关于知识产权 知识产权培训 树立尊重知识产权的风尚 知识产权外联 部门知识产权 知识产权和热点议题 特定领域知识产权 专利和技术信息 商标信息 工业品外观设计信息 地理标志信息 植物品种信息(UPOV) 知识产权法律、条约和判决 知识产权资源 知识产权报告 专利保护 商标保护 工业品外观设计保护 地理标志保护 植物品种保护(UPOV) 知识产权争议解决 知识产权局业务解决方案 知识产权服务缴费 谈判与决策 发展合作 创新支持 公私伙伴关系 人工智能工具和服务 组织简介 与产权组织合作 问责制 专利 商标 工业品外观设计 地理标志 版权 商业秘密 WIPO学院 讲习班和研讨会 知识产权执法 WIPO ALERT 宣传 世界知识产权日 WIPO杂志 案例研究和成功故事 知识产权新闻 产权组织奖 企业 高校 土著人民 司法机构 遗传资源、传统知识和传统文化表现形式 经济学 金融 无形资产 性别平等 全球卫生 气候变化 竞争政策 可持续发展目标 前沿技术 移动应用 体育 旅游 PATENTSCOPE 专利分析 国际专利分类 ARDI - 研究促进创新 ASPI - 专业化专利信息 全球品牌数据库 马德里监视器 Article 6ter Express数据库 尼斯分类 维也纳分类 全球外观设计数据库 国际外观设计公报 Hague Express数据库 洛迦诺分类 Lisbon Express数据库 全球品牌数据库地理标志信息 PLUTO植物品种数据库 GENIE数据库 产权组织管理的条约 WIPO Lex - 知识产权法律、条约和判决 产权组织标准 知识产权统计 WIPO Pearl(术语) 产权组织出版物 国家知识产权概况 产权组织知识中心 产权组织技术趋势 全球创新指数 世界知识产权报告 PCT - 国际专利体系 ePCT 布达佩斯 - 国际微生物保藏体系 马德里 - 国际商标体系 eMadrid 第六条之三(徽章、旗帜、国徽) 海牙 - 国际外观设计体系 eHague 里斯本 - 国际地理标志体系 eLisbon UPOV PRISMA UPOV e-PVP Administration UPOV e-PVP DUS Exchange 调解 仲裁 专家裁决 域名争议 检索和审查集中式接入(CASE) 数字查询服务(DAS) WIPO Pay 产权组织往来账户 产权组织各大会 常设委员会 会议日历 WIPO Webcast 产权组织正式文件 发展议程 技术援助 知识产权培训机构 COVID-19支持 国家知识产权战略 政策和立法咨询 合作枢纽 技术与创新支持中心(TISC) 技术转移 发明人援助计划(IAP) WIPO GREEN 产权组织的PAT-INFORMED 无障碍图书联合会 产权组织服务创作者 WIPO Translate 语音转文字 分类助手 成员国 观察员 总干事 部门活动 驻外办事处 职位空缺 采购 成果和预算 财务报告 监督
Arabic English Spanish French Russian Chinese
法律 条约 判决 按管辖区浏览

1994 年 2 月 4 日版权及相关权法案(经 2020 年 2 月 13 日法案修订), 波兰

返回
被取代文本  转至WIPO Lex中的最新版本
详情 详情 版本年份 2020 日期 状态: 2020年7月21日 最新修正: 2020年7月1日 生效: 1994年5月23日 议定: 1994年2月4日 文本类型 主要知识产权法 主题 版权与相关权利(邻接权) 主题(二级) 知识产权及相关法律的执行, 替代性争议解决, 知识产权监管机构, 传统文化表现形式 This consolidated version of the Act of February 4, 1994, on Copyright and Related Rights takes into account amendments to the "Act of February 13, 2020, on Amendments to the Code of Civil Procedure and Some Other Acts", which entered into force on July 1, 2020; except for some specific provisions as referred to in paragraphs 1 to 9 of its Article 24. Article 2 of the said amending Act amended Article 81 under Chapter 9 of this consolidated version.

可用资料

主要文本 相关文本
主要文本 主要文本 波兰语 Ustawaz dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (zmieniona przez ustawa z dnia 13 lutego 2020 r)         


©Kancelaria Sejmu s. 1/66

21.07.2020

Dz. U. 1994 Nr 24 poz. 83

U S T AWA

z dnia 4 lutego 1994 r.

o prawie autorskim i prawach pokrewnych1)

Rozdział 1

Przedmiot prawa autorskiego

Art. 1. 1. Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności

twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci,

niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

2. W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi

(literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy

komputerowe);

2) plastyczne;

3) fotograficzne;

4) lutnicze;

5) wzornictwa przemysłowego;

6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;

1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw

Wspólnot Europejskich:

1) dyrektywy 91/250/WE z dnia 14 maja 1991 r. w sprawie ochrony prawnej programów

komputerowych (Dz. Urz. WE L 122 z 17.05.1991),

2) dyrektywy 92/100/WE z dnia 19 listopada 1992 r. w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz

niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej (Dz.

Urz. WE L 346 z 27.11.1992),

3) dyrektywy 93/83/WE z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji niektórych zasad

dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do

przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową (Dz. Urz. WE L 248 z 06.10.1993),

4) dyrektywy 93/98/WE z dnia 29 października 1993 r. w sprawie harmonizacji czasu ochrony

prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych (Dz. Urz. WE L 290 z 24.11.1993),

5) dyrektywy 96/9/WE z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych (Dz.

Urz. WE L 77 z 27.03.1996).

Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie

– z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej – dotyczą

ogłoszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne.

Opracowano na

podstawie: t.j.

Dz. U. z 2019 r.

poz. 1231, z 2020

r. poz. 288.

©Kancelaria Sejmu s. 2/66

21.07.2020

7) muzyczne i słowno-muzyczne;

8) sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;

9) audiowizualne (w tym filmowe).

21. Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte

ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje

matematyczne.

3. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby

miał postać nieukończoną.

4. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek

formalności.

Art. 2. 1. Opracowanie cudzego utworu, w szczególności tłumaczenie,

przeróbka, adaptacja, jest przedmiotem prawa autorskiego bez uszczerbku dla

prawa do utworu pierwotnego.

2. Rozporządzanie i korzystanie z opracowania zależy od zezwolenia twórcy

utworu pierwotnego (prawo zależne), chyba że autorskie prawa majątkowe do

utworu pierwotnego wygasły. W przypadku baz danych spełniających cechy

utworu zezwolenie twórcy jest konieczne także na sporządzenie opracowania.

3. Twórca utworu pierwotnego może cofnąć zezwolenie, jeżeli w ciągu pięciu

lat od jego udzielenia opracowanie nie zostało rozpowszechnione. Wypłacone

twórcy wynagrodzenie nie podlega zwrotowi.

4. Za opracowanie nie uważa się utworu, który powstał w wyniku inspiracji

cudzym utworem.

5. Na egzemplarzach opracowania należy wymienić twórcę i tytuł utworu

pierwotnego.

Art. 3. Zbiory, antologie, wybory, bazy danych spełniające cechy utworu są

przedmiotem prawa autorskiego, nawet jeżeli zawierają niechronione materiały,

o ile przyjęty w nich dobór, układ lub zestawienie ma twórczy charakter, bez

uszczerbku dla praw do wykorzystanych utworów.

Art. 4. Nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego:

1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty;

2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole;

3) opublikowane opisy patentowe lub ochronne;

©Kancelaria Sejmu s. 3/66

21.07.2020

4) proste informacje prasowe.

Art. 5. Przepisy ustawy stosuje się do utworów:

1) których twórca lub współtwórca jest obywatelem polskim lub

11) których twórca jest obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej

lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu

(EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, lub

2) które zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej albo równocześnie na tym terytorium i za granicą, lub

3) które zostały opublikowane po raz pierwszy w języku polskim, lub

4) które są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,

w jakim ich ochrona wynika z tych umów.

Art. 6. 1. W rozumieniu ustawy:

1) utworem opublikowanym jest utwór, który za zezwoleniem twórcy został

zwielokrotniony i którego egzemplarze zostały udostępnione publicznie;

2) opublikowaniem równoczesnym utworu jest opublikowanie utworu na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą w okresie trzydziestu dni od

jego pierwszej publikacji;

3) utworem rozpowszechnionym jest utwór, który za zezwoleniem twórcy został

w jakikolwiek sposób udostępniony publicznie;

4) nadawaniem utworu jest jego rozpowszechnianie drogą emisji radiowej lub

telewizyjnej, prowadzonej w sposób bezprzewodowy (naziemny lub

satelitarny) lub w sposób przewodowy;

5) reemitowaniem utworu jest jego rozpowszechnianie przez inny podmiot niż

pierwotnie nadający, drogą przejmowania w całości i bez zmian programu

organizacji radiowej lub telewizyjnej oraz równoczesnego i integralnego

przekazywania tego programu do powszechnego odbioru;

6) wprowadzeniem utworu do obrotu jest publiczne udostępnienie jego oryginału

albo egzemplarzy drogą przeniesienia ich własności dokonanego przez

uprawnionego lub za jego zgodą;

7) najmem egzemplarzy utworu jest ich przekazanie do ograniczonego czasowo

korzystania w celu bezpośredniego lub pośredniego uzyskania korzyści

majątkowej;

©Kancelaria Sejmu s. 4/66

21.07.2020

8) użyczeniem egzemplarzy utworu jest ich przekazanie do ograniczonego

czasowo korzystania, niemające na celu bezpośredniego lub pośredniego

uzyskania korzyści majątkowej;

9) odtworzeniem utworu jest jego publiczne udostępnienie przy pomocy

nośników dźwięku, obrazu lub dźwięku i obrazu, na których utwór został

zapisany, albo urządzeń służących do odbioru programu radiowego lub

telewizyjnego, w którym utwór jest nadawany, albo urządzeń

umożliwiających korzystanie z utworu publicznie udostępnionego w taki

sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie

wybranym;

10) technicznymi zabezpieczeniami są wszelkie technologie, urządzenia lub ich

elementy, których przeznaczeniem jest zapobieganie działaniom lub

ograniczenie działań umożliwiających korzystanie z utworów lub

artystycznych wykonań z naruszeniem prawa;

11) skutecznymi technicznymi zabezpieczeniami są techniczne zabezpieczenia

umożliwiające podmiotom uprawnionym kontrolę nad korzystaniem

z chronionego utworu lub artystycznego wykonania poprzez zastosowanie

kodu dostępu lub mechanizmu zabezpieczenia, w szczególności szyfrowania,

zakłócania lub każdej innej transformacji utworu lub artystycznego

wykonania lub mechanizmu kontroli zwielokrotniania, które spełniają cel

ochronny;

12) informacjami na temat zarządzania prawami są informacje identyfikujące

utwór, twórcę, podmiot praw autorskich lub informacje o warunkach

eksploatacji utworu, o ile zostały one dołączone do egzemplarza utworu lub

są przekazywane w związku z jego rozpowszechnianiem, w tym kody

identyfikacyjne;

13) instytucją oświatową są jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 2

ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2018 r. poz.

996, z późn. zm.Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.)), a także szkoły, zespoły

szkół oraz szkoły polskie, o których mowa w art. 4 pkt 29d tej ustawy, oraz

szkoły podoficerskie i ośrodki szkolenia, o których mowa w art. 127 pkt 2 i 3

ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych

(Dz. U. z 2019 r. poz. 330 i 730);

©Kancelaria Sejmu s. 5/66

21.07.2020

14) organizacją zbiorowego zarządzania jest organizacja zbiorowego zarządzania,

w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zbiorowym

zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (Dz. U. poz. 1293),

zwanej dalej „ustawą o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i

prawami pokrewnymi”;

15) umową o zbiorowe zarządzanie jest umowa, o której mowa w art. 29 ustawy

o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi;

16) umową o reprezentacji jest umowa w rozumieniu art. 3 pkt 9 ustawy o

zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi;

17) właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub

prawami pokrewnymi jest organizacja, która zbiorowo zarządza prawami

uprawnionego na podstawie umowy o zbiorowe zarządzanie lub umowy o

reprezentacji, a gdy uprawniony nie zawarł umowy z żadną organizacją –

organizacja reprezentatywna dla danego rodzaju utworów lub przedmiotów

praw pokrewnych i kategorii uprawnionych na danym polu eksploatacji w

rozumieniu ustawy o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami

pokrewnymi;

18) beneficjentem jest, niezależnie od jakichkolwiek innych dysfunkcji, osoba:

a) niewidoma lub

b) z dysfunkcją narządu wzroku niepoddającą się korekcji w takim stopniu,

aby sprawność wzroku tej osoby stała się zasadniczo równoważna ze

sprawnością wzroku osoby bez takiej dysfunkcji, i która w związku z tym

nie jest w stanie czytać utworów wyrażonych słowem pisanym w

zasadniczo takim samym stopniu, jak osoba bez takiej dysfunkcji, lub

c) z ograniczoną zdolnością postrzegania lub czytania, która w związku z

tym nie jest w stanie czytać utworów wyrażonych słowem pisanym w

zasadniczo takim samym stopniu, jak osoba bez takiej dysfunkcji, lub

d) która ze względu na inną dysfunkcję fizyczną nie jest w stanie trzymać

książki lub posługiwać się nią lub też skupić wzroku lub poruszać oczami

w stopniu umożliwiającym normalne czytanie;

19) upoważnionym podmiotem jest jednostka sektora finansów publicznych,

instytucja oświatowa, uczelnia lub niedziałająca w celu osiągnięcia zysku

organizacja prowadząca działalność pożytku publicznego, która w ramach

©Kancelaria Sejmu s. 6/66

21.07.2020

swoich statutowych zadań prowadzi działania na rzecz beneficjentów w

zakresie edukacji, szkoleń, czytania adaptacyjnego lub dostępu do informacji;

20) kopią utworu w dostępnym formacie jest kopia:

a) powstała w wyniku działania niezbędnego w celu zapewnienia

beneficjentowi równie skutecznego i wygodnego dostępu do utworu jak

ten, z którego korzysta osoba bez dysfunkcji, o których mowa w pkt 18,

b) sporządzona z kopii, o której mowa w lit. a.

