynalazku opła- tę jednorazową.

6. Jeżeli patent dodatkowy stanie się patentem, pobiera się opłaty okresowe, poczy- nając od okresu ochrony następującego po ustaniu patentu głównego, w wysoko- ści, jaka przypadałaby za ten okres i dalsze okresy ochrony wynalazku stano- wiącego przedmiot patentu głównego.

7. Do opłat okresowych za ochronę produktu leczniczego i produktu ochrony roślin na podstawie dodatkowego prawa ochronnego przepisy ust. 2–4 stosuje się od- powiednio, z zastrzeżeniem ust. 8.

8. W przypadku wydania decyzji o udzieleniu dodatkowego prawa ochronnego, je- żeli upływa lub upłynął okres, na jaki udzielony był patent podstawowy, należna opłata za ochronę może być uiszczona w ciągu 3 miesięcy od otrzymania decy- zji.

©Kancelaria Sejmu s. 65/99

2013-09-25

Art. 225. 1. Termin do uiszczenia opłaty, o którym mowa w art. 223 ust. 2 lub art. 224 ust. 1,

może być, z zastrzeżeniem ust. 3, przywrócony na wniosek zgłaszającego, jeżeli w ciągu dwóch miesięcy od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, nie później jednak niż w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym termin ten upły- nął, uprawdopodobni on, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. Jednocześnie ze złożeniem takiego wniosku zgłaszający powinien uiścić zaległą opłatę.

2. Przywrócenie terminu do złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1, jest niedo- puszczalne.

3. Jeżeli została wydana decyzja o umorzeniu postępowania z powodu nieuiszcze- nia opłaty, o której mowa w art. 223 ust. 2, albo decyzja stwierdzająca wyga- śnięcie decyzji o udzieleniu patentu, prawa ochronnego lub odpowiednio prawa z rejestracji z powodu nieuiszczenia opłaty, o której mowa w art. 224 ust. 1, de- cyzja taka może zostać uchylona na wniosek zgłaszającego o ponowne rozpa- trzenie sprawy, w którym uprawdopodobni on, że uchybienie nastąpiło bez jego winy, i po jednoczesnym uiszczeniu zaległej opłaty.

4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio w przypadku nieuiszczenia, w terminie wskazanym w art. 224 ust. 1 zdanie drugie, opłaty za dalsze rozpoczęte okresy ochrony lub opłaty wymaganej do przedłużenia ochrony na okresy rozpoczęte przed tym terminem.

Art. 226. 1. W przypadku gdy zgłaszający wykaże, że nie jest w stanie ponieść w pełnej wy-

sokości opłaty za zgłoszenie wynalazku lub wzoru użytkowego, Urząd Patento- wy, na wniosek zgłaszającego, zwalnia go częściowo od tej opłaty. Pozostała część opłaty nie może być niższa niż 30% opłaty należnej.

2. W przypadku gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść w pełnej wysokości opłaty od wniosku o wydanie decyzji w postępowaniu spornym oraz od wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Urząd Patentowy zwalnia go czę- ściowo lub całkowicie od tej opłaty.

3. Przepis ust. 2 ma zastosowanie także do opłat okresowych za ochronę wynalazku lub wzoru użytkowego oraz opłaty jednorazowej za ochronę wynalazku stano- wiącego przedmiot patentu dodatkowego. Nie dotyczy to opłat za okresy prze- kraczające dziesięć lat od zgłoszenia.

31. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, Urząd Patentowy może, pod rygo- rem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia, wezwać zgłaszającego lub wnio- skodawcę do złożenia oświadczenia o stanie rodzinnym i majątkowym osób po- zostających ze zgłaszającym lub wnioskodawcą we wspólnym gospodarstwie domowym.

4. Na uzasadniony wniosek zgłaszającego, wniesiony przed upływem wyznaczone- go terminu, termin do uiszczenia opłat, o których mowa w art. 224 ust. 1, może być przez Urząd Patentowy odroczony, nie dłużej jednak niż o 6 miesięcy. Od- roczony termin nie ulega przywróceniu.

5. W sprawach, o których mowa w ust. 1–4, Urząd Patentowy wydaje postanowie- nia. W przypadku odmowy zwolnienia lub częściowego zwolnienia od opłaty, wyznacza się termin jej uiszczenia.

6. Zwalnia się od opłaty za wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy w związku z wydanym postanowieniem, o którym mowa w ust. 5.

©Kancelaria Sejmu s. 66/99

2013-09-25

Art. 227. Urząd Patentowy pobiera jednorazową opłatę za zamieszczenie w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” informacji o udzieleniu patentu, dodatkowego prawa ochron- nego, prawa ochronnego, prawa z rejestracji oraz za publikację tych części zgłosze- nia, które podlegają publikacji, a także za wydanie dokumentu stwierdzającego udzielenie prawa (opłata za publikację). Zgłaszający obowiązany jest uiścić opłatę po otrzymaniu decyzji o udzieleniu prawa, w terminie trzech miesięcy od doręczenia wezwania. W tym przypadku art. 223 ust. 4 nie stosuje się.

Art. 2271. Urząd Patentowy wstrzyma wydanie dokumentu patentowego, dodatkowego świa- dectwa ochronnego, świadectwa ochronnego lub świadectwa rejestracji do dnia uisz- czenia opłaty za publikację, o której mowa w art. 227.

Dział II Rejestry i dokumenty

Art. 228. 1. Dla dokonywania wpisów o udzielonych patentach, dodatkowych prawach

ochronnych, prawach ochronnych i prawach z rejestracji Urząd Patentowy pro- wadzi:

1) rejestr patentowy; 2) rejestr wzorów użytkowych; 3) rejestr wzorów przemysłowych; 4) rejestr znaków towarowych; 5) rejestr oznaczeń geograficznych; 6) rejestr topografii układów scalonych.

11. Rejestr, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, oprócz wpisów o stanie prawnym udzie- lonych patentów, zawiera również wpisy o stanie prawnym udzielonych dodat- kowych praw ochronnych oraz wyodrębnioną część obejmującą wpisy patentów europejskich w rozumieniu ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o dokonywaniu eu- ropejskich zgłoszeń patentowych oraz skutkach patentu europejskiego w Rze- czypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 65, poz. 598).

2. uchylony. 3. Rejestry, o których mowa w ust. 1, są jawne. 4. Domniemywa się, że wpisy w rejestrach, o których mowa w ust. 1, są prawdziwe

i że każdemu jest znana ich treść. 5. Na potwierdzenie danych zawartych w rejestrach prowadzonych przez Urząd Pa-

tentowy wydaje się wyciągi.

Art. 229. 1. W sprawach, w których wpis do rejestru jest uzależniony od złożenia wniosku,

wpisu dokonuje się na podstawie decyzji. 11. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać w szczególności:

1) oznaczenie wnioskodawcy i jego adres;

©Kancelaria Sejmu s. 67/99

2013-09-25

2) wyraźnie określone żądanie; 3) podpis wnioskodawcy albo jego przedstawiciela ustawowego lub pełnomoc-

nika oraz datę wniosku; 4) wykaz załączników.

12. Do wniosku należy dołączyć: 1) pełnomocnictwo, jeżeli wnioskodawca ustanowił pełnomocnika; 2) dowód uiszczenia należnej opłaty od wniosku; 3) dokumenty uzasadniające wydanie decyzji o dokonaniu wpisu w rejestrze.

13. Jeżeli wniosek nie odpowiada wymaganiom, o których mowa w ust. 11 lub 12, Urząd Patentowy wzywa wnioskodawcę postanowieniem do jego uzupełnienia lub poprawienia w terminie, o którym mowa w art. 242 ust. 1, pod rygorem po- zostawienia wniosku bez rozpoznania.

2. Rozpatrując wniosek, o którym mowa w ust. 1, Urząd Patentowy bada, czy zło- żone dokumenty, mające uzasadnić wydanie decyzji o dokonaniu wpisu do reje- stru, nie naruszają ustawy i odpowiadają co do formy obowiązującym przepi- som.

21. Urząd Patentowy wydaje decyzję o odmowie dokonania wpisu do rejestru, gdy złożone dokumenty oraz wyjaśnienia nie uzasadniają wydania decyzji o dokona- niu takiego wpisu. Przed wydaniem decyzji Urząd Patentowy wzywa wniosko- dawcę postanowieniem do usunięcia braków bądź złożenia wyjaśnień, w termi- nie, o którym mowa w art. 242 ust. 1, pod rygorem umorzenia postępowania.

3. Wpisy, o których mowa w ust. 1, nie wiążą organu, do którego kompetencji, zgodnie z przepisami prawa, należy rozstrzyganie w sprawie dokumentu będą- cego podstawą decyzji o wpisie do rejestru bądź w sprawie, której wynik mógł- by mieć wpływ na decyzję Urzędu Patentowego o dokonaniu wpisu w rejestrze.

Art. 230. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia reje- strów, warunki i tryb dokonywania w nich wpisów, sposób i tryb przeglądania reje- strów oraz wydawania z nich wyciągów. Określenie tego sposobu, warunków i trybu powinno sprzyjać wykorzystaniu nowoczesnych technik udostępniania informacji, jednakże nie może tworzyć nadmiernych, ponad potrzebę utrudnień dla uprawnione- go z patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z reje- stracji.

Art. 231. 1. Dokumenty stwierdzające udzielenie patentu, dodatkowego prawa ochronnego,

prawa ochronnego, prawa z rejestracji oraz dowody pierwszeństwa opatruje się pieczęcią okrągłą z wizerunkiem orła w koronie i napisem w otoku: „Urząd Pa- tentowy Rzeczypospolitej Polskiej”.

2. Urząd Patentowy na wniosek uprawnionego wydaje duplikat dokumentu, o któ- rym mowa w ust. 1.

©Kancelaria Sejmu s. 68/99

2013-09-25

Dział III Ogłoszenia urzędowe

Art. 232. 1. O udzielonych patentach, dodatkowych prawach ochronnych, prawach ochron-

nych, prawach z rejestracji, ochronie międzynarodowych znaków towarowych i złożonych tłumaczeniach patentów europejskich ogłasza się w „Wiadomościach Urzędu Patentowego”.

2. Ogłoszeniu w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” podlegają również, z za- strzeżeniem ust. 3, dokonywane wpisy i zmiany w rejestrach dotyczące udzielo- nych praw.

3. Nie ogłasza się o wygaśnięciu patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, jeśli nastąpiło ono na skutek upływu okresu, na jaki prawo zostało udzielone.

Art. 233. W „Wiadomościach Urzędu Patentowego” ogłasza się także informacje o podjętych decyzjach odmawiających udzielenia patentu, dodatkowego prawa ochronnego bądź prawa ochronnego, umarzających postępowanie albo stwierdzających wygaśnięcie decyzji o udzieleniu patentu, dodatkowego prawa ochronnego bądź prawa ochronne- go, a także o złożonych wnioskach o udzielenie prawa ochronnego na wzór użytko- wy (art. 38), w sprawach wynalazków i wzorów użytkowych oraz znaków towaro- wych, o których zgłoszeniu Urząd Patentowy uprzednio dokonał ogłoszenia w spo- sób przewidziany w ustawie oraz o adresach, oprogramowaniu i formacie danych używanych w Urzędzie Patentowym dla zgłoszeń w postaci elektronicznej lub na informatycznym nośniku danych, a także o dokumentach, które mogą być przesłane w postaci elektronicznej lub na informatycznym nośniku danych.

Art. 2331. O zgłoszeniu wynalazku, wzoru użytkowego i znaku towarowego ogłasza się w „Biuletynie Urzędu Patentowego”.

Art. 234. Inne niż wymienione w art. 232, art. 233 i art. 2331 ogłoszenia określone w ustawie, akty o charakterze urzędowym oraz komunikaty zamieszcza się w „Wiadomościach Urzędu Patentowego”.

Tytuł VI Strona, pełnomocnicy, terminy, dokonywanie zgłoszeń i prowadzenie kore-

spondencji, środki zaskarżenia oraz informacje o zgłoszeniu w postępowaniu zgłoszeniowym i rejestrowym

Art. 235. 1. (uchylony). 2. Stroną w postępowaniu przed Urzędem Patentowym w sprawie uzyskania patentu,

prawa ochronnego albo prawa z rejestracji jest zgłaszający.

©Kancelaria Sejmu s. 69/99

2013-09-25

Art. 236. 1. Pełnomocnikiem strony w postępowaniu przed Urzędem Patentowym w spra-

wach związanych z dokonywaniem i rozpatrywaniem zgłoszeń oraz utrzymywa- niem ochrony wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, zna- ków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych mo- że być tylko, z wyjątkiem ust. 2, rzecznik patentowy.

2. Pełnomocnikiem osoby fizycznej, z zastrzeżeniem ust. 3, może być również współuprawniony, a także rodzice, małżonek, rodzeństwo lub zstępni strony oraz osoby pozostające ze stroną w stosunku przysposobienia.

3. Osoby niemające miejsca zamieszkania lub siedziby na obszarze Rzeczypospoli- tej Polskiej mogą w sprawach, o których mowa w ust. 1, działać tylko za po- średnictwem rzecznika patentowego.

Art. 237. 1. Pełnomocnikiem strony do jednej czynności może być tylko jedna osoba fizycz-

na. 2. Pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie i dołączone do akt przy do-

konywaniu pierwszej czynności prawnej. 3. Jeżeli pełnomocnictwo dotyczy więcej niż jednej sprawy, powinno być ono dołą-

czone do akt sprawy, w której pełnomocnik dokonuje pierwszej czynności. Do- konując czynności w pozostałych sprawach objętych pełnomocnictwem, pełno- mocnik powinien dołączyć uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa.

4. Rzecznik patentowy może sam uwierzytelnić odpis udzielonego mu pełnomoc- nictwa.

5. W razie nieuiszczenia należnej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, Urząd Pa- tentowy wzywa pełnomocnika do jej uiszczenia, a na wypadek nieuiszczenia, wzywa również stronę do potwierdzenia czynności dokonanych przez pełno- mocnika, wyznaczając w tym celu odpowiedni termin. W razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu, przepis art. 223 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Art. 238. 1. Jeżeli w sprawie działał już pełnomocnik, a zostanie ustanowiony przez stronę

inny pełnomocnik z tym samym zakresem działania, uważa się, że pierwsze peł- nomocnictwo zostało odwołane.

2. Jeżeli pełnomocnictwo obejmuje kilka osób ustanowionych do tych samych czynności, za pełnomocnika uważa się tego z nich, który dokonał czynności i dołączył pełnomocnictwo do akt. Przy podjęciu czynności przez inną wymienio- ną w pełnomocnictwie osobę przepis ust. 1 oraz art. 237 ust. 3 stosuje się odpo- wiednio.

Art. 239. W razie upoważnienia przez stronę do działania w postępowaniu przed Urzędem Patentowym jednostki świadczącej usługi w tym zakresie i złożenia oświadczenia przez kierownika tej jednostki, wskazującego zatrudnionego w niej rzecznika paten- towego jako upoważnionego do działania, oświadczenie takie uważa się za pełno- mocnictwo.

©Kancelaria Sejmu s. 70/99

2013-09-25

Art. 240. 1. Pełnomocnik, z wyjątkiem osób, o których mowa w art. 236 ust. 2, może udzielić

dalszego pełnomocnictwa (substytucja). 2. Przy dokonywaniu czynności zachowawczych nie jest wymagane pełnomocnic-

two od drugiego współuprawnionego.

Art. 241. 1. Jeżeli stroną w sprawie jest kilka osób i nie wyznaczyły one wspólnego pełno-

mocnika, powinny wskazać jeden adres do korespondencji. W przypadku nie- wskazania takiego adresu uważa się, że jest nim adres osoby wymienionej na pierwszym miejscu w zgłoszeniu albo w innym dokumencie będącym podstawą wszczęcia postępowania.

2. Na wniosek strony Urząd Patentowy przekazuje pisma kierowane zgodnie z ust. 1 także na dodatkowo wskazane przez stronę adresy. Przepis ten ma odpowied- nie zastosowanie również w przypadku, gdy stroną w sprawie jest jedna osoba, która wyznaczyła pełnomocnika.

Art. 2411. 1. W postępowaniu przed Urzędem Patentowym w sprawie uzyskania patentu, do-

datkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, a także utrzymywania ich w mocy, dokonywane zgłoszenia i korespondencja wymagają zachowania formy pisemnej; zgłoszenia i korespondencja mogą być przesyłane również za pomocą telefaksu lub w postaci elektronicznej.

2. Do korespondencji przesłanej: 1) za pomocą telefaksu przepisy art. 13 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio; 2) w postaci elektronicznej przepisy art. 13 ust. 6 i 7 stosuje się odpowiednio.

3. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki techniczne dokonywania zgłoszeń oraz prowadzenia korespondencji, o których mowa w ust. 1, w postaci elektronicznej. Określenie warunków, jakim powinno odpowiadać zgłoszenie oraz korespondencja dokonane w postaci elektronicznej, nie może prowadzić do tworzenia nadmiernych, ponad potrzebę, utrudnień dla zgłaszających.

Art. 242. 1. O ile ustawa nie stanowi inaczej, w toku postępowania w sprawach związanych z

rozpatrywaniem zgłoszeń oraz utrzymaniem ochrony wynalazków, produktów leczniczych, produktów ochrony roślin, wzorów użytkowych, wzorów przemy- słowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych, a także w postępowaniu w sprawie dokonywania wpisów w reje- strach prowadzonych przez Urząd Patentowy, o których mowa w art. 228 ust. 1, Urząd Patentowy wyznacza stronie do dokonania określonych czynności termi- ny nie krótsze niż:

1) miesiąc, gdy strona ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na obszarze Rze- czypospolitej Polskiej;

2) 2 miesiące, gdy strona ma miejsce zamieszkania lub siedzibę za granicą. 2. W uzasadnionych przypadkach Urząd Patentowy wyznacza odpowiednio dłuższy

termin, o którym mowa w ust. 1, lecz nie więcej niż o 3 miesiące.

©Kancelaria Sejmu s. 71/99

2013-09-25

3. Czynność może być dokonana w ciągu 2 miesięcy po upływie terminu wyzna- czonego zgodnie z ust. 1 lub 2, jeżeli przed jego upływem strona zawiadomi Urząd Patentowy na piśmie o przyczynach niedotrzymania tego terminu.

Art. 243. 1. Jeżeli w toku rozpatrywania sprawy uchybiono terminowi do dokonania czynno-

ści warunkującej, zgodnie z ustawą, bieg postępowania, Urząd Patentowy może na wniosek strony, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, przywrócić termin, o ile strona uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jej winy.

2. Z zastrzeżeniem ust. 4 wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się do Urzędu Patentowego w ciągu 2 miesięcy od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, nie później jednak niż w ciągu 6 miesięcy od dnia, w którym termin ten upłynął. Jednocześnie wnioskodawca powinien dopełnić czynności, dla której termin ten został wyznaczony.

3. Przywrócenie terminu do złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2, jest niedo- puszczalne.

4. Jeżeli została wydana decyzja o umorzeniu postępowania na skutek uchybienia terminu do dokonania określonej czynności, może ona zostać uchylona, jeżeli strona złoży wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w którym uprawdopo- dobni, że uchybienie nastąpiło bez jej winy, i jednocześnie dokona czynności, dla której termin został wyznaczony.

5. Jeżeli termin dokonania zgłoszenia w celu zachowania uprzedniego pierwszeń- stwa lub termin złożenia dokumentu przypada na dzień, w którym Urząd Paten- towy jest nieczynny dla interesantów, doręczenie zgłoszenia lub dokumentu w pierwszym dniu otwarcia Urzędu Patentowego traktuje się jako dokonane w terminie.

6. Do terminów, do których nie ma zastosowania przepis ust. 1, uchybionych z po- wodu nadzwyczajnych okoliczności, stosuje się odpowiednio przepisy o zawie- szeniu biegu przedawnienia z powodu siły wyższej. W sprawach tych Urząd Pa- tentowy wydaje, po przedstawieniu przez zainteresowanego odpowiednich do- wodów, postanowienia.

7. Niezależnie od przepisu ust. 5 i 6 Urząd Patentowy zapewnia przyjmowanie w każdym czasie przesyłek doręczanych przez osoby zainteresowane, bez względu na porę dnia.

Art. 244. 1. Od decyzji Urzędu Patentowego stronie służy wniosek o ponowne rozpatrzenie

sprawy w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego. 11. Do postępowania o ponowne rozpatrzenie sprawy stosuje się odpowiednio, z za-

strzeżeniem ust. 12–14, przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego doty- czące rozpatrywania odwołania od decyzji.

12. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wymaga uzasadnienia. 13. Rozprawę przeprowadza się w przypadku, o którym mowa w art. 89 § 2 Kodek-

su postępowania administracyjnego, również na wniosek zgłaszającego. 14. Do ponownego rozpatrzenia sprawy Prezes Urzędu Patentowego wyznacza eks-

perta. 2. (uchylony). 3. Przepisy ust. 1 oraz ust. 11–14 stosuje się odpowiednio do postanowień.

©Kancelaria Sejmu s. 72/99

2013-09-25

4. Termin do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decy- zją wynosi 2 miesiące, a zakończonej postanowieniem – 1 miesiąc od dnia dorę- czenia stronie decyzji lub postanowienia.

5. Przed upływem terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzja nie podlega wykonaniu.

Art. 2441. Jeżeli wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie spełnia wymogów formalnych, Urząd Patentowy wzywa wnioskodawcę postanowieniem do usunięcia braków w terminie 30 dni pod rygorem umorzenia postępowania.

Art. 245. 1. W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Urząd Patentowy wydaje decyzję, w

której utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję albo uchyla ją w całości lub w czę- ści i rozstrzyga co do istoty sprawy.

2. W razie nieuwzględnienia wniosku i utrzymania decyzji w mocy termin dokona- nia czynności, wyznaczony w zaskarżonej decyzji, biegnie na nowo.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio przy rozstrzyganiu wniosku o ponow- ne rozpatrzenie sprawy dotyczącej wydanego postanowienia.

Art. 246. 1. Każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzę-

du Patentowego o udzieleniu patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji w ciągu 6 miesięcy od opublikowania w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” informacji o udzieleniu prawa.

2. Podstawę sprzeciwu, o którym mowa w ust. 1, stanowią okoliczności, które uza- sadniają unieważnienie patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji.

Art. 247. 1. O wniesieniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 246, Urząd Patentowy nie-

zwłocznie zawiadamia uprawnionego, wyznaczając mu termin na ustosunkowa- nie się do sprzeciwu.

2. Jeżeli uprawniony w odpowiedzi na zawiadomienie Urzędu, o którym mowa w ust. 1, podniesie zarzut, że sprzeciw jest bezzasadny, sprawa zostanie przekaza- na do rozstrzygnięcia w postępowaniu spornym. W przeciwnym przypadku Urząd Patentowy wydaje decyzję uchylającą decyzję o udzieleniu patentu, pra- wa ochronnego lub prawa z rejestracji, umarzając jednocześnie postępowanie.

Art. 248. Na decyzje oraz postanowienia Urzędu Patentowego stronie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Art. 249. 1. Prezes Urzędu Patentowego wyznacza eksperta do rozpatrzenia zasadności

otrzymanej skargi.