2. Ilekroć w ustawie jest mowa o równowartości danej kwoty wyrażonej

w euro, należy przez to rozumieć jej równowartość wyrażoną w walucie polskiej,

ustaloną przy zastosowaniu średniego kursu euro, lub jej równowartość wyrażoną

w innej walucie, ustaloną przy zastosowaniu średniego kursu euro oraz średniego

kursu tej waluty ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w dniu poprzedzającym

dokonanie czynności.

Art. 61. 1. Rozpowszechnianiem utworu na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej, drogą emisji radiowej lub telewizyjnej, prowadzonej w sposób satelitarny

jest jego rozpowszechnianie poprzez wprowadzenie przez organizację radiową lub

telewizyjną i na jej odpowiedzialność, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do

drogi przekazu prowadzącej do satelity i z powrotem na Ziemię.

2. Jeżeli rozpowszechnianie utworu drogą emisji radiowej lub telewizyjnej

prowadzonej w sposób satelitarny ma miejsce w państwie niebędącym członkiem

Unii Europejskiej, które nie zapewnia poziomu ochrony określonego w rozdziale II

dyrektywy Rady nr 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji

niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych

stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą

kablową (Dz. Urz. WE L 248 z 06.10.1993, str. 15; Dz. Urz. UE Polskie wydanie

specjalne, rozdz. 17, t. 1, str. 134) oraz gdy:

1) sygnał przekazujący utwór jest przesyłany do satelity za pośrednictwem

ziemskiej stacji nadawczej znajdującej się na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej, uważa się, że utwór został rozpowszechniony na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej przez operatora tej stacji;

2) sygnał przekazujący utwór jest przesyłany do satelity za pośrednictwem

ziemskiej stacji nadawczej znajdującej się na terytorium państwa niebędącego

członkiem Unii Europejskiej, a rozpowszechnianie utworu odbywa się na

©Kancelaria Sejmu s. 7/66

21.07.2020

zlecenie organizacji radiowej lub telewizyjnej mającej siedzibę w jednym

z państw członkowskich Unii Europejskiej oraz główne przedsiębiorstwo na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uważa się, że utwór został

rozpowszechniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez tę

organizację.

3. W przypadku gdy sygnał przekazujący utwór jest kodowany w sposób

uniemożliwiający jego powszechny i nieograniczony odbiór, jest to

rozpowszechnianie, w rozumieniu ust. 1, pod warunkiem równoczesnego

udostępnienia przez organizację radiową lub telewizyjną, lub za jej zgodą, środków

do odbioru tego sygnału.

4. Satelitą jest sztuczny satelita Ziemi działający w pasmach częstotliwości,

które na mocy przepisów ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo

telekomunikacyjne (Dz. U. z 2018 r. poz. 1954, 2245 i 2354 oraz z 2019 r. poz. 643

i 730) są przeznaczone dla celów emisji sygnałów przeznaczonych do publicznego

odbioru lub dla zamkniętej komunikacji pomiędzy dwoma punktami, przy czym

odbiór sygnałów w obu tych przypadkach musi odbywać się w porównywalnych

warunkach.

Art. 7. Jeżeli umowy międzynarodowe, których Rzeczpospolita Polska jest

stroną, przewidują dalej idącą ochronę, niż to wynika z ustawy, do

nieopublikowanych utworów obywateli polskich albo do utworów opublikowanych

po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub równocześnie na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo opublikowanych po raz pierwszy

w języku polskim – stosuje się postanowienia tych umów.

Rozdział 2

Podmiot prawa autorskiego

Art. 8. 1. Prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi

inaczej.

2. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze

uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej

wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

©Kancelaria Sejmu s. 8/66

21.07.2020

3. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa

autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku – właściwa

organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Art. 9. 1. Współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie.

Domniemywa się, że wielkości udziałów są równe. Każdy ze współtwórców może

żądać określenia wielkości udziałów przez sąd, na podstawie wkładów pracy

twórczej.

2. Każdy ze współtwórców może wykonywać prawo autorskie do swojej

części utworu mającej samodzielne znaczenie, bez uszczerbku dla praw

pozostałych współtwórców.

3. Do wykonywania prawa autorskiego do całości utworu potrzebna jest

zgoda wszystkich współtwórców. W przypadku braku takiej zgody każdy ze

współtwórców może żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeka uwzględniając

interesy wszystkich współtwórców.

4. Każdy ze współtwórców może dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia

prawa autorskiego do całości utworu. Uzyskane świadczenie przypada wszystkim

współtwórcom, stosownie do wielkości ich udziałów.

5. Do autorskich praw majątkowych przysługujących współtwórcom stosuje

się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach

ułamkowych.

Art. 10. Jeżeli twórcy połączyli swoje odrębne utwory w celu wspólnego

rozpowszechniania, każdy z nich może żądać od pozostałych twórców udzielenia

zezwolenia na rozpowszechnianie tak powstałej całości, chyba że istnieje słuszna

podstawa odmowy, a umowa nie stanowi inaczej. Przepisy art. 9 ust. 2–4 stosuje

się odpowiednio.

Art. 11. Autorskie prawa majątkowe do utworu zbiorowego, w szczególności

do encyklopedii lub publikacji periodycznej, przysługują producentowi lub

wydawcy, a do poszczególnych części mających samodzielne znaczenie – ich

twórcom. Domniemywa się, że producentowi lub wydawcy przysługuje prawo do

tytułu.

Art. 12. 1. Jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej,

pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania

©Kancelaria Sejmu s. 9/66

21.07.2020

obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa

majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru

stron.

2. Jeżeli pracodawca, w okresie dwóch lat od daty przyjęcia utworu, nie

przystąpi do rozpowszechniania utworu przeznaczonego w umowie o pracę do

rozpowszechnienia, twórca może wyznaczyć pracodawcy na piśmie odpowiedni

termin na rozpowszechnienie utworu z tym skutkiem, że po jego bezskutecznym

upływie prawa uzyskane przez pracodawcę wraz z własnością przedmiotu, na

którym utwór utrwalono, powracają do twórcy, chyba że umowa stanowi inaczej.

Strony mogą określić inny termin na przystąpienie do rozpowszechniania utworu.

3. Jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, z chwilą przyjęcia utworu

pracodawca nabywa własność przedmiotu, na którym utwór utrwalono.

Art. 13. Jeżeli pracodawca nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu

miesięcy od dostarczenia utworu o jego nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od

dokonania określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie,

uważa się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny

termin.

Art. 14. 1. Jeżeli w umowie o pracę nie postanowiono inaczej, instytucji

naukowej przysługuje pierwszeństwo opublikowania utworu naukowego

pracownika, który stworzył ten utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze

stosunku pracy. Twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia. Pierwszeństwo

opublikowania wygasa, jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od dostarczenia utworu nie

zawarto z twórcą umowy o wydanie utworu albo jeżeli w okresie dwóch lat od daty

jego przyjęcia utwór nie został opublikowany.

2. Instytucja naukowa może, bez odrębnego wynagrodzenia, korzystać

z materiału naukowego zawartego w utworze, o którym mowa w ust. 1, oraz

udostępniać ten utwór osobom trzecim, jeżeli to wynika z uzgodnionego

przeznaczenia utworu lub zostało postanowione w umowie.

Art. 15. Domniemywa się, że producentem lub wydawcą jest osoba, której

nazwisko lub nazwę uwidoczniono w tym charakterze na przedmiotach, na których

utwór utrwalono, albo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek sposób

w związku z rozpowszechnianiem utworu.

©Kancelaria Sejmu s. 10/66

21.07.2020

Art. 15a. 1. Uczelni przysługuje pierwszeństwo w opublikowaniu pracy

dyplomowej studenta. Jeżeli uczelnia nie opublikowała pracy dyplomowej w

terminie 6 miesięcy od dnia jej obrony, autor może ją opublikować, chyba że praca

jest częścią utworu zbiorowego.

2. Podmiot, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–6 ustawy z dnia 20 lipca

2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. poz. 1668, z późn. zm.2)),

może korzystać bez wynagrodzenia i bez konieczności uzyskania zgody autora z

utworu stworzonego przez studenta lub osobę ubiegającą się o nadanie stopnia

doktora w wyniku wykonywania obowiązków związanych z odbywaniem studiów

lub przygotowywaniem rozprawy doktorskiej, udostępniać utwór ministrowi

właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki oraz korzystać z utworów

znajdujących się w prowadzonych przez niego bazach danych, w celu sprawdzania

z wykorzystaniem Jednolitego Systemu Antyplagiatowego.

3. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki może korzystać

z prac dyplomowych i rozpraw doktorskich znajdujących się w prowadzonych

przez niego bazach danych w zakresie niezbędnym do zapewnienia prawidłowego

utrzymania i rozwoju tych baz oraz współpracujących z nimi systemów

informatycznych.

Rozdział 3

Treść prawa autorskiego

Oddział 1

Autorskie prawa osobiste

Art. 16. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa osobiste chronią

nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy

z utworem, a w szczególności prawo do:

1) autorstwa utworu;

2) oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do

udostępniania go anonimowo;

3) nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania;

4) decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności;

2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 2024 i 2245 oraz z 2019

r. poz. 276, 447, 534, 577, 730 i 823.

©Kancelaria Sejmu s. 11/66

21.07.2020

5) nadzoru nad sposobem korzystania z utworu.

Oddział 2

Autorskie prawa majątkowe

Art. 17. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne

prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach

eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Art. 171. Opracowanie lub zwielokrotnienie bazy danych spełniającej cechy

utworu, dokonane przez legalnego użytkownika bazy danych lub jej kopii, nie

wymaga zezwolenia autora bazy danych, jeśli jest ono konieczne dla dostępu do

zawartości bazy danych i normalnego korzystania z jej zawartości. Jeżeli

użytkownik jest upoważniony do korzystania tylko z części bazy danych, niniejsze

postanowienie odnosi się tylko do tej części.

Art. 18. 1. Autorskie prawa majątkowe nie podlegają egzekucji, dopóki służą

twórcy. Nie dotyczy to wymagalnych wierzytelności.

2. Po śmierci twórcy, spadkobiercy mogą sprzeciwić się egzekucji z prawa

autorskiego do utworu nieopublikowanego, chyba że sprzeciw byłby niezgodny

z ujawnioną wolą twórcy co do rozpowszechniania utworu.

3. Prawo do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1, art. 191, art.

20 ust. 2–4, art. 201 oraz art. 70 ust. 21, nie podlega zrzeczeniu się, zbyciu ani

egzekucji. Nie dotyczy to wymagalnych wierzytelności.

4. Prawo do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 28 ust. 4, przysługujące

podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5 pkt 1–3, nie podlega zbyciu ani

egzekucji. Nie dotyczy to wymagalnych wierzytelności.

Art. 19. 1. Twórcy i jego spadkobiercom, w przypadku dokonanych

zawodowo odsprzedaży oryginalnych egzemplarzy utworu plastycznego lub

fotograficznego, przysługuje prawo do wynagrodzenia stanowiącego sumę

poniższych stawek:

1) 5% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale do

równowartości 50 000 euro, oraz

2) 3% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale od

równowartości 50 000,01 euro do równowartości 200 000 euro, oraz

©Kancelaria Sejmu s. 12/66

21.07.2020

3) 1% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale od

równowartości 200 000,01 euro do równowartości 350 000 euro, oraz

4) 0,5% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale od

równowartości 350 000,01 euro do równowartości 500 000 euro, oraz

5) 0,25% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale

przekraczającym równowartość 500 000 euro

– jednak nie wyższego niż równowartość 12 500 euro.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku ceny sprzedaży niższej niż

równowartość 100 euro.

3. Oryginalnymi egzemplarzami utworu w rozumieniu ust. 1 są:

1) egzemplarze wykonane osobiście przez twórcę;

2) kopie uznane za oryginalne egzemplarze utworu, jeżeli zostały wykonane

osobiście, w ograniczonej ilości, przez twórcę lub pod jego nadzorem,

ponumerowane, podpisane lub w inny sposób przez niego oznaczone.

Art. 191. Twórcy i jego spadkobiercom przysługuje prawo do wynagrodzenia

w wysokości 5% ceny dokonanych zawodowo odsprzedaży rękopisów utworów

literackich i muzycznych.

Art. 192. 1. Odsprzedażą w rozumieniu art. 19 ust. 1 i art. 191 jest każda

sprzedaż następująca po pierwszym rozporządzeniu egzemplarzem przez twórcę.

2. Zawodową odsprzedażą w rozumieniu art. 19 ust. 1 i art. 191 są wszystkie

czynności o charakterze odsprzedaży dokonywane, w ramach prowadzonej

działalności, przez sprzedawców, kupujących, pośredników oraz inne podmioty

zawodowo zajmujące się handlem dziełami sztuki lub rękopisami utworów

literackich i muzycznych.

Art. 193. 1. Do zapłaty wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 i art.

191, jest obowiązany sprzedawca, o którym mowa w art. 192 ust. 2, a gdy działa na

rzecz osoby trzeciej, zawodowo zajmującej się handlem dziełami sztuki lub

rękopisami utworów literackich i muzycznych, odpowiada z nią solidarnie.

2. Sprzedawca jest obowiązany do ujawnienia osoby trzeciej, o której mowa

w ust. 1. Z obowiązku tego może się zwolnić płacąc należne wynagrodzenie.

3. Twórca utworu, o którym mowa w art. 19 ust. 1 i art. 191, oraz jego

spadkobiercy mogą domagać się od osób wymienionych w ust. 1 udzielenia

©Kancelaria Sejmu s. 13/66

21.07.2020

informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych do określenia należnego

wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży oryginalnego egzemplarza lub rękopisu

utworu przez okres 3 lat od dnia dokonania odsprzedaży.

Art. 194. Ceny sprzedaży określone w art. 19 ust. 1 i art. 191 są cenami po

odliczeniu podatku od towarów i usług należnego z tytułu dokonanej odsprzedaży

oryginalnego egzemplarza lub rękopisu utworu.