©Kancelaria Sejmu s. 73/99

2013-09-25

2. W wyniku rozpatrzenia skargi Urząd Patentowy uwzględnia ją w całości albo przekazuje sądowi administracyjnemu odpowiedź na skargę wraz z aktami sprawy.

Art. 250. Wykonanie decyzji lub postanowienia może być na skutek wniesienia skargi, o któ- rej mowa w art. 248, wstrzymane przez Prezesa Urzędu Patentowego również wtedy, gdy wstrzymanie takie nie nastąpiło z mocy prawa albo w wyniku postanowienia sądu administracyjnego.

Art. 251. 1. Urząd Patentowy udziela informacji o zgłoszeniu wynalazku, wzoru użytkowe-

go, wzoru przemysłowego, znaku towarowego, oznaczenia geograficznego i to- pografii układu scalonego oraz udostępnia akta zgłoszenia w każdym stadium postępowania:

1) zgłaszającemu i jego pełnomocnikowi; 2) organom ścigania i wymiaru sprawiedliwości – w związku z prowadzonymi

przez nie sprawami; 3) innym osobom, które przedstawią na piśmie zgodę zgłaszającego.

2. Po upływie terminów zastrzeżonych dla nieujawniania informacji o zgłosze- niach, o których mowa w ust. 1, Urząd Patentowy może na wniosek osoby, która ma w tym interes prawny, udostępnić jej dokumenty zawarte w aktach zgłosze- nia.

3. O udzieleniu niejawnej informacji o zgłoszeniu oraz o udostępnieniu akt zgło- szenia dokonuje się adnotacji w aktach zgłoszenia.

4. Przepisy ust. 1–3 nie mają zastosowania do zgłoszeń tajnych wynalazków i taj- nych wzorów użytkowych.

5. Do zgłoszeń topografii układów scalonych przepisy ust. 2 i 3 stosuje się z za- chowaniem warunków, o których mowa w art. 207 ust. 2 i 3.

Art. 252. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania przed Urzędem Patento- wym stosuje się, z zastrzeżeniem art. 253, odpowiednio przepisy Kodeksu postępo- wania administracyjnego.

Art. 253. 1. Przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego o terminach załatwiania

sprawy nie stosuje się do rozpatrywania zgłoszeń dokonanych w celu uzyskania patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z reje- stracji.

2. Przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego o wznowieniu postępowa- nia i stwierdzeniu nieważności decyzji nie stosuje się, jeżeli okoliczności uza- sadniające wznowienie postępowania bądź stwierdzenie nieważności decyzji mogą być podniesione w sporze o unieważnienie udzielonego patentu, dodatko- wego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji.

©Kancelaria Sejmu s. 74/99

2013-09-25

Art. 254. Na prawomocne orzeczenie Urzędu Patentowego, kończące postępowanie w spra- wie, a rażąco naruszające prawo, Prezes Urzędu Patentowego, Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej oraz Rzecznik Praw Obywatelskich mogą wnieść skargę do sądu administracyjnego w terminie 6 miesięcy od dnia doręczenia stronie orze- czenia.

Tytuł VII Postępowanie sporne

Art. 255. 1. Urząd Patentowy – w trybie postępowania spornego – rozstrzyga sprawy o:

1) unieważnienie patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;

11) unieważnienie patentu europejskiego, udzielonego w trybie określonym w Konwencji o patencie europejskim;

12) unieważnienie uznania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego;

2) stwierdzenie wygaśnięcia patentu na wynalazek dotyczący materiału biolo- gicznego lub jego użycia, w przypadku określonym w art. 90 ust.1 pkt 4;

21) stwierdzenie wygaśnięcia dodatkowego prawa ochronnego, w przypadkach określonych w art. 756 ust. 3;

3) stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy, w przypad- kach określonych w art. 169;

31) stwierdzenie wygaśnięcia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ochrony międzynarodowego znaku towarowego w przypadkach określonych w art. 169;

4) stwierdzenie wygaśnięcia prawa z rejestracji oznaczenia geograficznego, w przypadku określonym w art. 192 ust. 1;

5) stwierdzenie wygaśnięcia prawa z rejestracji topografii, w przypadkach określonych w art. 221 ust. 2;

6) udzielenie licencji przymusowej na korzystanie z wynalazku, wzoru użyt- kowego, wzoru przemysłowego albo topografii;

61) udzielenie licencji przymusowej na korzystanie z wynalazku, na który udzielono patentu w trybie określonym w Konwencji o patencie europej- skim;

7) zmianę decyzji o udzieleniu licencji przymusowej; 8) stwierdzenie bezzasadności zmiany warunków korzystania z oznaczenia

geograficznego, w przypadku określonym w art. 188 ust. 3; 9) unieważnienie patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji na skutek

złożonego sprzeciwu uznanego przez uprawnionego za bezzasadny. 2. Sprawy, o których mowa w ust. 1, rozpatrują kolegia orzekające do spraw spor-

nych. 3. Do spraw rozpatrywanych przez Urząd Patentowy w trybie postępowania spor-

nego nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego o ter- minach załatwiania spraw. Urząd Patentowy dąży do rozstrzygnięcia sprawy w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku.

©Kancelaria Sejmu s. 75/99

2013-09-25

4. Urząd Patentowy rozstrzyga sprawy w trybie postępowania spornego w grani- cach wniosku i jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę.

Art. 2551. 1. Postępowanie sporne w sprawach, o których mowa w art. 255 ust. 1 pkt 1–8,

wszczyna się na pisemny wniosek. 2. Od wniosku o wszczęcie postępowania należy wnieść opłatę. 3. Wniosek powinien zawierać:

1) oznaczenie stron i ich adresy; 2) zwięzłe przedstawienie sprawy; 3) wyraźnie określone żądanie; 4) wskazanie podstawy prawnej; 5) wskazanie środków dowodowych; 6) podpis wnioskodawcy i datę.

4. Do wniosku należy dołączyć: 1) pełnomocnictwo, jeżeli wniosek składa pełnomocnik; 2) odpisy wniosku w liczbie odpowiadającej liczbie stron postępowania spor-

nego; 3) dowód uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 2.

5. Urząd Patentowy bada, czy wniosek o wszczęcie postępowania spornego spełnia wymogi formalne, o których mowa w ust. 3 i 4.

6. Jeżeli wniosek nie spełnia wymogów formalnych, Urząd Patentowy wzywa wnioskodawcę do usunięcia usterek lub braków w terminie 30 dni pod rygorem umorzenia postępowania.

Art. 2552. 1. Urząd Patentowy doręcza stronom postępowania spornego odpisy wniosku, wy-

znaczając jednocześnie termin do nadesłania pisemnej odpowiedzi na wniosek. 2. Strona wezwana do udzielenia odpowiedzi na wniosek dołącza do odpowiedzi

odpisy w liczbie odpowiadającej liczbie stron postępowania spornego. 3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do innych pism składanych przez

strony postępowania spornego.

Art. 2553. 1. Po upływie terminu wyznaczonego stronie do udzielenia odpowiedzi na wniosek

Urząd Patentowy wyznacza termin rozprawy, o czym zawiadamia strony lub ich pełnomocników, doręczając im jednocześnie odpis odpowiedzi na wniosek, je- żeli została udzielona.

2. W sprawach wymienionych w art. 2551 ust. 6, w art. 2554, w art. 2555 ust. 2, w art. 2556 ust. 3, a także w przypadku przywrócenia terminu określonego w art. 2551 ust. 6, Urząd Patentowy może orzekać na posiedzeniach niejawnych.

3. W zawiadomieniu o rozprawie określa się termin, miejsce i przedmiot rozprawy. 4. Zawiadomienie o rozprawie powinno być doręczone stronom nie później niż 7

dni przed wyznaczonym terminem. 5. W przypadku nadmiernego przewlekania postępowania przez strony Urząd Pa-

tentowy może wyznaczyć stronom postępowania w toku prowadzonego postę-

©Kancelaria Sejmu s. 76/99

2013-09-25

powania, także na posiedzeniu niejawnym, termin na podanie wszystkich twier- dzeń oraz dodatkowych dowodów na ich poparcie, pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba że strona wykaże, że ich powoła- nie w wyznaczonym terminie nie było możliwe albo że potrzeba powołania wy- nikła później.

Art. 2554. 1. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi, że nie jest właściwy do rozpatrzenia wniosku

w trybie postępowania spornego, wydaje w tej sprawie postanowienie. 2. Jeżeli wnioskodawca wycofał wniosek przed rozprawą, Urząd Patentowy wyda-

je decyzję o umorzeniu postępowania.

Art. 2555. 1. Rozprawa jest jawna, chyba że postępowanie sporne dotyczy wynalazku tajnego

lub wzoru użytkowego tajnego. 2. Jeżeli rozpatrzenie sprawy wymaga powoływania się przez strony na informacje

prawnie chronione na podstawie odrębnych przepisów, jawność rozprawy może być wyłączona – w drodze postanowienia – w całości lub w części. Wyłączenie nie może obejmować obecności stron na rozprawie.

Art. 2556. 1. Z przebiegu rozprawy sporządza się protokół, który podpisują przewodniczący

składu orzekającego i protokolant. 2. Protokół powinien zawierać:

1) oznaczenie organu orzekającego, miejsca i daty posiedzenia, imiona i na- zwiska członków składu orzekającego, protokolanta, stron, ich pełnomocni- ków i ustawowych przedstawicieli oraz oznaczenie sprawy i wzmiankę co do tajności rozprawy;

2) przebieg rozprawy, w szczególności wnioski i twierdzenia stron, przebieg postępowania dowodowego, wymienienie zarządzeń i postanowień wyda- nych na rozprawie ze wzmianką o ich ogłoszeniu; zamiast podania wnio- sków i twierdzeń stron można w protokole powołać się na pisma przygoto- wawcze;

3) czynności stron, w szczególności ugodę, uznanie żądania, wycofanie, zmia- nę, rozszerzenie lub ograniczenie wniosku.

3. Strony mogą żądać sprostowania lub uzupełnienia protokołu, nie później jednak niż na następnym posiedzeniu, a po wydaniu decyzji – w terminie 30 dni od jej wydania.

Art. 2557. 1. Po przeprowadzeniu postępowania spornego Urząd Patentowy wydaje decyzję. 2. Decyzję podejmuje się zwykłą większością głosów. 3. Członek składu orzekającego, który nie zgadza się z rozstrzygnięciem sprawy,

może złożyć zdanie odrębne wraz z pisemnym uzasadnieniem. 4. Zgłoszenie zdania odrębnego zaznacza się przy podpisie złożonym na decyzji

przez zamieszczenie odpowiedniej wzmianki. 5. Zdanie odrębne nie podlega ogłoszeniu.

©Kancelaria Sejmu s. 77/99

2013-09-25

Art. 2558. 1. Decyzja powinna zawierać:

1) oznaczenie organu orzekającego; 2) datę wydania decyzji; 3) imiona i nazwiska członków składu orzekającego i protokolanta; 4) oznaczenie stron; 5) oznaczenie przedmiotu sprawy i jej rozstrzygnięcie; 6) powołanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia; 7) rozstrzygnięcie co do kosztów postępowania; 8) uzasadnienie faktyczne i prawne; 9) pouczenie o trybie zaskarżania;

10) podpisy członków składu orzekającego. 2. Pisemne uzasadnienie decyzji sporządza się z urzędu w terminie 30 dni od dnia

jej ogłoszenia. Uzasadnienie podpisuje przewodniczący składu orzekającego i członek składu orzekającego, który sporządził uzasadnienie. Odpis decyzji wraz z uzasadnieniem doręcza się stronom.

Art. 2559. 1. Decyzje Urzędu Patentowego podlegają ogłoszeniu, z zastrzeżeniem art. 25510

ust. 1. 2. Decyzję ogłasza się bezpośrednio po przeprowadzeniu rozprawy. 3. Ogłoszenie decyzji może być odroczone na czas do 2 tygodni, o czym przewod-

niczący składu orzekającego ogłasza, podając termin i miejsce ogłoszenia decy- zji.

Art. 25510. 1. Postanowienia i decyzje wydane na posiedzeniu niejawnym nie podlegają ogło-

szeniu. 2. Do postanowień i decyzji, o których mowa w ust. 1, przepis art. 2558 ust. 2 sto-

suje się odpowiednio.

Art. 25511. Do postępowania spornego przed Urzędem Patentowym stosuje się odpowiednio przepisy art. 242 i 243.

Art. 25512. Przepisy art. 2551–25511 stosuje się odpowiednio do spraw, o których mowa w art. 255 ust. 1 pkt 9, z wyłączeniem przepisów dotyczących wniosku o wszczęcie postę- powania spornego.

Art. 256. 1. Do postępowania spornego przed Urzędem Patentowym w sprawach nieuregu-

lowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

©Kancelaria Sejmu s. 78/99

2013-09-25

2. W kwestii kosztów postępowania stosuje się odpowiednio przepisy obowiązują- ce w postępowaniu cywilnym.

3. Przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego o ponownym rozpatrywa- niu, na wniosek strony, spraw załatwionych przez wydanie decyzji, od której nie służy odwołanie, nie stosuje się do decyzji rozstrzygającej sprawę co do jej isto- ty i wydanej po przeprowadzeniu rozprawy.

31. W sprawach, o których mowa w art. 2553 ust. 2, przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Termin do jego złożenia w przypadku decyzji wynosi 2 miesiące, a w przypadku postanowienia – 1 miesiąc od dnia doręczenia stronie decyzji lub postanowienia.

4. (uchylony).

Art. 257. Na decyzje oraz postanowienia Urzędu Patentowego w sprawach, o których mowa w art. 255, stronom przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Art. 258. Do prawomocnych orzeczeń Urzędu Patentowego w sprawach, o których mowa w art. 255, przepis art. 254 stosuje się odpowiednio.

Tytuł VIII Urząd Patentowy

Dział I Zadania i organizacja Urzędu Patentowego

Art. 259. Centralnym organem administracji rządowej w sprawach z zakresu własności prze- mysłowej jest Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 260. 1. Urząd Patentowy podlega Radzie Ministrów. Nadzór nad działalnością Urzędu

Patentowego sprawuje z ramienia Rady Ministrów minister właściwy do spraw gospodarki.

2. Prezes Rady Ministrów, w drodze rozporządzenia, nadaje statut Urzędowi Paten- towemu, w którym w szczególności określi organizację, strukturę i zasady kie- rowania Urzędem oraz podział kompetencji, z uwzględnieniem statusu eksper- tów, urzędników służby cywilnej i innych pracowników.

Art. 261. 1. Urząd Patentowy wykonuje zadania w sprawach własności przemysłowej, wyni-

kające z ustawy, z przepisów odrębnych oraz z umów międzynarodowych. 2. Do zadań Urzędu Patentowego należy w szczególności:

1) przyjmowanie i badanie zgłoszeń dotyczących wynalazków, wzorów użyt- kowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geogra- ficznych oraz topografii układów scalonych, dokonanych w celu uzyskania ochrony;

©Kancelaria Sejmu s. 79/99

2013-09-25

2) orzekanie w sprawach udzielania patentów i dodatkowych praw ochronnych na wynalazki, praw ochronnych na wzory użytkowe oraz znaki towarowe, a także praw z rejestracji wzorów przemysłowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych;

3) rozstrzyganie spraw w postępowaniu spornym w zakresie określonym usta- wą;

4) prowadzenie rejestrów, o których mowa w art. 228; 5) wydawanie organu urzędowego pod nazwą „Wiadomości Urzędu Patento-

wego”; 51) wydawanie „Biuletynu Urzędu Patentowego”;

6) udział w pracach organów międzynarodowych z tytułu zawartych przez Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych w sprawach z zakresu własności przemysłowej, w szczególności Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej;

7) prowadzenie centralnego zbioru polskich i zagranicznych opisów patento- wych.

3. Przy wykonywaniu zadań, w szczególności w sprawach dotyczących współpracy międzynarodowej oraz przy opracowywaniu projektów przepisów prawnych do- tyczących własności przemysłowej, Urząd Patentowy działa w porozumieniu i we współpracy z zainteresowanymi organami administracji rządowej i samorzą- dowej.

Art. 262. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres działania Urzędu Patentowego, uwzględniając w szczególności jego zadania i kompetencje, a także zasady i formy współdziałania Urzędu z innymi organami administracji rządo- wej oraz z jednostkami samorządu terytorialnego, organizacjami społecznymi i związkami zawodowymi w sprawach objętych jego zakresem działania.

Art. 263. 1. Na czele Urzędu Patentowego stoi Prezes Urzędu Patentowego, który kieruje

Urzędem i, z zastrzeżeniem art. 264 ust. 2, reprezentuje go na zewnątrz oraz ustala szczegółową organizację wewnętrzną i szczegółowy zakres zadań komó- rek organizacyjnych.

2. Prezes Urzędu Patentowego jest powoływany przez Prezesa Rady Ministrów, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki. Prezes Rady Ministrów od- wołuje Prezesa Urzędu Patentowego.

3. Zastępców Prezesa Urzędu Patentowego powołuje Prezes Rady Ministrów, spo- śród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru, na wnio- sek Prezesa Urzędu Patentowego. Prezes Rady Ministrów, na wniosek Prezesa Urzędu Patentowego, odwołuje jego zastępców.

4. Stanowisko Prezesa Urzędu Patentowego może zajmować osoba, która: 1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny; 2) jest obywatelem polskim; 3) korzysta z pełni praw publicznych; 4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub

umyślne przestępstwo skarbowe;

©Kancelaria Sejmu s. 80/99

2013-09-25

5) posiada kompetencje kierownicze; 6) posiada co najmniej 6-letni staż pracy, w tym co najmniej 3-letni staż pracy

na stanowisku kierowniczym; 7) posiada wykształcenie i wiedzę z zakresu spraw należących do właściwości

Urzędu Patentowego. 5. Informację o naborze na stanowisko Prezesa Urzędu Patentowego ogłasza się

przez umieszczenie ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie urzędu oraz w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu i Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Ogłoszenie powinno zawierać:

1) nazwę i adres urzędu; 2) określenie stanowiska; 3) wymagania związane ze stanowiskiem wynikające z przepisów prawa; 4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku; 5) wskazanie wymaganych dokumentów; 6) termin i miejsce składania dokumentów; 7) informację o metodach i technikach naboru.

6. Termin, o którym mowa w ust. 5 pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od dnia opublikowania ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Preze- sa Rady Ministrów.

7. Nabór na stanowisko Prezesa Urzędu Patentowego przeprowadza zespół, powo- łany przez ministra właściwego do spraw gospodarki, liczący co najmniej 3 oso- by, których wiedza i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych kan- dydatów. W toku naboru ocenia się doświadczenie zawodowe kandydata, wie- dzę niezbędną do wykonywania zadań na stanowisku, na które jest przeprowa- dzany nabór, oraz kompetencje kierownicze.

8. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych, o których mowa w ust. 7, może być dokonana na zlecenie zespołu przez osobę niebędącą członkiem zespołu, która posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.

9. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 8, mają obowiązek zachowa- nia w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się o stanowisko, uzyskanych w trakcie naboru.

10. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których przedstawia ministrowi właściwemu do spraw gospodarki.

11. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający: 1) nazwę i adres urzędu; 2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór, oraz liczbę kandyda-

tów; 3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów uszere-

gowanych według poziomu spełniania przez nich wymagań określonych w ogłoszeniu o naborze;

4) informację o zastosowanych metodach i technikach naboru; 5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata; 6) skład zespołu.

12. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji w Biule- tynie Informacji Publicznej urzędu i Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Informacja o wyniku naboru zawiera:

1) nazwę i adres urzędu;

©Kancelaria Sejmu s. 81/99

2013-09-25

2) określenie stanowiska, na które był prowadzony nabór; 3) imiona, nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania w

rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego albo informację o niewyłonieniu kandydata.

13. Umieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Mi- nistrów ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.

14. Zespół przeprowadzający nabór na stanowiska, o których mowa w ust. 3, powo- łuje Prezes Urzędu Patentowego.

15. Do sposobu przeprowadzania naboru na stanowiska, o których mowa w ust. 3, stosuje się odpowiednio ust. 4–13.

Art. 264. 1. Do powołanych przez Prezesa Urzędu Patentowego ekspertów należy orzekanie

w sprawach, o których mowa w art. 261 ust. 2 pkt 2 i 3, a także w sprawach do- konywania wpisów do rejestrów.

2. Ekspert reprezentuje Urząd Patentowy w postępowaniu przed sądem administra- cyjnym w sprawach, o których mowa w art. 248 i 257.

3. Ekspertowi, o którym mowa w ust. 1, mogą być powierzane dodatkowe funkcje, w szczególności kierownicza, koordynacyjna lub kontrolna.

4. Powierzenie dodatkowej funkcji, o której mowa w ust. 3, może nastąpić na czas nieokreślony lub na czas wykonywania określonej pracy.

Art. 265. 1. Eksperci współuczestniczą w czynnościach z zakresu zarządzania w Urzędzie

Patentowym poprzez Kolegium Ekspertów, stanowiące powszechne ich zgro- madzenie.

2. Kolegium Ekspertów wybiera ze swego grona Rzecznika Interesu Zawodowego, który reprezentuje ekspertów wobec organów władzy i administracji we wszyst- kich sprawach dotyczących pracy.

3. Do zadań Kolegium należy: 1) składanie wniosków i wyrażanie opinii co do zadań w zakresie rozpatrywa-

nia wpływających zgłoszeń oraz co do środków potrzebnych na ich wyko- nanie;

2) ustalanie zasad podziału środków funduszu nagród, tworzonego na podsta- wie przepisu art. 271 ust. 3;

3) wyrażanie opinii co do problemów związanych z orzekaniem, w szczególno- ści co do przypadków niejednolitości orzecznictwa, oraz przedstawianie od- powiednich wniosków w tym zakresie;

4) wyrażanie opinii w innych sprawach, przedstawionych przez Prezesa Urzędu Patentowego lub przez Rzecznika Interesu Zawodowego.

4. Kolegium Ekspertów zwołuje co najmniej raz w roku, z zastrzeżeniem ust. 5, Prezes Urzędu Patentowego, który mu przewodniczy. Kolegium Ekspertów mo- że również zwołać, w każdym czasie, Rzecznik Interesu Zawodowego, dla przedstawienia sprawy wymagającej wyrażenia opinii przez Kolegium.

5. Kolegium Ekspertów może również obradować w sekcjach, na które eksperci zo- stają podzieleni według kryteriów rzeczowo-problemowych, stosownie do wy- konywanych zadań. Sekcji może przewodniczyć Prezes Urzędu Patentowego,

©Kancelaria Sejmu s. 82/99

2013-09-25

Zastępca Prezesa albo ekspert, któremu powierzona została funkcja kierownicza na podstawie art. 264 ust. 3.

6. Podział na sekcje i wyznaczenie przewodniczących sekcji należy do Prezesa Urzędu Patentowego.

Art. 2651. Pracownicy Urzędu Patentowego na stanowiskach urzędniczych, z wyłączeniem ekspertów, asesorów oraz aplikantów eksperckich, są członkami korpusu służby cy- wilnej.

Dział II Eksperci, asesorzy i aplikanci eksperccy

Art. 266. 1. Uzyskanie uprawnień eksperta wymaga, z zastrzeżeniem ust. 2, posiadania wyż-

szego wykształcenia odpowiadającego zadaniom eksperta, odbycia aplikacji eksperckiej, zwanej dalej “aplikacją”, oraz asesury.