Art. 195. Przepisy art. 19–194 stosuje się także do oryginalnych egzemplarzy

i rękopisów utworów innych niż wymienione w art. 5, których twórcy w dniu

dokonania odsprzedaży mają miejsce stałego pobytu na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 20. 1. Producenci i importerzy:

1) magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń,

2) kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych

umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza

opublikowanego utworu,

3) czystych nośników służących do utrwalania, w zakresie własnego użytku

osobistego, utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, przy użyciu

urządzeń wymienionych w pkt 1 i 2

– są obowiązani do uiszczania, określonym zgodnie z ust. 5, organizacjom

zbiorowego zarządzania, działającym na rzecz twórców, artystów wykonawców,

producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców, opłat w wysokości

nieprzekraczającej 3% kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń

i nośników.

2. Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży magnetofonów i innych

podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

1) 50% – twórcom;

2) 25% – artystom wykonawcom;

3) 25% – producentom fonogramów.

3. Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży magnetowidów i innych

podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

1) 35% – twórcom;

2) 25% – artystom wykonawcom;

©Kancelaria Sejmu s. 14/66

21.07.2020

3) 40% – producentom wideogramów.

4. Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży urządzeń reprograficznych

oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

1) 50% – twórcom;

2) 50% – wydawcom.

5. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego po

zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub

prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców, artystów wykonawców, organizacji

producentów fonogramów, producentów wideogramów oraz wydawców, jak

również organizacji producentów lub importerów urządzeń i czystych nośników

wymienionych w ust. 1, określa, w drodze rozporządzenia: kategorie urządzeń

i nośników oraz wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, kierując się zdolnością

urządzenia i nośnika do zwielokrotniania utworów, jak również ich

przeznaczeniem do wykonywania innych funkcji niż zwielokrotnianie utworów,

sposób pobierania i podziału opłat oraz organizacje zbiorowego zarządzania

prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnione do ich pobierania.

Art. 201. 1. Posiadacze urządzeń reprograficznych, którzy prowadzą

działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku

osobistego osób trzecich, są obowiązani do uiszczania, za pośrednictwem

organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi,

opłat w wysokości do 3% wpływów z tego tytułu na rzecz twórców oraz

wydawców, chyba że zwielokrotnienie odbywa się na podstawie umowy

z uprawnionym. Opłaty te przypadają twórcom i wydawcom w częściach równych.

2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po

zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub

prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców oraz wydawców, a także opinii

właściwej izby gospodarczej określa, w drodze rozporządzenia, wysokość opłat,

o których mowa w ust. 1, uwzględniając proporcje udziału w zwielokrotnianych

materiałach utworów zwielokrotnianych dla własnego użytku osobistego, sposób

ich pobierania i podziału oraz wskazuje organizację lub organizacje zbiorowego

zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnione do ich

pobierania.

©Kancelaria Sejmu s. 15/66

21.07.2020

Art. 21. 1. Organizacji radiowej lub telewizyjnej wolno nadawać

rozpowszechnione drobne utwory muzyczne, słowne i słowno-muzyczne

wyłącznie na podstawie umowy zawartej z właściwą organizacją zbiorowego

zarządzania prawami autorskimi, chyba że prawo do nadawania utworów

zamówionych przez organizację radiową lub telewizyjną przysługuje jej na

podstawie odrębnej umowy.

2. Twórca może w umowie z organizacją radiową lub telewizyjną zrzec się

pośrednictwa organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, o którym

mowa w ust. 1. Zrzeczenie to wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem

nieważności.

21. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do publicznego udostępniania

utworów w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie

przez siebie wybranym.

3. (uchylony)

4. (uchylony)

Art. 211. 1. Operatorom sieci kablowych wolno reemitować w sieciach

kablowych utwory nadawane w programach organizacji radiowych i telewizyjnych

wyłącznie na podstawie umowy zawartej z właściwą organizacją zbiorowego

zarządzania prawami autorskimi.

11. Obowiązku pośrednictwa właściwej organizacji zbiorowego zarządzania

prawami autorskimi, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się do praw, z których

organizacja radiowa lub telewizyjna korzysta w odniesieniu do jej własnych

transmisji, niezależnie od tego, czy dane prawa należą do tej organizacji, czy też

zostały na nią przeniesione przez innego uprawnionego.

2. W przypadku sporów związanych z zawarciem i warunkami umowy, o

której mowa w ust. 1, stosuje się przepis art. 85 ustawy o zbiorowym zarządzaniu

prawami autorskimi i prawami pokrewnymi.

Art. 212. 1. Organizacji radiowej lub telewizyjnej wolno w ramach własnych

audycji archiwalnych nadawać i udostępniać publicznie utwory w taki sposób, aby

każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym, a także

zwielokrotniać je w celu takiego użytku, wyłącznie na podstawie umowy zawartej

z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, chyba że

©Kancelaria Sejmu s. 16/66

21.07.2020

prawo do takiego korzystania przysługuje danej organizacji radiowej lub

telewizyjnej na podstawie ustawy lub odrębnej umowy. Przepis art. 21 ust. 2 stosuje

się odpowiednio.

2. Własną audycją archiwalną, o której mowa w ust. 1, jest audycja

wytworzona przez daną organizację radiową lub telewizyjną, na jej zamówienie lub

zlecenie, albo w koprodukcji z nią, przed dniem 1 stycznia 2003 r.

Art. 213. Posiadaczom urządzeń służących do odbioru programu radiowego

lub telewizyjnego wolno publicznie odtwarzać nadawane w nim utwory wyłącznie

na podstawie umowy zawartej z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania

prawami autorskimi, chyba że ich odtwarzanie następuje na podstawie odrębnej

umowy.

Art. 22. (uchylony)

Oddział 3

Dozwolony użytek chronionych utworów

Art. 23. 1. Bez zezwolenia twórcy wolno nieodpłatnie korzystać z już

rozpowszechnionego utworu w zakresie własnego użytku osobistego. Przepis ten

nie upoważnia do budowania według cudzego utworu architektonicznego i

architektoniczno-urbanistycznego oraz do korzystania z elektronicznych baz

danych spełniających cechy utworu, chyba że dotyczy to własnego użytku

naukowego niezwiązanego z celem zarobkowym.

2. Zakres własnego użytku osobistego obejmuje korzystanie z pojedynczych

egzemplarzy utworów przez krąg osób pozostających w związku osobistym,

w szczególności pokrewieństwa, powinowactwa lub stosunku towarzyskiego.

Art. 231. Nie wymaga zezwolenia twórcy tymczasowe zwielokrotnienie,

o charakterze przejściowym lub incydentalnym, niemające samodzielnego

znaczenia gospodarczego, a stanowiące integralną i niezbędną część procesu

technologicznego, którego celem jest wyłącznie umożliwienie:

1) przekazu utworu w systemie teleinformatycznym pomiędzy osobami trzecimi

przez pośrednika lub

2) zgodnego z prawem korzystania z utworu.

©Kancelaria Sejmu s. 17/66

21.07.2020

Art. 232. 1. Organizacjom radiowym i telewizyjnym wolno przy pomocy

własnych środków utrwalać utwory na potrzeby własnych nadań.

2. Utrwalenia, o których mowa w ust. 1, niszczy się w terminie miesiąca od

dnia wygaśnięcia uprawnienia do nadania utworu.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do utrwaleń będących materiałami

archiwalnymi wchodzącymi do narodowego zasobu archiwalnego.

Art. 24. 1. Wolno rozpowszechniać za pomocą anteny zbiorowej oraz sieci

kablowej utwory nadawane przez inną organizację radiową lub telewizyjną drogą

satelitarną albo naziemną, jeżeli następuje to w ramach równoczesnego, integral-

nego i nieodpłatnego rozpowszechniania programów radiowych lub telewizyjnych

i przeznaczone jest do oznaczonego grona odbiorców znajdujących się w jednym

budynku lub w domach jednorodzinnych obejmujących do 50 gospodarstw

domowych.

2. Posiadacze urządzeń służących do odbioru programu radiowego lub

telewizyjnego mogą za ich pomocą odbierać nadawane utwory, choćby urządzenia

te były umieszczone w miejscu ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy się z tym

osiąganie korzyści majątkowych.

3. (uchylony)

4. (utracił moc)

Art. 25. 1. Wolno rozpowszechniać w celach informacyjnych w prasie, radiu

i telewizji:

1) już rozpowszechnione:

a) sprawozdania o aktualnych wydarzeniach,

b) artykuły na aktualne tematy polityczne, gospodarcze lub religijne, chyba

że zostało wyraźnie zastrzeżone, że ich dalsze rozpowszechnianie jest

zabronione,

c) aktualne wypowiedzi i fotografie reporterskie;

2) krótkie wyciągi ze sprawozdań i artykułów, o których mowa w pkt 1 lit. a i b;

3) przeglądy publikacji i utworów rozpowszechnionych;

4) (uchylony)

5) krótkie streszczenia rozpowszechnionych utworów.

©Kancelaria Sejmu s. 18/66

21.07.2020

2. Za korzystanie z utworów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b i c, twórcy

przysługuje prawo do wynagrodzenia.

3. Rozpowszechnianie utworów na podstawie ust. 1 jest dozwolone zarówno

w oryginale, jak i w tłumaczeniu.

4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do publicznego udostępniania

utworów w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie

przez siebie wybranym, z tym że jeżeli wypłata wynagrodzenia, o którym mowa

w ust. 2, nie nastąpiła na podstawie umowy z uprawnionym, wynagrodzenie jest

wypłacane za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania

prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Art. 26. Wolno w sprawozdaniach o aktualnych wydarzeniach przytaczać

utwory udostępniane podczas tych wydarzeń, jednakże w granicach uzasadnionych

celem informacji.

Art. 261. Wolno korzystać w granicach uzasadnionych celem informacji

z przemówień politycznych i mów wygłoszonych na publicznych rozprawach,

a także fragmentów publicznych wystąpień, wykładów oraz kazań. Przepis nie

upoważnia do publikacji zbiorów tego rodzaju utworów.

Art. 27. 1. Instytucje oświatowe oraz podmioty, o których mowa w art. 7 ust.

1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i

nauce, mogą na potrzeby zilustrowania treści przekazywanych w celach

dydaktycznych lub w celu prowadzenia działalności naukowej korzystać z

rozpowszechnionych utworów w oryginale i w tłumaczeniu oraz zwielokrotniać w

tym celu rozpowszechnione drobne utwory lub fragmenty większych utworów.

2. W przypadku publicznego udostępniania utworów w taki sposób, aby

każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym

korzystanie, o którym mowa w ust. 1, jest dozwolone wyłącznie dla ograniczonego

kręgu osób uczących się, nauczających lub prowadzących badania naukowe,

zidentyfikowanych przez podmioty wymienione w ust. 1.

Art. 271. 1. Wolno w celach dydaktycznych i naukowych zamieszczać

rozpowszechnione drobne utwory lub fragmenty większych utworów

w podręcznikach, wypisach i antologiach.

©Kancelaria Sejmu s. 19/66

21.07.2020

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, twórcy przysługuje prawo do

wynagrodzenia.

Art. 28. 1. Instytucje oświatowe, uczelnie, instytuty badawcze prowadzące

działalność, o której mowa w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r.

o instytutach badawczych (Dz. U. z 2018 r. poz. 736 i 1669 oraz z 2019 r. poz. 534),

instytuty naukowe Polskiej Akademii Nauk prowadzące działalność, o której mowa

w art. 50 ust. 4 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o Polskiej Akademii Nauk

(Dz. U. z 2018 r. poz. 1475 i 1669 oraz z 2019 r. poz. 534), biblioteki, muzea oraz

archiwa mogą:

1) użyczać, w zakresie swoich zadań statutowych, egzemplarze utworów

rozpowszechnionych,

2) zwielokrotniać utwory znajdujące się we własnych zbiorach w celu

uzupełnienia, zachowania lub ochrony tych zbiorów,

3) udostępniać zbiory dla celów badawczych lub poznawczych za

pośrednictwem końcówek systemu informatycznego (terminali) znajdujących

się na terenie tych jednostek

– jeżeli czynności te nie są dokonywane w celu osiągnięcia bezpośredniej lub

pośredniej korzyści majątkowej.

2. Zwielokrotnianie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie może prowadzić do

zwiększenia liczby egzemplarzy utworów i powiększenia zbiorów, odpowiednio

użyczanych i udostępnianych na podstawie ust. 1 pkt 1 i 3.

3. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się, jeżeli udostępnianie w określony w nim

sposób odbywa się na podstawie uprzednio zawartej umowy z uprawnionym.

4. Z tytułu użyczania egzemplarzy utworów wyrażonych słowem, powstałych

lub opublikowanych w języku polskim w formie drukowanej, przez biblioteki

publiczne w rozumieniu ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach (Dz. U.

z 2018 r. poz. 574 i 1669), zwane dalej „bibliotekami publicznymi”, przysługuje

wynagrodzenie określane i wypłacane na zasadach określonych w oddziale 4.

5. Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 4, przysługuje po spełnieniu

warunku, o którym mowa w art. 352 ust. 1:

1) twórcy utworu wyrażonego słowem, powstałego i opublikowanego w języku

polskim;

©Kancelaria Sejmu s. 20/66

21.07.2020

2) tłumaczowi na język polski utworu wyrażonego słowem, powstałego

w języku obcym i opublikowanego w języku polskim;

3) współtwórcy utworu, o którym mowa w pkt 1, którego wkład jest utworem

plastycznym lub fotograficznym;

4) wydawcy utworu wyrażonego słowem i opublikowanego w języku polskim.

6. Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 4, nie przysługuje za użyczenie

egzemplarza utworu w celu korzystania z niego wyłącznie na terenie biblioteki

publicznej.

7. Przepisu ust. 4 nie stosuje się do użyczania egzemplarzy przez Bibliotekę

Narodową.

Art. 29. Wolno przytaczać w utworach stanowiących samoistną całość

urywki rozpowszechnionych utworów oraz rozpowszechnione utwory plastyczne,

utwory fotograficzne lub drobne utwory w całości, w zakresie uzasadnionym

celami cytatu, takimi jak wyjaśnianie, polemika, analiza krytyczna lub naukowa,

nauczanie lub prawami gatunku twórczości.

Art. 291. Wolno korzystać z utworów na potrzeby parodii, pastiszu lub

karykatury, w zakresie uzasadnionym prawami tych gatunków twórczości.

Art. 292. Wolno w sposób niezamierzony włączyć utwór do innego utworu,

o ile włączony utwór nie ma znaczenia dla utworu, do którego został włączony.

Art. 30. (uchylony)

Art. 301. Do baz danych spełniających cechy utworu nie stosuje się art. 271

i art. 28.

Art. 31. 1. Wolno korzystać z utworów podczas ceremonii religijnych oraz

oficjalnych uroczystości organizowanych przez władze publiczne, jeżeli nie łączy

się z tym osiąganie pośrednio lub bezpośrednio korzyści majątkowej.

2. Wolno nieodpłatnie publicznie wykonywać lub odtwarzać przy pomocy

urządzeń lub nośników znajdujących się w tym samym miejscu co publiczność

rozpowszechnione utwory podczas imprez szkolnych oraz akademickich, jeżeli nie

łączy się z tym osiąganie pośrednio lub bezpośrednio korzyści majątkowej i artyści

wykonawcy oraz osoby odtwarzające utwory nie otrzymują wynagrodzenia.

©Kancelaria Sejmu s. 21/66

21.07.2020

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do korzystania z utworów podczas

imprez reklamowych, promocyjnych i wyborczych.

Art. 32. 1. Właściciel egzemplarza utworu plastycznego może go wystawiać

publicznie, jeżeli nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych.

2. W razie podjęcia decyzji o zniszczeniu oryginalnego egzemplarza utworu

plastycznego znajdującego się w miejscu publicznie dostępnym, właściciel jest

obowiązany złożyć twórcy utworu lub jego bliskim ofertę sprzedaży, jeżeli

porozumienie się z nim, celem złożenia oferty, jest możliwe. Górną granicę ceny

określa wartość materiałów. Jeżeli sprzedaż nie jest możliwa, właściciel jest

obowiązany umożliwić twórcy sporządzenie kopii bądź – zależnie od rodzaju

utworu – stosownej dokumentacji.

Art. 33. Wolno rozpowszechniać:

1) utwory wystawione na stałe na ogólnie dostępnych drogach, ulicach, placach

lub w ogrodach, jednakże nie do tego samego użytku;

2) (uchylony)

3) w encyklopediach i atlasach – opublikowane utwory plastyczne

i fotograficzne, o ile nawiązanie porozumienia z twórcą celem uzyskania jego

zezwolenia napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Twórcy

przysługuje wówczas prawo do wynagrodzenia.

Art. 331. 1. Wolno korzystać z już rozpowszechnionych utworów dla dobra

osób niepełnosprawnych, jeżeli to korzystanie odnosi się bezpośrednio do ich

upośledzenia, nie ma zarobkowego charakteru i jest podejmowane w rozmiarze

wynikającym z natury upośledzenia.

2. Korzystanie, o którym mowa w ust. 1, polegające na zwielokrotnianiu

utworów wyrażonych słowem pisanym, symbolami matematycznymi, znakami

graficznymi lub notacją oraz związanych z nimi utworów plastycznych lub

fotograficznych, udostępnionych publicznie w jakikolwiek sposób, oraz

rozpowszechnianiu tych utworów, na rzecz beneficjentów, odbywa się na zasadach

określonych w oddziale 3a.

Art. 332. Wolno korzystać z utworów dla celów bezpieczeństwa publicznego

lub na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub prawodawczych

oraz sprawozdań z tych postępowań.

©Kancelaria Sejmu s. 22/66

21.07.2020

Art. 333. 1. Wolno korzystać z utworów w celu reklamy publicznie dostępnej

wystawy lub publicznej sprzedaży utworów, w zakresie uzasadnionym promocją

tej wystawy lub sprzedaży, z wyłączeniem innego handlowego wykorzystania.

2. Korzystanie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy w szczególności publicznie

dostępnych wystaw w muzeach, galeriach, salach wystawowych i obejmuje

korzystanie z utworów w ogłoszeniach, katalogach i innych materiałach

rozpowszechnianych dla promocji wystawy lub sprzedaży oraz wystawienie lub

inne udostępnianie egzemplarzy utworów dla tych celów.

Art. 334. Wolno korzystać z utworów w związku z prezentacją lub naprawą

sprzętu.

Art. 335. Wolno korzystać z utworu w postaci obiektu budowlanego, jego

rysunku, planu lub innego ustalenia, w celu odbudowy lub remontu obiektu

budowlanego.

Art. 34. Można korzystać z utworów w granicach dozwolonego użytku pod

warunkiem wymienienia imienia i nazwiska twórcy oraz źródła. Podanie twórcy

i źródła powinno uwzględniać istniejące możliwości. Twórcy nie przysługuje

prawo do wynagrodzenia, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Art. 35. Dozwolony użytek nie może naruszać normalnego korzystania

z utworu lub godzić w słuszne interesy twórcy.

Oddział 3a

Dozwolony użytek na rzecz beneficjentów

Art. 35a. 1. Beneficjent lub osoba działająca w jego imieniu może

zwielokrotniać utwory w celu wykonania kopii utworów w dostępnych formatach.

2. Upoważniony podmiot może:

1) zwielokrotniać utwory w celu wykonania kopii utworów w dostępnych

formatach;

2) rozpowszechniać kopie utworów w dostępnych formatach, sporządzone

samodzielnie lub otrzymane od innego upoważnionego podmiotu, wśród

beneficjentów oraz upoważnionych podmiotów.

3. Czynności, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą być dokonywane wyłącznie

w celu zapewnienia beneficjentowi równie skutecznego i wygodnego dostępu do

©Kancelaria Sejmu s. 23/66

21.07.2020

utworu jak ten, z którego korzystają osoby bez dysfunkcji, o których mowa w art. 6

ust. 1 pkt 18.

4. W przypadku rozpowszechniania, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, wśród

beneficjentów, beneficjent uprawdopodabnia istnienie okoliczności, o których

mowa w art. 6 ust. 1 pkt 18, w szczególności przez oświadczenie w formie pisemnej

lub dokumentowej, przedłożenie zaświadczenia lekarskiego, orzeczenia o

niepełnosprawności albo orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

5. Postanowienia umów zawartych między uprawnionym, któremu

przysługują autorskie prawa majątkowe, a beneficjentem, osobą działającą w jego

imieniu lub upoważnionym podmiotem sprzeczne z ust. 1 lub 2 są nieważne.

Art. 35b. Upoważniony podmiot podejmuje:

1) z zachowaniem należytej staranności działania, o których mowa w art. 35a

ust. 2, i utrwala ich przebieg;

2) odpowiednie działania służące zniechęcaniu do niedozwolonego

zwielokrotniania i rozpowszechniania kopii utworów w dostępnych

formatach.

Art. 35c. 1. Upoważniony podmiot udostępnia na swojej stronie internetowej

i na bieżąco aktualizuje:

1) wykaz utworów, których kopie w dostępnych formatach posiada, oraz

informacje o rodzajach tych formatów;

2) nazwy i dane kontaktowe upoważnionych podmiotów, z którymi prowadzi

wymianę kopii utworów w dostępnych formatach;

3) informacje o sposobie realizacji obowiązków, o których mowa w art. 35b.

2. Wykaz, informacje, nazwy i dane, o których mowa w ust. 1, mogą być

udostępniane dodatkowo w sposób zwyczajowo przyjęty dla danego

upoważnionego podmiotu.

Art. 35d. 1. Na żądanie beneficjenta, upoważnionego podmiotu lub

uprawnionego, któremu przysługują autorskie prawa majątkowe, upoważniony

podmiot przekazuje mu wykaz, informacje, nazwy i dane, o których mowa w art.

35c ust. 1 pkt 1 i 2.

©Kancelaria Sejmu s. 24/66

21.07.2020

2. Wykaz, informacje, nazwy i dane, o których mowa w art. 35c ust. 1 pkt 1 i

2, przekazuje się beneficjentowi w formie zapewniającej mu możliwość zapoznania

się z ich treścią.

Art. 35e. 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa

narodowego, na wniosek upoważnionego podmiotu, przekazuje Komisji

Europejskiej nazwę oraz dane kontaktowe tego podmiotu.

2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego

stwierdza w drodze decyzji, że zgłaszający nazwę oraz dane kontaktowe podmiot

nie jest upoważnionym podmiotem.

Oddział 4

Zasady określania i wypłaty wynagrodzenia za użyczanie egzemplarzy

utworów przez biblioteki publiczne

Art. 351. 1. Wynagrodzenie za użyczanie egzemplarzy utworów, o których

mowa w art. 28 ust. 4, przez biblioteki publiczne, zwane dalej „wynagrodzeniem

za użyczanie”, jest wypłacane przez wyznaczoną przez ministra właściwego do

spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego organizację zbiorowego

zarządzania prawami autorskimi z dofinansowania przekazywanego jej przez

ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego ze

środków Funduszu Promocji Kultury, o którym mowa w art. 87 ustawy z dnia

19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 847).

2. Organizację zbiorowego zarządzania, o której mowa w ust. 1, minister

właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego wyznacza na okres

nie dłuższy niż pięć lat, po przeprowadzeniu konkursu uwzględniającego

następujące kryteria:

1) reprezentatywność;

2) zdolność organizacyjną do realizacji zadania w sposób zapewniający

efektywną wypłatę wynagrodzeń za użyczanie;

3) skuteczność i prawidłowość działania;

4) zasadność i wysokość planowanych kosztów określania wysokości i wypłaty

wynagrodzeń za użyczanie.

©Kancelaria Sejmu s. 25/66

21.07.2020

3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego

ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej

konkurs, o którym mowa w ust. 2, oraz jego wynik.

4. Organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi biorąca udział

w konkursie, o którym mowa w ust. 2, może złożyć do ministra właściwego do

spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, w terminie 7 dni od dnia

ogłoszenia wyniku tego konkursu, odwołanie od jego wyniku ze względu na

naruszenie przepisów prawa.

5. Odwołanie, o którym mowa w ust. 4, minister właściwy do spraw kultury

i ochrony dziedzictwa narodowego rozpatruje w terminie 14 dni od dnia jego

wpływu. W przypadku uwzględnienia odwołania minister właściwy do spraw

kultury i ochrony dziedzictwa narodowego unieważnia konkurs, o którym mowa

w ust. 2.

6. Dofinansowanie na wypłatę wynagrodzenia za użyczanie należnego

podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5, przeznacza się na wypłatę

wynagrodzenia za użyczanie oraz na pokrycie uzasadnionych i udokumentowanych

kosztów określenia wysokości wynagrodzenia za użyczanie i jego wypłaty.

7. Dofinansowanie na wypłatę wynagrodzenia za użyczanie w danym roku

kalendarzowym odpowiada 5% wartości zakupów materiałów bibliotecznych

dokonanych przez biblioteki publiczne w poprzednim roku kalendarzowym, przy

czym 75% tej kwoty, po potrąceniu kosztów określenia wysokości i wypłaty

wynagrodzenia za użyczanie, jest wypłacane podmiotom, o których mowa w art.

28 ust. 5 pkt 1–3, a 25% podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5 pkt 4.

8. Dofinansowanie na wypłatę wynagrodzenia za użyczanie jest

przekazywane na podstawie umowy zawieranej co roku między ministrem

właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego a organizacją

zbiorowego zarządzania, o której mowa w ust. 1.

9. Umowa, o której mowa w ust. 8, określa w szczególności:

1) wysokość dofinansowania przeznaczonego na wypłatę wynagrodzenia za

użyczanie wraz ze wskazaniem kosztów określenia jego wysokości i wypłaty

w danym roku;

2) terminy i tryb przekazywania dofinansowania;

©Kancelaria Sejmu s. 26/66

21.07.2020

3) zobowiązanie organizacji zbiorowego zarządzania do poddania się kontroli

przeprowadzanej przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony

dziedzictwa narodowego;

4) sposób rozliczenia dofinansowania;

5) warunki i sposób zwrotu niewykorzystanej części dofinansowania lub

dofinansowania wykorzystanego niezgodnie z przeznaczeniem.

10. Dofinansowanie na wypłatę wynagrodzenia za użyczanie w części

przeznaczonej na pokrycie uzasadnionych i udokumentowanych kosztów

określenia wysokości i wypłaty wynagrodzenia za użyczanie, ponoszonych przez

organizację zbiorowego zarządzania, o której mowa w ust. 1, w danym roku

kalendarzowym nie może przekraczać 10% kwoty dofinansowania ustalonej

zgodnie z ust. 7.

11. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego

przeprowadza kontrolę realizacji zadań związanych z wypłatą wynagrodzenia za

użyczanie, obejmującą w szczególności określanie wysokości wynagrodzenia za

użyczanie i jego wypłaty, wykorzystanie przekazanego na ten cel dofinansowania

oraz prowadzenie wymaganej dokumentacji.

Art. 352. 1. Wynagrodzenie za użyczanie przysługuje po złożeniu przez

podmiot, o którym mowa w art. 28 ust. 5, pisemnego oświadczenia o woli

otrzymywania wynagrodzenia za użyczanie, zwanego dalej „oświadczeniem”.

2. Oświadczenie składa się organizacji zbiorowego zarządzania, o której

mowa w art. 351 ust. 1. Oświadczenie wywołuje skutki w danym roku, jeżeli

zostanie złożone w terminie do dnia 31 sierpnia danego roku. Złożone

oświadczenie wywołuje skutki w latach następnych do momentu jego cofnięcia.

3. W terminie 14 dni od dnia podpisania umowy, o której mowa w art. 351 ust.

8, organizacja zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 351 ust. 1, na swojej

stronie internetowej oraz minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa

narodowego na swojej stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej,

ogłaszają informację o możliwości składania oświadczeń.

4. Wysokość wynagrodzenia za użyczanie należnego w danym roku

kalendarzowym poszczególnym podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5, jest

określana przez organizację zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 351 ust.

1, proporcjonalnie do liczby użyczeń egzemplarzy utworów tych podmiotów przez

©Kancelaria Sejmu s. 27/66

21.07.2020

biblioteki publiczne w roku poprzednim, oraz w oparciu o oświadczenia złożone

przez te podmioty w terminie do dnia 31 sierpnia danego roku kalendarzowego

i latach poprzednich.