2. Ekspertem może być osoba, która: 1) jest obywatelem polskim i korzysta z pełni praw publicznych; 2) nie była karana za przestępstwo umyślne; 3) posiada znajomość języków obcych w zakresie i stopniu określonym potrze-

bą spełnienia warunków niezbędnych do wykonywania zadań eksperta, z uwzględnieniem umów międzynarodowych, nie mniej jednak niż jednego języka obcego;

4) jest nieskazitelnego charakteru; 5) ma stan zdrowia oraz predyspozycje pozwalające na powierzenie jej zadań

eksperta; 6) posiada odpowiednie do zakresu zadań poświadczenie bezpieczeństwa upo-

ważniające do dostępu do informacji niejawnych, wydane na podstawie ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 182, poz. 1228).

3. Od aplikanta eksperckiego, który powinien posiadać znajomość więcej niż jed- nego języka obcego, można nie wymagać znajomości jednego z potrzebnych ję- zyków, jeżeli brak ten uzupełni on w czasie przeznaczonym na aplikację.

Art. 267. 1. Prezes Urzędu Patentowego organizuje nabór na aplikację przez umieszczenie

ogłoszenia w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie Urzędu Patentowego, a także przez opublikowanie go w „Wiadomościach Urzędu Patentowego”.

2. Prezes Urzędu Patentowego przeprowadza postępowanie kwalifikacyjne. Kan- dydaci powinni posiadać wyższe wykształcenie i spełniać wymagania, o których mowa w art. 266 ust. 2 i 3.

3. Aplikacja trwa 3 lata, z tym że w uzasadnionych przypadkach, na wniosek apli- kanta eksperckiego, może być skrócona do 1 roku i 6 miesięcy.

4. Stosunek pracy aplikanta eksperckiego nawiązuje Prezes Urzędu Patentowego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

©Kancelaria Sejmu s. 83/99

2013-09-25

5. Aplikantowi eksperckiemu może być powierzane wykonywanie określonych czynności związanych z orzekaniem, bez prawa podejmowania decyzji.

6. Aplikacja kończy się egzaminem. Powtórny egzamin może być złożony tylko raz, nie wcześniej niż po 6 miesiącach i nie później niż po roku od daty pierw- szego egzaminu.

7. Egzamin przeprowadza komisja egzaminacyjna powołana przez Prezesa Urzędu Patentowego. Za udział w pracach komisji przysługuje wynagrodzenie.

8. W przypadku nieprzystąpienia, bez usprawiedliwienia, do egzaminu lub niezda- nia powtórnego egzaminu Urząd Patentowy rozwiązuje z aplikantem eksperc- kim, za wypowiedzeniem, umowę o pracę.

9. Za naruszenie obowiązków służbowych aplikant ekspercki odpowiada dyscypli- narnie. Do odpowiedzialności dyscyplinarnej stosuje się odpowiednio przepisy działu III.

Art. 268. 1. Po złożeniu egzaminu pracownikowi powierza się wykonywanie zadań w cha-

rakterze asesora przez okres nie krótszy niż 2 lata. 2. Asesorowi powierza się wykonywanie czynności eksperta, które podlega ocenie

na zasadach określonych w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 8. 3. W przypadku pozytywnej oceny przebiegu asesury, asesor uzyskuje uprawnienia

eksperta. 4. Przy powołaniu ekspert składa ślubowanie wobec Prezesa Urzędu Patentowego

według następującej roty: „Ślubuję uroczyście na powierzonym mi stanowisku eksperta sumiennie wykonywać zadania, orzekać bezstronnie i zgodnie z przepi- sami prawa, dochować tajemnicy prawnie chronionej, a w postępowaniu kiero- wać się zasadami godności i uczciwości.”.

5. Ekspert, który przechodzi na inne stanowisko eksperckie, nie składa ponownie ślubowania.

6. Przepisy ustawy dotyczące ekspertów stosuje się odpowiednio, o ile ustawa nie stanowi inaczej, do asesorów.

7. Prezes Urzędu Patentowego może odwołać asesora ze stanowiska, jeżeli po upływie 2 lat asesury nie zostanie on powołany na stanowisko eksperta. Odwo- łanie jest równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę.

8. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady, zakres i tryb odbywania aplikacji i asesury, a także składania egzaminów, z uwzględnieniem wynagrodzenia dla osób przeprowadzających egzamin.

Art. 269. 1. W zakresie orzekania eksperci podlegają tylko ustawom. 2. Do ekspertów nie stosuje się w zakresie, o którym mowa w ust. 1, przewidzia-

nych w odrębnych ustawach przepisów o obowiązku wykonywania poleceń służbowych przełożonego, jak też przepisów przewidujących dokonywanie okresowych bądź doraźnych ocen pracownika dotyczących wykonywania przez niego zadań.

3. Orzekając w sprawie, ekspert obowiązany jest uwzględnić dyrektywy interpreta- cyjne ustalone w ogólnych wytycznych Prezesa Urzędu Patentowego, wydawa- nych w trybie określonym w ust. 4 i 5.

©Kancelaria Sejmu s. 84/99

2013-09-25

4. Ogólne wytyczne, o których mowa w ust. 3, Prezes Urzędu Patentowego wydaje po zasięgnięciu opinii lub na wniosek Kolegium Ekspertów.

5. Ogólne wytyczne Prezesa, o których mowa w ust. 3, podaje się do wiadomości publicznej.

6. Ogólne wytyczne Prezesa, o których mowa w ust. 3, wiążą wyłącznie ekspertów przy rozpatrywaniu sprawy i nie mogą być powoływane jako podstawa prawna wydanej decyzji bądź postanowienia.

7. Na zasadach określonych w odrębnych przepisach eksperci korzystają z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych.

8. Bezpośredni nadzór nad działalnością komórek organizacyjnych, w których orzekają eksperci, sprawuje Prezes Urzędu Patentowego lub z jego upoważnie- nia Zastępca Prezesa. Nadzór ten nie może wkraczać w zakres orzekania.

Art. 270. 1. Ekspert jest obowiązany postępować zgodnie ze złożonym ślubowaniem, a w

szczególności: 1) przestrzegać Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i innych przepisów pra-

wa; 2) przestrzegać przy orzekaniu ogólnych wytycznych Prezesa Urzędu Patento-

wego, o których mowa w art. 269 ust. 3; 3) rzetelnie, bezstronnie, sprawnie i terminowo wykonywać powierzone zada-

nia; 4) dochowywać tajemnicy prawnie chronionej; 5) godnie zachowywać się w pracy oraz poza nią.

2. Ekspert nie może tworzyć ani być członkiem związków zawodowych lub partii politycznych. W dniu powołania eksperta na stanowisko jego członkostwo w związkach zawodowych i partiach politycznych ustaje z mocy prawa.

3. Ekspert nie może podejmować dodatkowego zatrudnienia bez zgody Prezesa Urzędu Patentowego ani wykonywać czynności lub zajęć sprzecznych z obo- wiązkami eksperta lub podważających zaufanie do niego.

4. Ekspert nie może występować w roli biegłego sądowego w zakresie, w którym orzeka.

5. Do ekspertów stosuje się przepisy o ograniczeniu prowadzenia działalności go- spodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne, odnoszące się do członków korpusu służby cywilnej zajmujących stanowiska kierownicze.

6. Ekspert jest obowiązany, na uzasadnione potrzebą pisemne wezwanie Prezesa Urzędu Patentowego, przedłożyć w ciągu miesiąca orzeczenie uprawnionego le- karza, potwierdzające zachowanie przez eksperta zdolności fizycznej i psychicz- nej do pracy na zajmowanym stanowisku.

7. Ekspert może być, stosownie do potrzeb, zatrudniony w niepełnym wymiarze cza- su pracy.

8. (uchylony).

Art. 271. 1. Wynagrodzenie eksperta składa się z wynagrodzenia zasadniczego, przewidzia-

nego dla zajmowanego stanowiska eksperta, oraz dodatku za wieloletnią pracę na tym stanowisku, a także – w razie powierzenia mu dodatkowej funkcji – z dodatku funkcyjnego. Wysokość tego wynagrodzenia i dodatków ustala się z za-

©Kancelaria Sejmu s. 85/99

2013-09-25

stosowaniem mnożników kwoty bazowej, której wysokość ustaloną według od- rębnych zasad określa ustawa budżetowa.

2. Ekspertowi przysługuje dodatkowe wynagrodzenie roczne dla pracowników jed- nostek sfery budżetowej, w wysokości i na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

3. Tworzy się fundusz nagród za szczególne osiągnięcia w pracy ekspertów, aseso- rów i aplikantów eksperckich w wysokości 3% planowanych środków na ich wynagrodzenia osobowe. Wielkość odpisu na fundusz nagród może być pod- wyższona przez Prezesa Urzędu Patentowego w ramach posiadanych środków na te wynagrodzenia.

4. Do ekspertów mają odpowiednie zastosowanie przepisy ustawy o służbie cywil- nej w zakresie przyznawania nagród jubileuszowych oraz jednorazowych od- praw w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub emery- turę.

5. Prezes Rady Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, mnożniki kwoty ba- zowej, o której mowa w ust. 1, jako podstawy do ustalenia wynagrodzenia za- sadniczego na stanowiskach ekspertów, asesorów i aplikantów eksperckich oraz stawek dodatku za wieloletnią pracę oraz dodatku funkcyjnego, z uwzględnie- niem powierzanego zakresu uprawnień oraz stanowiska.

Art. 272. 1. Czas pracy ekspertów nie może przekraczać 8 godzin na dobę i średnio 40 go-

dzin tygodniowo. 2. Rozkład czasu pracy w tygodniu oraz jego wymiar w poszczególnych dniach ty-

godnia ustala się odpowiednio do warunków pracy przewidzianych dla ogółu pracowników Urzędu Patentowego. Dni tygodnia niebędących dniami pracy w Urzędzie nie wlicza się do urlopu wypoczynkowego.

3. Osobie zajmującej stanowisko eksperta co najmniej 10 lat przysługuje dodatko- wy urlop wypoczynkowy w wymiarze 6 dni roboczych, a po 20 latach orzekania na tym stanowisku – 12 dni roboczych.

4. Osobie zajmującej stanowisko eksperta przez okres nie krótszy niż 5 lat, Prezes Urzędu Patentowego może udzielić, na warunkach odpowiadających przepisom ustawy o służbie cywilnej, płatnego urlopu dla poratowania zdrowia.

5. Za czas niezdolności do pracy wskutek choroby ekspertowi przysługuje przez okres roku wynagrodzenie i zasiłek chorobowy w wysokości i na zasadach okre- ślonych w odrębnych przepisach.

6. Przepisy ust. 3–5 nie mają zastosowania do asesorów.

Art. 2721. 1. Do ekspertów i aplikantów eksperckich mają odpowiednio zastosowanie przepi-

sy art. 72 i art. 78 ust. 3, a do aplikantów eksperckich również przepisy art. 91, art. 92 i art. 94 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505).

2. W sprawach wynikających ze stosunku pracy ekspertów i aplikantów eksperc- kich nieuregulowanych w ustawie i przepisach wskazanych w ust. 1 stosuje się

©Kancelaria Sejmu s. 86/99

2013-09-25

ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn zm.1)).

Dział III Odpowiedzialność dyscyplinarna.

Zawieszenie oraz rozwiązanie stosunku pracy z ekspertem

Art. 273. 1. Za naruszenie obowiązków służbowych ekspert odpowiada dyscyplinarnie. 2. Do prowadzenia postępowania i orzekania w sprawach, o których mowa w ust. 1,

Prezes Urzędu Patentowego powołuje, spośród ekspertów, rzecznika dyscypli- narnego oraz członków Komisji Dyscyplinarnej Ekspertów i Wyższej Komisji Dyscyplinarnej Ekspertów, w liczbie umożliwiającej tworzenie składów orzeka- jących.