5. Wysokość wynagrodzenia za użyczanie należnego podmiotowi, o którym

mowa w art. 28 ust. 5 pkt 2, w danym roku kalendarzowym jest równoważna 30%

wysokości wynagrodzenia należnego twórcy utworu wyrażonego słowem,

powstałego i opublikowanego w języku polskim.

6. Maksymalna wysokość sumy wynagrodzenia za użyczanie należnego

podmiotowi, o którym mowa w art. 28 ust. 5, za użyczanie w danym roku

kalendarzowym egzemplarzy wszystkich jego utworów wskazanych

w oświadczeniu wynosi pięciokrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia

w sektorze przedsiębiorstw, włącznie z wypłatami z zysku, za ostatni kwartał

poprzedniego roku kalendarzowego, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu

Statystycznego.

7. Wynagrodzenie za użyczanie nie przysługuje podmiotowi, o którym mowa

w art. 28 ust. 5, w danym roku kalendarzowym, jeżeli po dokonaniu podziału

kwoty, o której mowa w art. 353 ust. 2, wysokość sumy należnego mu

wynagrodzenia za użyczanie przez biblioteki publiczne egzemplarzy wszystkich

jego utworów jest niższa niż jedna dwusetna przeciętnego miesięcznego

wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 6.

Art. 353. 1. Podstawę do obliczenia wysokości wynagrodzenia za użyczanie,

które przypada poszczególnym podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5,

stanowią informacje dotyczące użyczeń egzemplarzy utworów w danym roku

kalendarzowym, przekazywane przez biblioteki publiczne ujęte w wykazie,

o którym mowa w art. 354 pkt 2, organizacji zbiorowego zarządzania, o której

mowa w art. 351 ust. 1, oraz ministrowi właściwemu do spraw kultury i ochrony

dziedzictwa narodowego, w terminie 3 miesięcy od zakończenia roku

kalendarzowego, za który następuje wypłata wynagrodzenia za użyczanie.

2. Na podstawie informacji, o których mowa w ust. 1, organizacja zbiorowego

zarządzania, o której mowa w art. 351 ust. 1, dokonuje proporcjonalnego podziału

kwoty przekazanej na wynagrodzenie za użyczanie należne poszczególnym

podmiotom, o których mowa w art. 28 ust. 5, a następnie, nie później niż do końca

danego roku kalendarzowego dokonuje jego wypłaty.

©Kancelaria Sejmu s. 28/66

21.07.2020

Art. 354. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa

narodowego, po zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami

autorskimi lub prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców, organizacji

zrzeszających biblioteki publiczne oraz właściwych izb gospodarczych, określi,

w drodze rozporządzenia:

1) procedurę podziału i wypłaty wynagrodzenia za użyczanie, mając na uwadze

liczbę użyczeń egzemplarzy utworów pozostających w zbiorach bibliotek

publicznych oraz rodzaje kosztów, o których mowa w art. 351 ust. 9, a także

konieczność zapewnienia, aby koszty te były uzasadnione i udokumentowane

a wydatki dokonywane w sposób efektywny i przejrzysty;

2) zakres informacji, o których mowa w art. 353 ust. 1, oraz wykaz bibliotek

publicznych obowiązanych do ich przekazywania, mając na uwadze

konieczność szacunkowego określenia liczby użyczeń egzemplarzy utworów

pozostających w zbiorach bibliotek publicznych z uwzględnieniem wpływu

kryterium geograficznego, w tym wielkości miejscowości, w których działają

wskazane biblioteki publiczne, na zróżnicowanie tej liczby;

3) wymagany zakres informacji, zawartych w oświadczeniu, o którym mowa

w art. 352 ust. 1, mając na uwadze konieczność przekazania organizacji

zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 351 ust. 1, danych

umożliwiających wypłatę wynagrodzenia za użyczanie, w tym imienia

i nazwiska lub pseudonimu twórcy lub nazwy innego podmiotu, o którym

mowa w art. 28 ust. 5, oraz numeru rachunku bankowego, na który ma zostać

wypłacone to wynagrodzenie;

4) wymagany zakres informacji umieszczanych w ogłoszeniu o konkursie,

o którym mowa w art. 351 ust. 2, mając na uwadze, że minimalny zakres tych

informacji ma obejmować co najmniej warunki uczestnictwa w konkursie,

termin składania ofert i kryteria ich oceny;

5) zakres dokumentacji konkursowej, mając na uwadze, że zakres tej

dokumentacji ma co najmniej określać warunki uczestnictwa w konkursie,

o którym mowa w art. 351 ust. 2, wymagania, jakim ma odpowiadać oferta

i kryteria oceny ofert;

6) tryb postępowania konkursowego, mając na uwadze jego przejrzystość,

rzetelność i obiektywność.

©Kancelaria Sejmu s. 29/66

21.07.2020

Oddział 5

Dozwolony użytek utworów osieroconych

Art. 355. 1. Utworami osieroconymi są:

1) utwory opublikowane w książkach, dziennikach, czasopismach lub innych

formach publikacji drukiem,

2) utwory audiowizualne, a także utwory zamówione lub włączone do utworów

audiowizualnych lub utrwalone na wideogramach, w zakresie korzystania

z utworu audiowizualnego lub wideogramu jako całości,

3) utwory utrwalone na fonogramach

– znajdujące się w zbiorach podmiotów, o których mowa w ust. 2, jeżeli

uprawnieni, którym przysługują autorskie prawa majątkowe do tych utworów

w zakresie pól eksploatacji wymienionych w ust. 2, nie zostali ustaleni lub

odnalezieni pomimo przeprowadzenia poszukiwań, o których mowa w art. 356.

2. Archiwa, instytucje oświatowe, uczelnie, instytuty badawcze prowadzące

działalność, o której mowa w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r.

o instytutach badawczych, instytuty naukowe Polskiej Akademii Nauk prowadzące

działalność, o której mowa w art. 50 ust. 4 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r.

o Polskiej Akademii Nauk, biblioteki i muzea, a także instytucje kultury, których

statutowym zadaniem jest gromadzenie, ochrona i upowszechnianie zbiorów

dziedzictwa filmowego lub fonograficznego, oraz publiczne organizacje radiowe

i telewizyjne mogą zwielokrotniać utwory osierocone opublikowane,

a w przypadku braku publikacji – nadane po raz pierwszy na terytorium Unii

Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz udostępniać je

publicznie w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie

przez siebie wybranym.

3. Korzystanie z utworów osieroconych na podstawie ust. 2, jest dozwolone

w celu realizacji służących interesowi publicznemu statutowych zadań podmiotów

wymienionych w ust. 2, w szczególności zachowania, odnawiania i udostępniania

w celach kulturalnych i edukacyjnych utworów znajdujących się w ich zbiorach.

Podmioty te mogą uzyskiwać przychody z takiego korzystania, o ile zostaną one

przeznaczone na pokrycie bezpośrednich kosztów digitalizacji i publicznego

udostępniania utworów osieroconych.

©Kancelaria Sejmu s. 30/66

21.07.2020

4. Wolno korzystać, zgodnie z ust. 2, także z utworów osieroconych, które nie

zostały opublikowane albo nadane, jeżeli za zezwoleniem uprawnionych, którym

przysługiwały autorskie prawa majątkowe do tych utworów w zakresie pól

eksploatacji wymienionych w ust. 2, utwory te zostały publicznie udostępnione

przez jeden z podmiotów wymienionych w ust. 2, o ile można zakładać, że

uprawnieni nie sprzeciwiliby się takiemu korzystaniu.

5. Jeżeli uprawnionych, którym przysługują autorskie prawa majątkowe do

utworu osieroconego, w zakresie pól eksploatacji wymienionych w ust. 2, jest

więcej niż jeden, utwór ten uważa się za osierocony w odniesieniu do praw

uprawnionych, którzy nie zostali ustaleni lub odnalezieni mimo przeprowadzenia

poszukiwań, o których mowa w art. 356. Korzystanie z takiego utworu na

podstawie ust. 2 jest dozwolone pod warunkiem uzyskania zgody pozostałych

znanych i odnalezionych uprawnionych, którym przysługują autorskie prawa

majątkowe do tego utworu w zakresie pól eksploatacji, o których mowa w ust. 2.

6. W przypadku publicznych organizacji radiowych i telewizyjnych przepisy

niniejszego oddziału stosuje się do utworów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3,

które zostały wytworzone przez te organizacje, na ich zamówienie lub zlecenie,

albo w koprodukcji z nimi, przed dniem 1 stycznia 2003 r., w celu nabycia przez te

organizacje praw wyłącznych.

7. Do korzystania z utworów osieroconych na podstawie ust. 2 przepisy art.

34 zdanie pierwsze i drugie oraz art. 35 stosuje się.

Art. 356. 1. Podmioty wymienione w art. 355 ust. 2, przed korzystaniem

z utworu, który może być uznany za osierocony, przeprowadzają w sposób staranny

i w dobrej wierze poszukiwania każdego z uprawnionych, którym przysługują

autorskie prawa majątkowe do tego utworu w zakresie pól eksploatacji

wymienionych w art. 355 ust. 2, polegające na sprawdzeniu informacji na temat

tych uprawnionych w źródłach odpowiednich dla poszczególnych kategorii

utworów, zwane dalej „starannymi poszukiwaniami”.

2. Staranne poszukiwania przeprowadza się w państwie członkowskim Unii

Europejskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym

Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,

w którym utwór został po raz pierwszy opublikowany, a w przypadku braku

publikacji – nadany po raz pierwszy.

©Kancelaria Sejmu s. 31/66

21.07.2020

3. W przypadku utworu audiowizualnego staranne poszukiwania

przeprowadza się w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie

członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie

umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, w którym producent ma siedzibę

lub miejsce zwykłego pobytu.

4. W przypadku utworów, o których mowa w art. 355 ust. 4, staranne

poszukiwania przeprowadza się w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub

państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –

stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, w którym siedzibę ma

podmiot, który udostępnił utwór publicznie.

5. Jeżeli w toku starannych poszukiwań stało się prawdopodobne, że

informacje na temat uprawnionych, o których mowa w ust. 1, mogą znajdować się

w innych państwach niż określone w ust. 2–4, należy sprawdzić te informacje w

odpowiednich źródłach w tych państwach.

6. Podmioty wymienione w art. 355 ust. 2 mogą zlecić przeprowadzenie

starannych poszukiwań osobie trzeciej, w tym organizacji zbiorowego zarządzania

prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

7. Staranne poszukiwania uważa się za przeprowadzone wobec utworów,

które zostały wpisane jako utwory osierocone do bazy danych, o której mowa w art.

357 ust. 1.

8. Podmioty wymienione w art. 355 ust. 2 przechowują dokumentację

potwierdzającą przeprowadzenie starannych poszukiwań.

9. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po

zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub

prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców, artystów wykonawców i

producentów oraz organizacji o zasięgu ogólnopolskim zrzeszających podmioty

wymienione w art. 355 ust. 2, określi, w drodze rozporządzenia:

1) wykaz źródeł, których sprawdzenie jest wymagane w ramach starannych

poszukiwań, obejmujący co najmniej źródła wymienione w załączniku do

dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/28/UE z dnia

25 października 2012 r. w sprawie niektórych dozwolonych sposobów

korzystania z utworów osieroconych (Dz. Urz. UE L 299 z 27.10.2012, s. 5),

uwzględniając konieczność rzetelnego przeprowadzenia starannych

©Kancelaria Sejmu s. 32/66

21.07.2020

poszukiwań oraz dostępność informacji na temat uprawnionych

w poszczególnych źródłach;

2) sposób dokumentowania informacji o wynikach starannych poszukiwań przez

podmioty wymienione w art. 355 ust. 2, uwzględniając konieczność

zapewnienia jednolitego standardu dokumentowania starannych poszukiwań.

Art. 357. 1. Na wniosek podmiotu wymienionego w art. 355 ust. 2, złożony

przed rozpoczęciem korzystania z utworu osieroconego, minister właściwy do

spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego dokonuje rejestracji tego

podmiotu w bazie utworów osieroconych prowadzonej przez Urząd Harmonizacji

Rynku Wewnętrznego w ramach europejskiego obserwatorium do spraw naruszeń

praw własności intelektualnej.

2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,

w drodze decyzji, stwierdza, że wnioskodawca nie jest jednym z podmiotów

wymienionych w art. 355 ust. 2, które są upoważnione do korzystania z utworu

osieroconego.

3. Podmioty wymienione w art. 355 ust. 2, zarejestrowane w bazie danych,

o której mowa w ust. 1, przekazują ministrowi właściwemu do spraw kultury

i ochrony dziedzictwa narodowego oraz zamieszczają w tej bazie informacje na

temat:

1) wyników przeprowadzonych przez te podmioty starannych poszukiwań;

2) sposobów korzystania przez te podmioty z utworów osieroconych;

3) zmian statusu utworu osieroconego, zgodnie z art. 358;

4) swoich danych kontaktowych.

4. Wnioski i informacje, o których mowa w ust. 1 i 3, są przekazywane przy

wykorzystaniu systemu teleinformatycznego służącego do obsługi bazy danych,

o której mowa w ust. 1.

Art. 358. 1. Uprawniony, któremu w zakresie pól eksploatacji wymienionych

w art. 355 ust. 2 przysługują autorskie prawa majątkowe do utworu uznanego za

osierocony, może żądać od podmiotu, który wpisał ten utwór do bazy danych,

o której mowa w art. 357 ust. 1, albo od jego następcy prawnego, stwierdzenia

wygaśnięcia statusu utworu osieroconego w zakresie, w jakim wykaże

przysługujące mu prawa do tego utworu.

©Kancelaria Sejmu s. 33/66

21.07.2020

2. Dopuszczalność korzystania z utworu osieroconego na podstawie art. 355

ust. 2 ustaje w razie stwierdzenia wygaśnięcia statusu utworu osieroconego

w zakresie praw danego uprawnionego oraz zamieszczenia informacji na ten temat

w bazie danych, o której mowa w art. 357 ust. 1.

3. Jeżeli żądanie uprawnionego, o którym mowa w ust. 1, który wykazał

przysługujące mu prawa do utworu osieroconego nie zostanie uwzględnione

w terminie miesiąca od dnia jego doręczenia, dopuszczalność korzystania z utworu

osieroconego przez podmiot, do którego skierowano to żądanie, ustaje z dniem

upływu tego terminu.

4. Jeżeli podmiot, który wpisał utwór do bazy danych, o której mowa w art.

357 ust. 1, nie istnieje i nie ma następcy prawnego, uprawniony, o którym mowa

w ust. 1, może wystąpić z żądaniem stwierdzenia wygaśnięcia statusu utworu

osieroconego w zakresie, w jakim wykaże przysługujące mu prawa do tego utworu

do ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Odmowa stwierdzenia wygaśnięcia statusu utworu osieroconego następuje

w drodze decyzji. Przepisu ust. 3 nie stosuje się.

5. Uprawniony, o którym mowa w ust. 1, może żądać od podmiotu

wymienionego w art. 355 ust. 2 zapłaty godziwej rekompensaty za korzystanie

z jego utworu jako utworu osieroconego. Wysokość rekompensaty uwzględnia

charakter i zakres korzystania z tego utworu, wysokość przychodów uzyskanych na

podstawie art. 355 ust. 3 zdanie drugie oraz szkodę, jaka została wyrządzona

uprawnionemu w związku z tym korzystaniem.

Art. 359. Przepisów oddziału 5 nie stosuje się w przypadku, o którym mowa

w art. 8 ust. 3.

Oddział 6

Niektóre sposoby korzystania z utworów niedostępnych w obrocie

handlowym

Art. 3510. 1. Utworami niedostępnymi w obrocie handlowym są utwory

opublikowane w książkach, dziennikach, czasopismach lub w innych formach

publikacji drukiem, jeżeli utwory te nie są dostępne dla odbiorców w obrocie za

zezwoleniem uprawnionych, którym przysługują autorskie prawa majątkowe do

tych utworów w zakresie pól eksploatacji wymienionych w ust. 2, ani w postaci

©Kancelaria Sejmu s. 34/66

21.07.2020

egzemplarzy wprowadzanych do obrotu w liczbie zaspokajającej racjonalne

potrzeby odbiorców ani w drodze ich udostępniania publicznego w taki sposób, aby

każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym. Przy

określaniu dostępności utworów nie uwzględnia się obrotu egzemplarzami

utworów, wobec których miało miejsce wyczerpanie prawa, o którym mowa w art.

51 ust. 3.

2. Archiwa, instytucje oświatowe, podmioty, o których mowa w art. 7 ust. 1

pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i

nauce, oraz instytucje kultury mogą, na podstawie umowy zawartej z wyznaczoną

przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego

organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, zwielokrotniać

znajdujące się w ich zbiorach utwory niedostępne w obrocie handlowym

opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed

dniem 24 maja 1994 r. oraz udostępniać je publicznie w taki sposób, aby każdy

mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym. Przepis art.

355 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

3. Organizację zbiorowego zarządzania, o której mowa w ust. 2, uważa się za

upoważnioną do zarządzania prawami uprawnionych, o których mowa w ust. 1,

którzy jej takiego upoważnienia nie udzielili, jeżeli utwór został wpisany do

wykazu utworów niedostępnych w obrocie handlowym, a uprawnieni w ciągu

90 dni od dnia ujawnienia wpisu nie zgłosili tej organizacji pisemnego sprzeciwu

wobec zarządzania przez nią ich prawami.

4. Uprawnieni, o których mowa w ust. 1, którzy nie zgłosili sprzeciwu

zgodnie z ust. 3, mogą po upływie terminu określonego w tym przepisie zrzec się

w odniesieniu do określonych utworów, pośrednictwa organizacji zbiorowego

zarządzania, o której mowa w ust. 2, składając jej pisemne oświadczenie o ustaniu

upoważnienia, o którym mowa w ust. 3, z trzymiesięcznym wypowiedzeniem ze

skutkiem na koniec roku kalendarzowego. Organizacja ta niezwłocznie zawiadamia

pisemnie o takim oświadczeniu ministra właściwego do spraw kultury i ochrony

dziedzictwa narodowego oraz podmioty, o których mowa w ust. 2, z którymi

zawarła umowy obejmujące takie utwory.

5. Przepisów ust. 1–4 nie stosuje się do tłumaczeń na język polski utworów

wyrażonych słowem, które powstały w języku obcym.

©Kancelaria Sejmu s. 35/66

21.07.2020

Art. 3511. 1. Tworzy się wykaz utworów niedostępnych w obrocie

handlowym prowadzony w systemie teleinformatycznym, zwany dalej „wykazem

utworów”. Wykaz utworów prowadzi minister właściwy do spraw kultury

i ochrony dziedzictwa narodowego.

2. Wykaz utworów obejmuje następujące informacje:

1) tytuł utworu;

2) imię i nazwisko albo pseudonim twórcy, albo wzmiankę o anonimowości;

3) wydawcę utworu;

4) datę pierwszej publikacji utworu;

5) wskazanie organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, która

złożyła wniosek o wpis utworu do wykazu;

6) informację o zgłoszeniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 3510 ust. 3, albo

złożeniu oświadczenia, o którym mowa w art. 3510 ust. 4, z zaznaczeniem

daty, od której wywołuje ono skutek, oraz informację o cofnięciu takiego

sprzeciwu albo oświadczenia.

3. Wykaz utworów jest jawny i powszechnie dostępny w Biuletynie

Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw

kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

4. Wpisu do wykazu utworów dokonuje się na wniosek organizacji

zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 3510 ust. 2. Niezwłocznie po

otrzymaniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 3510 ust. 3, albo oświadczenia,

o którym mowa w art. 3510 ust. 4, organizacja zbiorowego zarządzania, o której

mowa w art. 3510 ust. 2, składa wniosek o zamieszczenie w wykazie utworów

informacji w tym zakresie.

5. Jeżeli wniosek o wpis do wykazu utworów nie zawiera wszystkich

informacji wymienionych w ust. 2 pkt 1–5 minister właściwy do spraw kultury

i ochrony dziedzictwa narodowego wzywa wnioskodawcę do uzupełnienia

wniosku w terminie nie krótszym niż 7 dni pod rygorem jego zwrotu.

6. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego

określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku o wpis do wykazu utworów, mając

na uwadze zakres informacji określonych w ust. 2 oraz konieczność ujednolicenia

przekazywanych wniosków.

©Kancelaria Sejmu s. 36/66

21.07.2020

Art. 3512. 1. Organizację zbiorowego zarządzania, o której mowa w art. 3510

ust. 2, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego

wyznacza na okres nie dłuższy niż pięć lat, po przeprowadzeniu konkursu

uwzględniającego następujące kryteria:

1) reprezentatywność;

2) zdolność organizacyjną do określania dostępności utworów, o której mowa

w art. 3510 ust. 1;

3) zdolność organizacyjną do efektywnej wypłaty i rozliczania wynagrodzeń;

4) skuteczność i prawidłowość działania;

5) zasadność planowanych kosztów zarządzania prawami do utworów

niedostępnych w obrocie handlowym i ich wysokość.

2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego

może w drodze konkursu, o którym mowa w ust. 1, wyznaczyć więcej niż jedną

organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, o ile będą one działać

łącznie.

3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego

ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej

konkurs, o którym mowa w ust. 1, oraz jego wynik.

4. Organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi biorąca udział

w konkursie, o którym mowa w ust. 1, może złożyć do ministra właściwego do

spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, w terminie 7 dni od dnia

ogłoszenia wyniku tego konkursu, odwołanie od jego wyniku ze względu na

naruszenie przepisów prawa.

5. Odwołanie, o którym mowa w ust. 4, minister właściwy do spraw kultury

i ochrony dziedzictwa narodowego rozpatruje w terminie 14 dni od dnia jego

wpływu. W przypadku uwzględnienia odwołania minister właściwy do spraw

kultury i ochrony dziedzictwa narodowego unieważnia konkurs, o którym mowa

w ust. 1.

6. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po

zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi,

określi, w drodze rozporządzenia:

1) wymagany zakres informacji umieszczanych w ogłoszeniu o konkursie,

o którym mowa w ust. 1, mając na uwadze, że minimalny zakres tych

©Kancelaria Sejmu s. 37/66

21.07.2020

informacji ma obejmować co najmniej warunki uczestnictwa w konkursie,

termin składania ofert i kryteria ich oceny;

2) zakres dokumentacji konkursowej, mając na uwadze, że zakres tej

dokumentacji ma co najmniej określać warunki uczestnictwa w konkursie,

o którym mowa w ust. 1, wymagania, jakim ma odpowiadać oferta i kryteria

oceny ofert;

3) tryb postępowania konkursowego, mając na uwadze jego przejrzystość,

rzetelność i obiektywność.

Rozdział 4

Czas trwania autorskich praw majątkowych

Art. 36. Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, autorskie

prawa majątkowe gasną z upływem lat siedemdziesięciu:

1) od śmierci twórcy, a do utworów współautorskich – od śmierci współtwórcy,

który przeżył pozostałych;

2) w odniesieniu do utworu, którego twórca nie jest znany – od daty pierwszego

rozpowszechnienia, chyba że pseudonim nie pozostawia wątpliwości co do

tożsamości autora lub jeżeli autor ujawnił swoją tożsamość;

3) w odniesieniu do utworu, do którego autorskie prawa majątkowe przysługują

z mocy ustawy innej osobie niż twórca – od daty rozpowszechnienia utworu,

a gdy utwór nie został rozpowszechniony – od daty jego ustalenia;

4) w odniesieniu do utworu audiowizualnego – od śmierci najpóźniej zmarłej

z wymienionych osób: głównego reżysera, autora scenariusza, autora

dialogów, kompozytora muzyki skomponowanej do utworu audiowizualnego;

5) w odniesieniu do utworu słowno-muzycznego, jeżeli utwór słowny i utwór

muzyczny zostały stworzone specjalnie dla danego utworu słowno-

-muzycznego – od śmierci później zmarłej z wymienionych osób: autora

utworu słownego albo kompozytora utworu muzycznego.

Art. 37. Jeżeli bieg terminu wygaśnięcia autorskich praw majątkowych

rozpoczyna się od rozpowszechnienia utworu, a utwór rozpowszechniono

w częściach, odcinkach, fragmentach lub wkładkach, bieg terminu liczy się

oddzielnie od daty rozpowszechnienia każdej z wymienionych części.

Art. 38. (uchylony)

©Kancelaria Sejmu s. 38/66

21.07.2020

Art. 39. Czas trwania autorskich praw majątkowych liczy się w latach

pełnych następujących po roku, w którym nastąpiło zdarzenie, od którego zaczyna

się bieg terminów określonych w art. 36 i art. 37.

Art. 40. (uchylony)

Rozdział 5

Przejście autorskich praw majątkowych

Art. 41. 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:

1) autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze

dziedziczenia lub na podstawie umowy;

2) nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby,

chyba że umowa stanowi inaczej.

2. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa

o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji

wyraźnie w niej wymienione.

3. Nieważna jest umowa w części dotyczącej wszystkich utworów lub

wszystkich utworów określonego rodzaju tego samego twórcy mających powstać

w przyszłości.

4. Umowa może dotyczyć tylko pól eksploatacji, które są znane w chwili jej

zawarcia.

5. Twórca utworu wykorzystanego lub włączonego do utworu

audiowizualnego oraz utworu wchodzącego w skład utworu zbiorowego, po

powstaniu nowych sposobów eksploatacji utworów, nie może bez ważnego

powodu odmówić udzielenia zezwolenia na korzystanie z tego utworu w ramach

utworu audiowizualnego lub utworu zbiorowego na polach eksploatacji nieznanych

w chwili zawarcia umowy.

Art. 42. Jeżeli autorskie prawa majątkowe jednego ze współtwórców miałyby

przypaść Skarbowi Państwa jako spadkobiercy ustawowemu, część ta przechodzi

na pozostałych przy życiu współtwórców lub ich następców prawnych, stosownie

do wielkości ich udziałów.

©Kancelaria Sejmu s. 39/66

21.07.2020

Art. 43. 1. Jeżeli z umowy nie wynika, że przeniesienie autorskich praw

majątkowych lub udzielenie licencji nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje

prawo do wynagrodzenia.

2. Jeżeli w umowie nie określono wysokości wynagrodzenia autorskiego,

wysokość wynagrodzenia określa się z uwzględnieniem zakresu udzielonego prawa

oraz korzyści wynikających z korzystania z utworu.

Art. 44. W razie rażącej dysproporcji między wynagrodzeniem twórcy

a korzyściami nabywcy autorskich praw majątkowych lub licencjobiorcy, twórca

może żądać stosownego podwyższenia wynagrodzenia przez sąd.

Art. 45. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje odrębne

wynagrodzenie za korzystanie z utworu na każdym odrębnym polu eksploatacji.

Art. 46. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, twórca zachowuje wyłączne prawo

zezwalania na wykonywanie zależnego prawa autorskiego, mimo że w umowie

postanowiono o przeniesieniu całości autorskich praw majątkowych.

Art. 47. Jeżeli wynagrodzenie twórcy zależy od wysokości wpływów

z korzystania z utworu, twórca ma prawo do otrzymania informacji i wglądu

w niezbędnym zakresie do dokumentacji mającej istotne znaczenie dla określenia

wysokości tego wynagrodzenia.

Art. 48. 1. Jeżeli wynagrodzenie twórcy jest określone procentowo od ceny

sprzedaży egzemplarzy utworu, a cena ta ulega podwyższeniu, twórcy należy się

umówiony procent od egzemplarzy sprzedanych po podwyższonej cenie.

2. Jednostronne obniżenie ceny sprzedaży egzemplarzy przed upływem roku

od przystąpienia do rozpowszechniania utworu nie wpływa na wysokość

wynagrodzenia. Strony mogą przedłużyć ten termin.

Art. 49. 1. Jeżeli w umowie nie określono sposobu korzystania z utworu,

powinien on być zgodny z charakterem i przeznaczeniem utworu oraz przyjętymi

zwyczajami.

2. Następca prawny, choćby nabył całość autorskich praw majątkowych, nie

może, bez zgody twórcy, czynić zmian w utworze, chyba że są one spowodowane

oczywistą koniecznością, a twórca nie miałby słusznej podstawy im się sprzeciwić.

©Kancelaria Sejmu s. 40/66

21.07.2020

Dotyczy to odpowiednio utworów, których czas ochrony autorskich praw

majątkowych upłynął.