3. W przypadkach uzasadnionych potrzebą, gdy rzecznik dyscyplinarny, o którym mowa w ust. 2, nie może działać w sprawie, Prezes Urzędu Patentowego może powołać doraźnie zastępcę rzecznika dyscyplinarnego.

4. Karami dyscyplinarnymi są: 1) upomnienie; 2) nagana; 3) zakaz zajmowania stanowisk kierowniczych w Urzędzie Patentowym; 4) zakaz pełnienia funkcji eksperta.

5. W sprawach nieunormowanych w niniejszej ustawie do odpowiedzialności dys- cyplinarnej ekspertów stosuje się odpowiednio przepisy o odpowiedzialności dyscyplinarnej urzędników służby cywilnej.

Art. 274. 1. Prezes Urzędu Patentowego odwołuje eksperta ze stanowiska w razie utraty

przez eksperta zdolności fizycznej lub psychicznej do pracy, potwierdzonej orzeczeniem lekarskim wydanym dla celów emerytalno-rentowych lub orzecze- niem o utracie zdolności do pracy na zajmowanym stanowisku, wydanym przez lekarza uprawnionego do przeprowadzania badań lekarskich pracowników Urzędu Patentowego.

2. Prezes Urzędu Patentowego może odwołać eksperta ze stanowiska w razie: 1) złożenia przez eksperta oświadczenia o rezygnacji ze stanowiska; 2) potrzeby zmniejszenia stanu zatrudnienia ekspertów w wyniku zmiany za-

kresu zadań Urzędu Patentowego bądź trwałego zmniejszenia ilości spraw do rozpatrzenia;

3) nieprzedłożenia przez eksperta w terminie orzeczenia uprawnionego lekarza o zachowaniu przez niego zdolności fizycznej i psychicznej do pracy, w sy- tuacji, o której mowa w art. 270 ust. 6;

1) Zmiany tekstu jednolitego ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 113, poz. 717, z 1999 r. Nr 99, poz. 1152, z 2000 r. Nr 19, poz. 239, Nr 43, poz. 489, Nr 107, poz. 1127 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 11, poz. 84, Nr 28, poz. 301, Nr 52, poz. 538, Nr 99, poz. 1075, Nr 111, poz. 1194, Nr 123, poz. 1354, Nr 128, poz. 1405 i Nr 154, poz. 1805, z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 135, poz. 1146, Nr 199, poz. 1673 i Nr 200, poz. 1679 oraz z 2003 r. Nr 166, poz. 1608 i Nr 213, poz. 2081.

©Kancelaria Sejmu s. 87/99

2013-09-25

4) (uchylony); 5) nieobecności eksperta w pracy z powodu choroby lub odosobnienia ze

względu na chorobę zakaźną, trwającej dłużej niż okres pobierania zasiłku, a także w razie usprawiedliwionej nieobecności w pracy z innych przyczyn, po upływie okresów przewidzianych w art. 53 Kodeksu pracy;

6) utraty uprawnienia, o którym mowa w art. 266 ust. 2 pkt 6. 3. Stosunek pracy eksperta tymczasowo aresztowanego ulega z mocy prawa zawie-

szeniu. 4. Prezes Urzędu Patentowego może zawiesić eksperta w pełnieniu obowiązków,

jeżeli zostało wszczęte przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne lub karne. 5. W przypadku zawieszenia, o którym mowa w ust. 3 i 4, ekspertowi przysługuje

wynagrodzenie oraz inne uprawnienia i świadczenia odpowiednio na zasadach określonych w ustawie o służbie cywilnej.

6. Stosunek pracy eksperta wygasa w przypadkach określonych w Kodeksie pracy oraz przepisach szczególnych, a także w razie:

1) utraty obywatelstwa polskiego; 2) prawomocnego orzeczenia kary dyscyplinarnej zakazu pełnienia funkcji

eksperta; 3) prawomocnego orzeczenia przez sąd pozbawienia eksperta praw publicz-

nych bądź zakazu zajmowania przez niego stanowiska eksperta. 4) odmowy złożenia ślubowania; 5) prawomocnego skazania za przestępstwo popełnione umyślnie.

7. Jeżeli w odwołaniu nie określono inaczej, odwołanie eksperta ze stanowiska na- stępuje z chwilą doręczenia mu zawiadomienia o odwołaniu; osobie odwołanej ze stanowiska można wyznaczyć na okres do rozwiązania stosunku pracy inne zadania do wykonywania, odpowiadające jej kwalifikacjom.

8. Wygaśnięcie stosunku pracy z ekspertem jest równoznaczne z odwołaniem go ze stanowiska eksperta z chwilą wygaśnięcia stosunku pracy.

9. Odwołanie eksperta ze stanowiska w przypadkach, o których mowa w ust. 1 oraz ust. 2 pkt 2 i 3, a także w razie złożenia przez eksperta oświadczenia o rezygna- cji ze stanowiska jest równoznaczne, z zastrzeżeniem ust. 11, z wypowiedze- niem umowy o pracę lub jej rozwiązaniem za porozumieniem stron.

10. Odwołanie eksperta ze stanowiska w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 5, jest równoznaczne, z zastrzeżeniem ust. 11, z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia.

11. Odwołanie eksperta ze stanowiska nie może naruszać przepisów dotyczących szczególnej ochrony pracowników w zakresie wypowiedzenia i rozwiązania sto- sunku pracy.

12. Ograniczenie w zakresie rozwiązania stosunku pracy z ekspertem nie dotyczy odwołania z dodatkowej funkcji, o której mowa w art. 264 ust. 3. Odwołanie z dodatkowej funkcji przed wykonaniem powierzonej pracy lub z funkcji powie- rzonej ekspertowi na czas nieokreślony jest równoznaczne z wypowiedzeniem warunków pracy lub płacy.

©Kancelaria Sejmu s. 88/99

2013-09-25

Rozdział 4 (uchylony)

Dział IV Kolegia orzekające do spraw spornych

Art. 279. 1. Kolegia orzekające do spraw spornych, zwane dalej „kolegiami”, działają w

Urzędzie Patentowym. 2. Kolegia rozpatrują sprawy należące do ich właściwości w składzie: przewodni-

czący kolegium i dwaj członków kolegium. W sprawach zawiłych można wy- znaczyć skład pięcioosobowy.

Art. 280. 1. Przewodniczącym kolegium może być pracownik Urzędu Patentowego, który:

1) ma obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw publicznych; 2) jest nieskazitelnego charakteru; 3) nie był karany za przestępstwo umyślne; 4) ukończył wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskał ty-

tuł magistra lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej;

5) odbył aplikację sędziowską, radcowską, adwokacką, prokuratorską albo jest profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych, albo też przez dziesięć lat pozostawał w instytucjach publicznych na stanowiskach związa- nych ze stosowaniem lub tworzeniem prawa administracyjnego.

2. Do przewodniczących kolegium stosuje się przepisy o ekspertach, z tym że są oni zwolnieni z odbycia aplikacji, o której mowa w art. 266 ust. 1.

3. W skład kolegium, oprócz przewodniczącego kolegium, wchodzą jako jego członkowie eksperci upoważnieni do orzekania w sprawach spornych przez Pre- zesa Urzędu Patentowego.

4. uchylony. 5. uchylony.

Art. 281. 1. Obsługę kolegiów sprawuje wyodrębniona komórka organizacyjna Urzędu Pa-

tentowego. 2. Kierownik komórki organizacyjnej, o której mowa w ust. 1, wyznaczony przez

Prezesa Urzędu Patentowego: 1) zarządza skompletowanie akt niezbędnych do wyznaczenia posiedzenia nie-

jawnego lub rozprawy, a w razie potrzeby innych dowodów; 2) wyznacza skład orzekający w sprawie; 3) zarządza doręczenie stronie przeciwnej odpisów wniosku z załącznikami w

celu przedstawienia odpowiedzi na wniosek; 4) wyznacza termin posiedzenia niejawnego lub rozprawy, w którym sprawa

ma być rozpatrzona; 5) zarządza zawiadomienie o rozprawie stron i innych osób, których udział na

rozprawie jest niezbędny.

©Kancelaria Sejmu s. 89/99

2013-09-25

Art. 282. (uchylony).

Tytuł IX Dochodzenie roszczeń w postępowaniu cywilnym

Dział I Przepisy wspólne

Art. 283. Sprawy dotyczące roszczeń cywilnoprawnych z zakresu ochrony własności przemy- słowej, nienależące do kompetencji innych organów, rozstrzygane są, z zastrzeże- niem art. 257, w trybie postępowania cywilnego na zasadach ogólnych.

Art. 284. W trybie postępowania cywilnego, na zasadach ogólnych, rozpatrywane są w szcze- gólności sprawy o:

1) ustalenie autorstwa projektu wynalazczego; 2) ustalenie prawa do patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji; 3) wynagrodzenie za korzystanie z projektu wynalazczego; 4) wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku, wzoru użytkowego lub topogra-

fii dla celów państwowych; 5) odszkodowanie za przejście na Skarb Państwa prawa do patentu lub prawa

ochronnego odpowiednio na wynalazek tajny lub na wzór użytkowy tajny; 6) naruszenie patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub

prawa z rejestracji; 7) stwierdzenie prawa korzystania z wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru

przemysłowego w przypadkach określonych w art. 71 i 75; 8) stwierdzenie prawa używania w ramach lokalnej działalności oznaczenia za-

rejestrowanego jako znak towarowy na rzecz innej osoby; 9) stwierdzenie prawa używania oznaczenia geograficznego;

10) stwierdzenie utraty prawa używania oznaczenia geograficznego; 11) przeniesienie patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy albo prawa z re-

jestracji wzoru przemysłowego lub topografii, uzyskanego przez osobę nie- uprawnioną;

12) przeniesienie prawa ochronnego na znak towarowy w przypadku określo- nym w art. 161.

Art. 285. Uprawniony z patentu, <dodatkowego prawa ochronnego,> prawa ochronnego lub prawa z rejestracji bądź osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać zaprzestania działań grożących naruszeniem prawa.

Art. 286. Sąd, rozstrzygając o naruszeniu prawa, może orzec, na wniosek uprawnionego, o będących własnością naruszającego bezprawnie wytworzonych lub oznaczonych

©Kancelaria Sejmu s. 90/99

2013-09-25

wytworach oraz środkach i materiałach, które zostały użyte do ich wytworzenia lub oznaczenia. W szczególności sąd może orzec o ich wycofaniu z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet zasądzonej na jego rzecz sumy pieniężnej albo zniszczeniu. Orzekając, sąd uwzględnia wagę naruszenia oraz interesy osób trzecich.

Art. 2861. 1. Sąd właściwy do rozpoznania spraw o naruszenie praw własności przemysłowej

miejsca, w którym sprawca wykonuje działalność lub w którym znajduje się je- go majątek, także przed wytoczeniem powództwa, rozpoznaje, nie później niż w terminie 3 dni od dnia złożenia w sądzie lub 7 dni w przypadku sprawy szcze- gólnie skomplikowanej, wniosek uprawnionego z patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji lub osoby, której ustawa na to zezwala:

1) o zabezpieczenie dowodów; 2) o zabezpieczenie roszczeń przez zobowiązanie naruszającego patent, dodat-

kowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji do udzielenia informacji, które są niezbędne do dochodzenia roszczeń określonych w art. 287 ust. 1 i art. 296 ust. 1, o pochodzeniu i sieciach dystrybucji towarów lub usług naruszających patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji, jeżeli naruszenie tych praw jest wysoce prawdopo- dobne;

3) o zabezpieczenie roszczeń przez zobowiązanie innej niż naruszający osoby do udzielenia informacji, które są niezbędne do dochodzenia roszczeń, okre- ślonych w art. 287 ust. 1 i w art. 296 ust. 1, o pochodzeniu i sieciach dystry- bucji towarów lub usług naruszających patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji, jeżeli naruszenie tych praw jest wy- soce prawdopodobne oraz:

a) stwierdzono, że posiada ona towary naruszające patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji, lub

b) stwierdzono, że korzysta ona z usług naruszających patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji, lub

c) stwierdzono, że świadczy ona usługi wykorzystywane w działaniach naruszających patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji, lub

d) została przez osobę określoną w lit. a, b lub c wskazana jako uczestni- cząca w produkcji, wytwarzaniu lub dystrybucji towarów lub świadcze- niu usług naruszających patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji,

a powyższe działania mają na celu uzyskanie bezpośrednio lub pośrednio zysku lub innej korzyści ekonomicznej, przy czym nie obejmuje to działań konsumentów będących w dobrej wierze.

2. Informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, mogą dotyczyć wyłącznie: 1) firm (nazw) i adresów producentów, wytwórców, dystrybutorów, dostaw-

ców oraz innych poprzednich posiadaczy towarów lub świadczących usługi, które naruszają patent, dodatkowe prawo ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji, jak również przewidzianych odbiorców hurtowych lub prowadzących sprzedaż detaliczną tych towarów lub usług;

2) ilości wyprodukowanych, wytworzonych, zbytych, otrzymanych lub zamó- wionych towarów lub usług naruszających patent, dodatkowe prawo

©Kancelaria Sejmu s. 91/99

2013-09-25

ochronne, prawo ochronne lub prawo z rejestracji, a także cen uiszczonych za te towary lub usługi.

3. Sąd, dopuszczając dowód lub rozpoznając wnioski, o których mowa w ust. 1, za- pewnia zachowanie tajemnicy przedsiębiorcy i innych tajemnic ustawowo chro- nionych.

4. Od obowiązku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, może uchylić się ten, kto we- dług przepisów Kodeksu postępowania cywilnego mógłby jako świadek odmó- wić zeznań lub odpowiedzi na zadane mu pytanie.

5. Na udokumentowane żądanie osoby, o której mowa w ust. 1 pkt 3, uprawniony jest zobowiązany zwrócić koszty i wydatki poniesione w związku z udzieleniem informacji.

6. W uzasadnionych przypadkach sąd może uzależnić wydanie postanowienia o za- bezpieczeniu dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, od złożenia kaucji.

7. O zabezpieczeniach wymienionych w ust. 1 pkt 2 i 3 sąd orzeka po przeprowa- dzeniu rozprawy.

8. Zażalenia na postanowienia sądu w sprawach, o których mowa w ust. 1, sąd roz- poznaje w terminie 7 dni.

9. Do zabezpieczenia dowodów stosuje się odpowiednio art. 733, art. 742 i art. 744–746 Kodeksu postępowania cywilnego.

Dział II Roszczenia dotyczące wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysło-

wych i topografii układów scalonych

Art. 287. 1. Uprawniony z patentu, którego patent został naruszony, lub osoba, której ustawa

na to zezwala, może żądać od naruszającego patent zaniechania naruszania, wy- dania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody:

1) na zasadach ogólnych albo 2) poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie li-

cencyjnej albo innego stosownego wynagrodzenia, które w chwili ich do- chodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z wynalazku.

2. Sąd, rozstrzygając o naruszeniu patentu, może orzec, na wniosek uprawnionego, o podaniu do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia lub informa- cji o orzeczeniu, w sposób i w zakresie określonym przez sąd.

3. Sąd może nakazać osobie, która naruszyła patent, na jej wniosek, w przypadku gdy naruszenie jest niezawinione, zapłatę stosownej sumy pieniężnej na rzecz uprawnionego, jeżeli zaniechanie naruszania lub orzeczenie, o którym mowa w art. 286, byłyby dla osoby naruszającej niewspółmiernie dotkliwe, a zapłata sto- sownej sumy pieniężnej należycie uwzględnia interesy uprawnionego.

Art. 288. 1. Roszczeń z tytułu naruszenia patentu można dochodzić po uzyskaniu patentu. 2. Roszczenia z tytułu naruszenia patentu, jeżeli sprawca działał w dobrej wierze,

mogą być dochodzone za okres rozpoczynający się po dniu, w którym Urząd Pa- tentowy dokonał ogłoszenia o zgłoszeniu wynalazku, a w przypadku wcześniej-

©Kancelaria Sejmu s. 92/99

2013-09-25

szego powiadomienia przez uprawnionego osoby naruszającej prawo o dokona- nym zgłoszeniu – od daty tego powiadomienia.

Art. 289. 1. Roszczenia z tytułu naruszenia patentu ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat.

Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym uprawniony dowiedział się o naruszeniu swego prawa i o osobie, która naruszyła patent, oddzielnie co do każdego naruszenia. Jednakże w każdym przypadku roszczenie przedawnia się z upływem pięciu lat od dnia, w którym nastąpiło naruszenie patentu.

2. Bieg przedawnienia ulega zawieszeniu w okresie między zgłoszeniem wynalazku do Urzędu Patentowego a udzieleniem patentu.

Art. 290. Uprawniony, o którym mowa w art. 74, może żądać od osoby, która, nie będąc do tego uprawniona, zgłosiła wynalazek lub uzyskała patent, wydania uzyskanych bez- podstawnie korzyści i naprawienia szkody na zasadach ogólnych.

Art. 291. Jeżeli strony nie postanowiły inaczej, w razie unieważnienia patentu nabywca, licen- cjobiorca albo inna osoba, na rzecz której uprawniony dokonał odpłatnego rozporzą- dzenia, może żądać zwrotu wniesionej zapłaty oraz naprawienia szkody na zasadach ogólnych. Zbywca może jednak potrącić sobie korzyści, jakie nabywca uzyskał przez korzystanie z wynalazku przed unieważnieniem patentu; jeżeli korzyści te są wyższe od wniesionej zapłaty i dochodzonego odszkodowania, zbywca nie ponosi odpowie- dzialności.

Art. 2911. Do dodatkowego prawa ochronnego przepisy art. 287–291 stosuje się odpowiednio.

Art. 292. 1. W odniesieniu do wzorów użytkowych oraz, z zastrzeżeniem ust. 2, do wzorów

przemysłowych przepisy art. 287–291 stosuje się odpowiednio. 2. Roszczenia z tytułu naruszenia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, jeżeli

sprawca działał w dobrej wierze, mogą być dochodzone za okres rozpoczynający się po dniu dokonania ogłoszenia w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” in- formacji o udzieleniu prawa, a w przypadku wcześniejszego powiadomienia przez uprawnionego osoby naruszającej prawo o dokonanym zgłoszeniu – od daty tego powiadomienia.

Art. 293. 1. W odniesieniu do topografii układów scalonych stosuje się odpowiednio, z za-

strzeżeniem ust. 2 i 3, przepisy art. 287–291. 2. Roszczenia z tytułu naruszenia prawa z rejestracji, jeżeli sprawca działał w do-

brej wierze, mogą być dochodzone za okres rozpoczynający się po dniu dokona- nia ogłoszenia w „Wiadomościach Urzędu Patentowego” informacji o udziele- niu prawa, a w przypadku wcześniejszego powiadomienia osoby naruszającej prawo o dokonanym zgłoszeniu – od daty tego powiadomienia.

©Kancelaria Sejmu s. 93/99

2013-09-25

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio, jeżeli w okresie 2 lat od pierwszego wy- korzystania topografii w celach handlowych uprawniony do uzyskania prawa z rejestracji na tę topografię powiadomi osobę, która korzystała z niej bez jego zgody, o zamiarze zgłoszenia tej topografii do Urzędu Patentowego.

Art. 294. 1. Twórca wynalazku może dochodzić roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie

z jego wynalazku przed sądem okręgowym. 2. W postępowaniu, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy

Kodeksu postępowania cywilnego, dotyczące postępowania w sprawach o rosz- czenia pracowników.

Art. 295. Do wynagrodzeń za wzory użytkowe, wzory przemysłowe i topografie układów sca- lonych przepisy art. 294 stosuje się odpowiednio.

Dział III Roszczenia dotyczące znaków towarowych i oznaczeń geograficznych

Art. 296. 1. Osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone, lub osoba,

której ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która naruszyła to prawo, za- niechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody:

1) na zasadach ogólnych albo 2) poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie li-

cencyjnej albo innego stosownego wynagrodzenia, które w chwili ich do- chodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie ze znaku towarowego.

1a. Do roszczeń, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 287 ust. 2 i 3. 2. Naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy polega na bezprawnym używa-

niu w obrocie gospodarczym: 1) znaku identycznego do zarejestrowanego znaku towarowego w odniesieniu

do identycznych towarów;

2) znaku identycznego lub podobnego do zarejestrowanego znaku towarowego w odniesieniu do towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ry- zyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ry- zyko skojarzenia znaku ze znakiem towarowym zarejestrowanym;

3) znaku identycznego lub podobnego do renomowanego znaku towarowego, zarejestrowanego w odniesieniu do jakichkolwiek towarów, jeżeli takie używanie może przynieść używającemu nienależną korzyść lub być szko- dliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku wcześniejszego.

3. Z roszczeniami, o których mowa w ust. 1, można wystąpić również przeciwko osobie, która tylko wprowadza do obrotu oznaczone już znakiem towary, jeżeli nie pochodzą one od uprawnionego, bądź osoby, która miała jego zezwolenie na używanie znaku.

©Kancelaria Sejmu s. 94/99

2013-09-25

4. Licencjodawca, powołując się na udzielone mu prawo ochronne na znak towa- rowy, może wystąpić z roszczeniami, o których mowa w ust. 1, przeciwko licen- cjobiorcy, który narusza postanowienia umowy licencyjnej, odnoszące się do okresu i terenu jej obowiązywania, postaci znaku będącego przedmiotem licen- cji, a także wskazania towarów, dla których znak może być używany, oraz ich jakości. Przepis stosuje się odpowiednio do sublicencji.

5. Uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może wystąpić z roszcze- niami, o których mowa w ust. 1, przeciwko licencjobiorcy lub sublicencjobiorcy w razie naruszenia tych postanowień umowy sublicencyjnej, o których mowa w ust. 4, a także w przypadku gdy umowa ta zawarta została z naruszeniem przepi- su art. 163 ust. 2.

Art. 297. 1. W razie oznaczenia towarów znakiem towarowym podrobionym, sąd orzekając,

zgodnie z art. 286, o dalszym rozporządzeniu tymi towarami, może tylko w wy- jątkowych przypadkach uznać za wystarczające do dopuszczenia towarów do obrotu usunięcie znaku z towarów.

2. (uchylony).

Art. 298. Roszczenia z tytułu naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy, jeżeli sprawca działał w dobrej wierze, mogą być dochodzone za okres rozpoczynający się po dniu, w którym Urząd Patentowy ujawnił publicznie informację o zgłoszeniu zgodnie z art. 143, a w przypadku wcześniejszego powiadomienia osoby naruszającej prawo o do- konanym zgłoszeniu – od daty powiadomienia. Przepisy art. 288 ust. 1 oraz art. 289 stosuje się odpowiednio.

Art. 299. (uchylony). Art. 300. (uchylony).

Art. 301. Uprawniony do znaku towarowego powszechnie znanego na terytorium Rzeczypo- spolitej Polskiej może żądać, z zastrzeżeniem art. 165 ust. 1 pkt 3, zaprzestania uży- wania znaku identycznego lub podobnego w odniesieniu do towarów identycznych lub podobnych, gdy używanie takie może wprowadzać odbiorców w błąd co do po- chodzenia towaru.

Art. 302. 1. Do oznaczeń geograficznych stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem art. 186,

przepisy art. 296–298. 2. Z roszczeniami, o których mowa w art. 296, może wystąpić uprawniony z tytułu

prawa z rejestracji oznaczenia geograficznego, a także każdy, kto jest ujawniony w rejestrze jako uprawniony do jego używania.

©Kancelaria Sejmu s. 95/99

2013-09-25

Tytuł X Przepisy karne

Art. 303. 1. Kto przypisuje sobie autorstwo albo wprowadza w błąd inną osobę co do autor-

stwa cudzego projektu wynalazczego albo w inny sposób narusza prawa twórcy projektu wynalazczego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo po- zbawienia wolności do roku.

2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia ko- rzyści majątkowej lub osobistej, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Art. 304. 1. Kto, nie będąc uprawnionym do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa

z rejestracji, zgłasza cudzy wynalazek, wzór użytkowy, wzór przemysłowy lub cudzą topografię układu scalonego w celu uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo po- zbawienia wolności do lat 2.

2. Tej samej karze podlega, kto ujawnia uzyskaną informację o cudzym wynalazku, wzorze użytkowym, wzorze przemysłowym albo cudzej topografii układu scalo- nego lub w inny sposób uniemożliwia uzyskanie patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji.

3. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 2 działa nieumyślnie, będąc zobowiąza- nym do zachowania w tajemnicy uzyskanej informacji, podlega grzywnie.

Art. 305. 1. Kto, w celu wprowadzenia do obrotu, oznacza towary podrobionym znakiem to-

warowym, zarejestrowanym znakiem towarowym, którego nie ma prawa uży- wać lub dokonuje obrotu towarami oznaczonymi takimi znakami, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca przestępstwa określonego w ust. 1 podlega grzywnie.

3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełnienia przestępstwa określonego w ust. 1 sta- łe źródło dochodu albo dopuszcza się tego przestępstwa w stosunku do towaru o znacznej wartości, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.

Art. 306. 1. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 305 ust. 3 sąd orzeka przepa-

dek na rzecz Skarbu Państwa materiałów i narzędzi, jak również środków tech- nicznych, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa; je- żeli takie materiały, narzędzia albo środki techniczne nie były własnością spraw- cy, sąd może orzec ich przepadek na rzecz Skarbu Państwa.

2. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 305 ust. 1 i 2, sąd może orzec przepadek na rzecz Skarbu Państwa materiałów i narzędzi, jak również środków technicznych, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa, chociażby nie były własnością sprawcy.

©Kancelaria Sejmu s. 96/99

2013-09-25

3. W razie orzeczenia przepadku, o którym mowa w ust. 1 lub 2, art. 195 Kodeksu karnego wykonawczego stosuje się odpowiednio niezależnie od wartości towa- rów, których przepadek orzeczono.

Art. 307. 1. Kto w celu wprowadzenia do obrotu oznacza przedmioty niechronione patentem,

dodatkowym prawem ochronnym, prawem ochronnym na wzór użytkowy lub prawem z rejestracji wzoru przemysłowego, topografii układu scalonego lub re- jestracji na oznaczenie geograficzne, napisami lub rysunkami mającymi wywo- łać mylne mniemanie, że przedmioty te korzystają z takiej ochrony, podlega ka- rze grzywny lub aresztu.

2. Tej samej karze podlega, kto przedmioty wymienione w ust.1, wiedząc o mylnym ich oznaczeniu, wprowadza do obrotu albo do celów obrotu przygotowuje lub przechowuje, albo podaje w ogłoszeniach, zawiadomieniach lub w inny sposób wiadomości mające wywołać mniemanie, że te przedmioty korzystają z ochrony prawnej.

Art. 308. Kto wprowadza do obrotu towary oznaczone znakiem towarowym z wyróżnikiem mającym wywołać mylne mniemanie, że przedmioty te korzystają z takiej ochrony, podlega karze grzywny.

Art. 309. W jednostkach organizacyjnych odpowiedzialność określoną w art. 303, art. 304, art. 305, art. 307 i art. 308 ponosi osoba prowadząca lub kierująca jednostką, chyba że z podziału kompetencji wynika odpowiedzialność innej osoby.

Art. 310. 1. Ściganie sprawców przestępstw określonych w art. 303, art. 304 i art. 305 ust. 1 i

2 następuje na wniosek pokrzywdzonego. 2. Orzekanie w sprawach o czyny określone w art. 307 i art. 308 następuje w trybie

przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.

©Kancelaria Sejmu s. 97/99

2013-09-25

Tytuł XI Zmiany w przepisach obowiązujących.

Przepisy przejściowe i końcowe

Dział I Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 311–314. (pominięte).

Dział II Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 315. 1. Prawa w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów zdobniczych, to-

pografii układów scalonych, znaków towarowych oraz projektów racjonalizator- skich, istniejące w dniu wejścia w życie ustawy, pozostają w mocy. Do praw tych stosuje się przepisy dotychczasowe, o ile przepisy niniejszego działu nie stanowią inaczej.

2. Do stosunków prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy stosu- je się przepisy dotychczasowe.

3. Ustawowe warunki wymagane do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu zgło- szenia wynalazku, wzoru użytkowego, znaku towarowego albo topografii ukła- dów scalonych w Urzędzie Patentowym. Jednakże do zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych, nierozpatrzonych przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepis art. 37 ust. 2.

Art. 316. 1. Zgłoszenia wzorów zdobniczych dokonane przed dniem wejścia w życie ustawy

i nierozpatrzone do tego czasu uważa się za zgłoszenia wzorów przemysłowych. 2. Zgłoszenia o udzielenie patentu na wynalazek tajny lub prawa ochronnego na

wzór użytkowy tajny, dokonane przed dniem wejścia w życie ustawy i nierozpa- trzone do tego czasu, uważa się za zgłoszenia dokonane w celu zastrzeżenia pierwszeństwa.

3. Zgłoszenia o udzielenie prawa ochronnego dodatkowego na wzór użytkowy, do- konane przed dniem wejścia w życie ustawy i nierozpatrzone do tego czasu, uważa się za zgłoszenia dokonane w celu uzyskania prawa ochronnego.

4. Postępowanie związane ze zgłoszeniem wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego i topografii układów scalonych w Urzędzie Patentowym toczy się od dnia wejścia w życie ustawy według jej przepisów.

5. Dotychczasowy rejestr wspólnych znaków towarowych uważa się za odrębną zamkniętą księgę rejestru znaków towarowych.

Art. 317. Postępowanie sporne przed Urzędem Patentowym i postępowanie przed Komisją Odwoławczą przy Urzędzie Patentowym, wszczęte i niezakończone przed dniem

©Kancelaria Sejmu s. 98/99

2013-09-25

wejścia w życie ustawy, toczy się od dnia wejścia w życie ustawy według jej przepi- sów, z zastrzeżeniem art. 318 i 319.

Art. 318. 1. Sprawy, o których mowa w art. 255, rozpatrywane według dotychczasowych

przepisów w Urzędzie Patentowym w postępowaniu spornym przekazuje się do Wydziału Spraw Spornych.

2. Sprawy, o których mowa w art. 255, rozpatrywane według dotychczasowych przepisów w Komisji Odwoławczej przekazuje się do Naczelnego Sądu Admini- stracyjnego.

3. Sprawy, rozpatrywane według dotychczasowych przepisów w Komisji Odwo- ławczej w wyniku zażaleń i odwołań w postępowaniu administracyjnym, prze- kazuje się do Urzędu Patentowego w celu rozpatrzenia w Izbie Odwoławczej, w trybie przepisów o ponownym rozpatrzeniu sprawy.

4. Postępowanie w sprawach rozpatrywanych według dotychczasowych przepisów w Urzędzie Patentowym oraz w Komisji Odwoławczej w postępowaniu spor- nym i nienależące według ustawy do kompetencji Urzędu Patentowego podlega umorzeniu. Wniesione opłaty od wniosków o wydanie decyzji, a w przypadku sprawy rozpatrywanej w Komisji Odwoławczej – także opłaty od odwołań i za- żaleń podlegają zwrotowi.

Art. 319. Wszczęte i niezakończone, do dnia wejścia w życie ustawy, sprawy o wydanie decy- zji o wygaśnięciu prawa z rejestracji na znak towarowy z powodu nieużywania zna- ku towarowego przekazuje się do Wydziału Spraw Spornych, a odwołania od takich decyzji przekazuje się do Naczelnego Sądu Administracyjnego, jako skargi na decy- zje Urzędu Patentowego.

Art. 320. Do odwołań i zażaleń przekazywanych do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z art. 318 ust. 2 i art. 319, stosuje się odpowiednio przepis art. 318 ust. 4 zdanie drugie.

Art. 321. Orzeczenia Sądu Najwyższego wydane w wyniku rewizji nadzwyczajnej przekazuje się do wykonania organom właściwym według przepisów ustawy.

Art. 322.2)

Art. 323. 1. Pracownicy Urzędu Patentowego, którzy w dniu wejścia w życie ustawy są upo-

ważnieni przez Prezesa Urzędu Patentowego, na podstawie dotychczasowych przepisów, do orzekania w sprawach, o których mowa w art. 261 ust. 2 pkt 2 i 3, oraz w sprawach dokonywania wpisów do rejestrów, mają prawo do orzekania w zakresie przewidzianym ustawą przez okres trzech lat od dnia wejścia ustawy

2) Pominięty, jako niezgodny z Konstytucją RP, na podstawie wyroku TK z dn. 21.03.2001 r., sygn. akt K. 24/2000 (M.P. Nr 10, poz. 160.

©Kancelaria Sejmu s. 99/99

2013-09-25

w życie. Prezes Urzędu Patentowego może jednak, w zależności od potrzeby, zmienić zakres udzielonego upoważnienia.

2. Stosunek pracy pracowników, o których mowa w ust. 1, nawiązany na podstawie mianowania, przekształca się, z dniem wejścia w życie ustawy, w stosunek pra- cy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

3. Warunkiem nadania pracownikowi, o którym mowa w ust. 1, upoważnienia do orzekania po upływie trzech lat od dnia wejścia ustawy w życie, jest złożenie egzaminu. Przepisy art. 267 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

4. Pracownik, który złożył egzamin wymagany zgodnie z ust. 3, może uzyskać uprawnienia eksperta z pominięciem okresu asesury.

Art. 324. Do ustalania wynagrodzeń oraz limitów zatrudnienia ekspertów i asesorów w Urzę- dzie Patentowym stosuje się odpowiednio, o ile ustawa nie stanowi inaczej, przepisy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej, odnoszące się do członków korpusu służby cywilnej.

Art. 325. 1. W przypadku jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, pa-

tent, prawo ochronne albo prawo z rejestracji może być udzielone tylko na rzecz osoby prawnej, w skład której wchodzi ta jednostka, bądź na rzecz osoby fi- zycznej, bądź osób fizycznych prowadzących tę jednostkę na własny rachunek.

2. Prawa przysługujące Skarbowi Państwa wykonuje w jego imieniu organ admini- stracji rządowej lub państwowa jednostka organizacyjna, według właściwości w zakresie gospodarowania mieniem Skarbu Państwa będącym przedmiotem pra- wa.

Art. 326. Tracą moc:

1) ustawa z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz. U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 oraz z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 121, poz. 770);

2) ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1993 r. Nr 10, poz. 46, z 1994 r. Nr 74, poz. 331 i z 1997 r. Nr 88, poz. 554);

3) ustawa z dnia 30 października 1992 r. o ochronie topografii układów scalonych (Dz. U. Nr 100, poz. 498 oraz z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 121, poz. 770);

4) ustawa z dnia 31 maja 1962 r. o Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1993 r. Nr 26, poz.118);

5) przepisy art. 5–7 ustawy z dnia 30 października 1992 r. o zmianie ustawy o wy- nalazczości i ustawy o Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1993 r. Nr 4, poz. 14).

Art. 327. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.