Art. 50. Odrębne pola eksploatacji stanowią w szczególności:

1) w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu – wytwarzanie określoną

techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną,

zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;

2) w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór

utrwalono – wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo

egzemplarzy;

3) w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 –

publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz

nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki

sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez

siebie wybranym.

Art. 51. 1. (utracił moc)

2. (utracił moc)

3. Wprowadzenie do obrotu oryginału albo egzemplarza utworu na terytorium

Europejskiego Obszaru Gospodarczego wyczerpuje prawo do zezwalania na dalszy

obrót takim egzemplarzem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyjątkiem

jego najmu lub użyczenia.

Art. 52. 1. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności

egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do

utworu.

2. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przejście autorskich praw majątkowych

nie powoduje przeniesienia na nabywcę własności egzemplarza utworu.

3. Nabywca oryginału utworu jest obowiązany udostępnić go twórcy w takim

zakresie, w jakim jest to niezbędne do wykonywania prawa autorskiego. Nabywca

oryginału może jednak domagać się od twórcy odpowiedniego zabezpieczenia oraz

wynagrodzenia za korzystanie.

Art. 53. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych wymaga

zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności.

©Kancelaria Sejmu s. 41/66

21.07.2020

Art. 54. 1. Twórca jest obowiązany dostarczyć utwór w terminie określonym

w umowie, a jeżeli termin nie został oznaczony – niezwłocznie po ukończeniu

utworu.

2. Jeżeli twórca nie dostarczył utworu w przewidzianym terminie,

zamawiający może wyznaczyć twórcy odpowiedni dodatkowy termin

z zagrożeniem odstąpienia od umowy, a po jego bezskutecznym upływie może od

umowy odstąpić.

Art. 55. 1. Jeżeli zamówiony utwór ma usterki, zamawiający może

wyznaczyć twórcy odpowiedni termin do ich usunięcia, a po jego bezskutecznym

upływie może od umowy odstąpić lub żądać odpowiedniego obniżenia

umówionego wynagrodzenia, chyba że usterki są wynikiem okoliczności, za które

twórca nie ponosi odpowiedzialności. Twórca zachowuje w każdym razie prawo do

otrzymanej części wynagrodzenia, nie wyższej niż 25% wynagrodzenia

umownego.

2. Jeżeli utwór ma wady prawne, zamawiający może od umowy odstąpić

i żądać naprawienia poniesionej szkody.

3. Roszczenia, o których mowa w ust. 1, wygasają z chwilą przyjęcia utworu.

4. Jeżeli zamawiający nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu miesięcy od

dostarczenia utworu o jego przyjęciu, nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od

dokonania określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie,

uważa się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny

termin.

Art. 56. 1. Twórca może odstąpić od umowy lub ją wypowiedzieć ze względu

na swoje istotne interesy twórcze.

2. Jeżeli w ciągu dwóch lat od odstąpienia lub wypowiedzenia, o którym

mowa w ust. 1, twórca zamierza przystąpić do korzystania z utworu, ma obowiązek

zaoferować to korzystanie nabywcy lub licencjobiorcy, wyznaczając mu w tym

celu odpowiedni termin.

3. Jeżeli odstąpienie od umowy lub jej wypowiedzenie następuje po przyjęciu

utworu, skuteczność odstąpienia lub wypowiedzenia może być przez drugą stronę

umowy uzależniona od zabezpieczenia kosztów poniesionych przez nią w związku

z zawartą umową. Nie można jednak żądać zwrotu kosztów, gdy zaniechanie

©Kancelaria Sejmu s. 42/66

21.07.2020

rozpowszechniania jest następstwem okoliczności, za które twórca nie ponosi

odpowiedzialności.

4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do utworów architektonicznych

i architektoniczno-urbanistycznych, audiowizualnych oraz utworów zamówionych

w zakresie ich eksploatacji w utworze audiowizualnym.

Art. 57. 1. Jeżeli nabywca autorskich praw majątkowych lub licencjobiorca,

który zobowiązał się do rozpowszechniania utworu, nie przystąpi do

rozpowszechniania w umówionym terminie, a w jego braku – w ciągu dwóch lat od

przyjęcia utworu, twórca może odstąpić od umowy lub ją wypowiedzieć i domagać

się naprawienia szkody po bezskutecznym upływie dodatkowego terminu, nie

krótszego niż sześć miesięcy.

2. Jeżeli wskutek okoliczności, za które nabywca lub licencjobiorca ponosi

odpowiedzialność, utwór nie został udostępniony publiczności, twórca może się

domagać, zamiast naprawienia poniesionej szkody, podwójnego wynagrodzenia

w stosunku do określonego w umowie o rozpowszechnienie utworu, chyba że

licencja jest niewyłączna.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do utworów architektonicznych

i architektoniczno-urbanistycznych.

Art. 58. Jeżeli publiczne udostępnienie utworu następuje w nieodpowiedniej

formie albo ze zmianami, którym twórca mógłby słusznie się sprzeciwić, może on

po bezskutecznym wezwaniu do zaniechania naruszenia odstąpić od umowy lub ją

wypowiedzieć. Twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia określonego umową.

Art. 59. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, każda ze stron odstępując od

umowy lub wypowiadając ją może żądać od drugiej strony zwrotu wszystkiego, co

ta otrzymała z tytułu umowy.

Art. 60. 1. Korzystający z utworu jest obowiązany umożliwić twórcy przed

rozpowszechnieniem utworu przeprowadzenie nadzoru autorskiego. Jeżeli

wniesione w związku z nadzorem zmiany w utworze są niezbędne i wynikają z

okoliczności od twórcy niezależnych, koszty ich wprowadzenia obciążają nabywcę

autorskich praw majątkowych lub licencjobiorcę.

2. Jeżeli twórca nie przeprowadzi nadzoru autorskiego w odpowiednim

terminie, uważa się, że wyraził zgodę na rozpowszechnianie utworu.

©Kancelaria Sejmu s. 43/66

21.07.2020

3. Jeżeli ustawa lub umowa nie stanowią inaczej, za wykonanie nadzoru

autorskiego nie przysługuje twórcy odrębne wynagrodzenie.

4. Twórcy utworu plastycznego przysługuje prawo do sprawowania

odpłatnego nadzoru autorskiego.

5. Sprawowanie nadzoru autorskiego nad utworami architektonicznymi

i architektoniczno-urbanistycznymi regulują odrębne przepisy.

Art. 61. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, nabycie od twórcy egzemplarza

projektu architektonicznego lub architektoniczno-urbanistycznego obejmuje prawo

zastosowania go tylko do jednej budowy.

Art. 62. 1. Twórca może w zbiorowej publikacji swych utworów umieścić

utwory, o których publikację zawarł odrębną umowę.

2. Umowa o zbiorowe wydanie utworów nie obejmuje prawa publikacji

poszczególnych utworów, chyba że postanowiono w niej inaczej.

Art. 63. Jeżeli umowa obejmuje sporządzenie egzemplarzy przeznaczonych

do udostępnienia publiczności, twórcy należą się egzemplarze autorskie w liczbie

określonej w umowie.

Art. 64. Umowa zobowiązująca do przeniesienia autorskich praw

majątkowych przenosi na nabywcę, z chwilą przyjęcia utworu, prawo do

wyłącznego korzystania z utworu na określonym w umowie polu eksploatacji,

chyba że postanowiono w niej inaczej.

Art. 65. W braku wyraźnego postanowienia o przeniesieniu prawa, uważa

się, że twórca udzielił licencji.

Art. 66. 1. Umowa licencyjna uprawnia do korzystania z utworu w okresie

pięciu lat na terytorium państwa, w którym licencjobiorca ma swoją siedzibę, chyba

że w umowie postanowiono inaczej.

2. Po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, prawo uzyskane na

podstawie umowy licencyjnej wygasa.

Art. 67. 1. Twórca może udzielić upoważnienia do korzystania z utworu na

wymienionych w umowie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca

i czasu tego korzystania.

©Kancelaria Sejmu s. 44/66

21.07.2020

2. Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony

sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez

twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu

eksploatacji (licencja niewyłączna).

3. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, licencjobiorca nie może upoważnić innej

osoby do korzystania z utworu w zakresie uzyskanej licencji.

4. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, uprawniony z licencji wyłącznej może

dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych, w zakresie

objętym umową licencyjną.

5. Umowa licencyjna wyłączna wymaga zachowania formy pisemnej pod

rygorem nieważności.

Art. 68. 1. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, a licencji udzielono na czas

nieoznaczony, twórca może ją wypowiedzieć z zachowaniem terminów

umownych, a w ich braku na rok naprzód, na koniec roku kalendarzowego.

2. Licencję udzieloną na okres dłuższy niż pięć lat uważa się, po upływie tego

terminu, za udzieloną na czas nieoznaczony.

Rozdział 6

Przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych

Art. 69. Współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły

wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu,

twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu

audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca

scenariusza.

Art. 70. 1. Domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa

na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już

istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów

w ramach utworu audiowizualnego jako całości.

2. (utracił moc)3)

21. Współtwórcy utworu audiowizualnego oraz artyści wykonawcy są

uprawnieni do:

3) Z dniem 6 czerwca 2007 r. na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 maja

2006 r. sygn. akt K 5/05 (Dz. U. poz. 658).

©Kancelaria Sejmu s. 45/66

21.07.2020

1) wynagrodzenia proporcjonalnego do wpływów z tytułu wyświetlania utworu

audiowizualnego w kinach;

2) stosownego wynagrodzenia z tytułu najmu egzemplarzy utworów

audiowizualnych i ich publicznego odtwarzania;

3) stosownego wynagrodzenia z tytułu nadawania utworu w telewizji lub

poprzez inne środki publicznego udostępniania utworów;

4) stosownego wynagrodzenia z tytułu reprodukowania utworu

audiowizualnego na egzemplarzu przeznaczonym do własnego użytku

osobistego.

3. Korzystający z utworu audiowizualnego wypłaca wynagrodzenie, o którym

mowa w ust. 21, za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania

prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

4. Stosowne wynagrodzenie za korzystanie z polskiego utworu

audiowizualnego za granicą lub zagranicznego utworu audiowizualnego

w Rzeczypospolitej Polskiej może być ustalone ryczałtowo.

Art. 71. Producent może bez zgody twórców utworu audiowizualnego

dokonywać tłumaczeń na różne wersje językowe.

Art. 72. Twórca utworu zamówionego do utworu audiowizualnego może, po

upływie pięciu lat od przyjęcia zamówionego utworu, zezwolić na

rozpowszechnianie tego utworu w innym utworze audiowizualnym, jeżeli w tym

terminie nie doszło do rozpowszechnienia utworu audiowizualnego z jego

utworem. Strony mogą skrócić ten termin.

Art. 73. Prawo do nadzoru autorskiego może być wykonywane tylko

w stosunku do ostatecznej wersji utworu audiowizualnego.

Rozdział 7

Przepisy szczególne dotyczące programów komputerowych

Art. 74. 1. Programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie,

o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

2. Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie

formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu

programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.

©Kancelaria Sejmu s. 46/66

21.07.2020

3. Prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez

pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują

pracodawcy, o ile umowa nie stanowi inaczej.

4. Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem

przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1) trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego

w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie;

w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania,

przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest

jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2) tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych

zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych

zmian dokonała;

3) rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego

lub jego kopii.

Art. 75. 1. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, czynności wymienione w art.

74 ust. 4 pkt 1 i 2 nie wymagają zgody uprawnionego, jeżeli są niezbędne do

korzystania z programu komputerowego zgodnie z jego przeznaczeniem, w tym do

poprawiania błędów przez osobę, która legalnie weszła w jego posiadanie.

2. Nie wymaga zezwolenia uprawnionego:

1) sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania

z programu komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie

może być używana równocześnie z programem komputerowym;

2) obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu

komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą

prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do

tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania,

wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu

komputerowego;

3) zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust.

4 pkt 1 i 2, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do

osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu

©Kancelaria Sejmu s. 47/66

21.07.2020

komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną

spełnione następujące warunki:

a) czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę

uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego

bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz,

b) informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio

łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,

c) czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu

komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.

3. Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 3, nie mogą być:

1) wykorzystane do innych celów niż osiągnięcie współdziałania niezależnie

stworzonego programu komputerowego;

2) przekazane innym osobom, chyba że jest to niezbędne do osiągnięcia

współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego;

3) wykorzystane do rozwijania, wytwarzania lub wprowadzania do obrotu

programu komputerowego o istotnie podobnej formie wyrażenia lub do

innych czynności naruszających prawa autorskie.

Art. 76. Postanowienia umów sprzeczne z art. 75 ust. 2 i 3 są nieważne.

Art. 77. 1. Do programów komputerowych nie stosuje się przepisów art. 16

pkt 3–5, art. 20, art. 23, art. 231, art. 27, art. 28, art. 332–335, art. 49 ust. 2, art. 56,

art. 60 i art. 62.

2. Do programów komputerowych przepis art. 331 stosuje się wyłącznie w

zakresie, o którym mowa w art. 331 ust. 2.

Art. 771. Uprawniony może domagać się od użytkownika programu

komputerowego zniszczenia posiadanych przez niego środków technicznych (w

tym programów komputerowych), których jedynym przeznaczeniem jest

ułatwianie niedozwolonego usuwania lub obchodzenia technicznych zabezpieczeń

programu.

Art. 772. Ochrona przyznana bazom danych spełniającym cechy utworu nie

obejmuje programów komputerowych używanych do sporządzenia lub obsługi baz

danych dostępnych przy pomocy środków elektronicznych.

©Kancelaria Sejmu s. 48/66

21.07.2020

Rozdział 8

Ochrona autorskich praw osobistych

Art. 78. 1. Twórca, którego autorskie prawa osobiste zostały zagrożone

cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania. W razie dokonanego

naruszenia może także żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła

czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła

publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli naruszenie było

zawinione, sąd może przyznać twórcy odpowiednią sumę pieniężną tytułem

zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub – na żądanie twórcy – zobowiązać

sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez twórcę cel

społeczny.

2. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, po jego śmierci z powództwem

o ochronę autorskich praw osobistych zmarłego może wystąpić małżonek, a w jego

braku kolejno: zstępni, rodzice, rodzeństwo, zstępni rodzeństwa.

3. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, osoby wymienione w ust. 2 są

uprawnione w tej samej kolejności do wykonywania autorskich praw osobistych

zmarłego twórcy.

4. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, z powództwem, o którym mowa w ust.

2, może również wystąpić stowarzyszenie twórców właściwe ze względu na rodzaj

twórczości lub organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub

prawami pokrewnymi, która zarządzała prawami autorskimi zmarłego twórcy.

Rozdział 9

Ochrona autorskich praw majątkowych

Art. 79. 1. Uprawniony, którego autorskie prawa majątkowe zostały

naruszone, może żądać od osoby, która naruszyła te prawa:

1) zaniechania naruszania;

2) usunięcia skutków naruszenia;

3) naprawienia wyrządzonej szkody:

a) na zasadach ogólnych albo

©Kancelaria Sejmu s. 49/66

21.07.2020

b)4) poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej

dwukrotności, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione –

trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego

dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego

zgody na korzystanie z utworu;

4) wydania uzyskanych korzyści.

2. Niezależnie od roszczeń, określonych w ust. 1, uprawniony może się

domagać jednokrotnego albo wielokrotnego ogłoszenia w prasie oświadczenia

o odpowiedniej treści i formie lub podania do publicznej wiadomości części albo

całości orzeczenia sądu wydanego w rozpatrywanej sprawie, w sposób i w zakresie

określonym przez sąd.

3. Sąd może nakazać osobie, która naruszyła autorskie prawa majątkowe, na

jej wniosek i za zgodą uprawnionego, w przypadku gdy naruszenie jest

niezawinione, zapłatę stosownej sumy pieniężnej na rzecz uprawnionego, jeżeli

zaniechanie naruszania lub usunięcie skutków naruszenia byłoby dla osoby

naruszającej niewspółmiernie dotkliwe.

4. Sąd, rozstrzygając o naruszeniu prawa, może orzec na wniosek

uprawnionego o bezprawnie wytworzonych przedmiotach oraz środkach

i materiałach użytych do ich wytworzenia, w szczególności może orzec o ich

wycofaniu z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet należnego

odszkodowania lub zniszczeniu. Orzekając, sąd uwzględnia wagę naruszenia oraz

interesy osób trzecich.

5. Domniemywa się, że środki i materiały, o których mowa w ust. 4, są

własnością osoby, która naruszyła autorskie prawa majątkowe.

6. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku usuwania lub

obchodzenia technicznych zabezpieczeń przed dostępem, zwielokrotnianiem lub

rozpowszechnianiem utworu, jeżeli działania te mają na celu bezprawne

korzystanie z utworu.

4) Utracił moc z dniem 1 lipca 2015 r. w zakresie, w jakim uprawniony, którego autorskie prawa

majątkowe zostały naruszone, może żądać od osoby, która naruszyła te prawa, naprawienia

wyrządzonej szkody poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej –

w przypadku gdy naruszenie jest zawinione – trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które

w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na

korzystanie z utworu, na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 czerwca

2015 r. sygn. akt SK 32/14 (Dz. U. poz. 932).

©Kancelaria Sejmu s. 50/66

21.07.2020

7. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku usuwania lub

zmiany bez upoważnienia jakichkolwiek elektronicznych informacji na temat

zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, a także świadomego

rozpowszechniania utworów z bezprawnie usuniętymi lub zmodyfikowanymi

takimi informacjami.

Art. 80. 1. W sprawach dotyczących roszczeń cywilnoprawnych z zakresu

ochrony praw autorskich i praw pokrewnych, nienależących do kompetencji innych

organów, sąd rozpoznaje wniosek o:

1) zabezpieczenie środka dowodowego;

2) wyjawienie lub wydanie środka dowodowego;

3) wezwanie do udzielenia informacji.

2. Sprawy, o których mowa w ust. 1, są rozstrzygane w postępowaniu

w sprawach własności intelektualnej.

Rozdział 10

Ochrona wizerunku, adresata korespondencji i tajemnicy źródeł informacji

Art. 81. 1. Rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim

przedstawionej. W braku wyraźnego zastrzeżenia zezwolenie nie jest wymagane,

jeżeli osoba ta otrzymała umówioną zapłatę za pozowanie.

2. Zezwolenia nie wymaga rozpowszechnianie wizerunku:

1) osoby powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku

z pełnieniem przez nią funkcji publicznych, w szczególności politycznych,

społecznych, zawodowych;

2) osoby stanowiącej jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie,

krajobraz, publiczna impreza.

Art. 82. Jeżeli osoba, do której korespondencja jest skierowana, nie wyraziła

innej woli, rozpowszechnianie korespondencji, w okresie dwudziestu lat od jej

śmierci, wymaga zezwolenia małżonka, a w jego braku kolejno zstępnych,

rodziców lub rodzeństwa.

Art. 83. Do roszczeń w przypadku rozpowszechniania wizerunku osoby na

nim przedstawionej oraz rozpowszechniania korespondencji bez wymaganego

zezwolenia osoby, do której została skierowana, stosuje się odpowiednio przepis

©Kancelaria Sejmu s. 51/66

21.07.2020

art. 78 ust. 1; roszczeń tych nie można dochodzić po upływie dwudziestu lat od

śmierci tych osób.

Art. 84. 1. Twórca, a wydawca lub producent na żądanie twórcy mają

obowiązek zachowania w tajemnicy źródeł informacji wykorzystanych w utworze

oraz nieujawniania związanych z tym dokumentów.

2. Ujawnienie tajemnicy jest dozwolone za zgodą osoby, która powierzyła

tajemnicę, lub na podstawie postanowienia właściwego sądu.

Rozdział 11

Prawa pokrewne

Oddział 1

Prawa do artystycznych wykonań

Art. 85. 1. Każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej

pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu

wyrażenia.

2. Artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1, są w szczególności:

działania aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów,

tancerzy i mimów oraz innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do

powstania wykonania.

Art. 86. 1. Artyście wykonawcy przysługuje, w granicach określonych

przepisami ustawy, wyłączne prawo do:

1) ochrony dóbr osobistych, w szczególności w zakresie:

a) wskazywania go jako wykonawcy, z wyłączeniem przypadków, gdy

pominięcie jest zwyczajowo przyjęte,

b) decydowania o sposobie oznaczenia wykonawcy, w tym zachowania

anonimowości albo posłużenia się pseudonimem,

c) sprzeciwiania się jakimkolwiek wypaczeniom, przeinaczeniom i innym

zmianom wykonania, które mogłyby naruszać jego dobre imię;

2) korzystania z artystycznego wykonania i rozporządzania prawami do niego na

następujących polach eksploatacji:

©Kancelaria Sejmu s. 52/66

21.07.2020

a) w zakresie utrwalania i zwielokrotniania – wytwarzania określoną

techniką egzemplarzy artystycznego wykonania, w tym zapisu

magnetycznego oraz techniką cyfrową,

b) w zakresie obrotu egzemplarzami, na których artystyczne wykonanie

utrwalono – wprowadzania do obrotu, użyczania lub najmu egzemplarzy,

c) w zakresie rozpowszechniania artystycznego wykonania w sposób inny

niż określony w lit. b – nadawania, reemitowania oraz odtwarzania,

chyba że są one dokonywane za pomocą wprowadzonego do obrotu

egzemplarza, a także publicznego udostępniania utrwalenia

artystycznego wykonania w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego

dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

2. Artyście wykonawcy służy prawo do wynagrodzenia za korzystanie

z artystycznego wykonania lub za rozporządzanie prawami do takiego wykonania

określone w umowie albo przyznane w przepisach ustawy.

3. W przypadku nadawania, reemitowania lub odtwarzania artystycznego

wykonania za pomocą wprowadzonego do obrotu egzemplarza, artyście

wykonawcy przysługuje prawo do stosownego wynagrodzenia.

Art. 87. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, zawarcie przez artystę wykonawcę

z producentem utworu audiowizualnego umowy o współudział w realizacji utworu

audiowizualnego przenosi na producenta prawa do rozporządzania i korzystania

z wykonania, w ramach tego utworu audiowizualnego, na wszystkich znanych

w chwili zawarcia umowy polach eksploatacji.

Art. 88. Prawo artysty wykonawcy nie narusza prawa autorskiego do

wykonywanego utworu.

Art. 89. 1. Prawo, o którym mowa w art. 86 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2, wygasa

z upływem pięćdziesięciu lat następujących po roku, w którym nastąpiło

artystyczne wykonanie.

2. Jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1, nastąpiła publikacja lub inne

rozpowszechnienie artystycznego wykonania utrwalonego w inny sposób niż na

fonogramie, okres ochrony liczy się od tego zdarzenia, a gdy miały miejsce obydwa

– od tego z nich, które miało miejsce wcześniej.

©Kancelaria Sejmu s. 53/66

21.07.2020

Art. 891. Jeżeli w okresie, o którym mowa w art. 89 ust. 1, nastąpiła

publikacja lub inne rozpowszechnienie artystycznego wykonania utrwalonego na

fonogramie, prawo, o którym mowa w art. 86 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2, wygasa

z upływem siedemdziesięciu lat od tego zdarzenia, a gdy miały miejsce obydwa –

od tego z nich, które miało miejsce wcześniej.

Art. 90. Przepisy ustawy stosuje się do artystycznych wykonań, które:

1) dokonane zostały przez obywatela polskiego albo osobę zamieszkałą na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub

11) dokonane zostały przez obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej

lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu

(EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, lub

2) zostały ustalone po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub

3) zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej, lub

4) są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie, w jakim ich

ochrona wynika z tych umów.

Art. 91. Domniemywa się, że kierownik zespołu jest umocowany do

reprezentowania praw do zespołowego artystycznego wykonania. Domniemanie to

stosuje się odpowiednio do części artystycznego wykonania mających samodzielne

znaczenie.

Art. 92. Do artystycznych wykonań stosuje się odpowiednio przepisy art. 8–

10, art. 12, art. 18, art. 21–213, art. 41–45, art. 47–49, art. 52–55, art. 57–59, art.

62–68, art. 71 i art.78.

Art. 93. Do prawa do artystycznego wykonania stosuje się odpowiednio

przepisy art. 15a oraz art. 33 pkt 10 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Oddział 2

Prawa do fonogramów i wideogramów

Art. 94. 1. Fonogramem jest pierwsze utrwalenie warstwy dźwiękowej

wykonania utworu albo innych zjawisk akustycznych.

2. Wideogramem jest pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów,

z dźwiękiem lub bez, niezależnie od tego, czy stanowi ono utwór audiowizualny.

©Kancelaria Sejmu s. 54/66

21.07.2020

3. Domniemywa się, że producentem fonogramu lub wideogramu jest osoba,

pod której nazwiskiem lub firmą (nazwą) fonogram lub wideogram został po raz

pierwszy sporządzony.

4. Bez uszczerbku dla praw twórców lub artystów wykonawców,

producentowi fonogramu lub wideogramu przysługuje wyłączne prawo do

rozporządzania i korzystania z fonogramu lub wideogramu w zakresie:

1) zwielokrotniania określoną techniką;

2) wprowadzenia do obrotu;

3) najmu oraz użyczania egzemplarzy;

4) publicznego udostępniania fonogramu lub wideogramu w taki sposób, aby

każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie

wybranym.

5. W przypadku nadawania, reemitowania lub odtwarzania wprowadzonego

do obrotu fonogramu lub wideogramu, producentowi przysługuje prawo do

stosownego wynagrodzenia.

Art. 95. 1. Prawo, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa z upływem

pięćdziesięciu lat następujących po roku, w którym fonogram lub wideogram został

sporządzony.

2. Jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1, fonogram został opublikowany,

prawo, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa z upływem siedemdziesięciu lat

następujących po roku, w którym fonogram został opublikowany.

3. Jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1, fonogram nie został

opublikowany i jeżeli w tym okresie został rozpowszechniony w inny sposób,

prawo, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa z upływem siedemdziesięciu lat

następujących po roku, w którym fonogram został rozpowszechniony.

4. Jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1, wideogram został opublikowany

lub rozpowszechniony, prawo, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa

z upływem pięćdziesięciu lat następujących po roku, w którym miało miejsce

pierwsze z tych zdarzeń.

Art. 951. 1. Do fonogramów stosuje się odpowiednio przepis art. 21 ust. 1,

chyba że nadawanie odbywa się na podstawie umowy z uprawnionym.

©Kancelaria Sejmu s. 55/66

21.07.2020

2. Do fonogramów i wideogramów stosuje się odpowiednio przepisy art. 211–

213.

Art. 952. 1. Jeżeli po upływie pięćdziesięciu lat od publikacji fonogramu albo

jego rozpowszechnienia w inny sposób, producent fonogramu nie wprowadza do

obrotu wystarczającej liczby egzemplarzy fonogramu, która, biorąc pod uwagę jego

charakter, zaspokajałaby racjonalne potrzeby odbiorców, lub nie udostępnia go

publicznie w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie

przez siebie wybranym, artysta wykonawca albo jego spadkobierca może

wypowiedzieć umowę, na mocy której prawa do artystycznego wykonania zostały

przeniesione w tym zakresie na producenta fonogramu, albo umowę, na mocy

której producentowi fonogramu udzielona została w tym zakresie licencja

wyłączna na korzystanie z artystycznego wykonania.

2. Wypowiedzenie umowy, o którym mowa w ust. 1, staje się skuteczne,

jeżeli producent fonogramu w terminie roku od dnia doręczenia mu oświadczenia

przez artystę wykonawcę albo jego spadkobiercę o wypowiedzeniu umowy, nie

rozpocznie korzystania z fonogramu w żaden ze sposobów, o których mowa w ust.

1.

3. Jeżeli fonogram zawiera utrwalenie wykonań kilku artystów wykonawców,

prawo do wypowiedzenia umowy, o którym mowa w ust. 1, przysługuje każdemu

z nich.

4. W przypadku skutecznego wypowiedzenia umów zawartych w odniesieniu

do wszystkich artystycznych wykonań utrwalonych na fonogramie, prawo

producenta tego fonogramu, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa.

5. Prawo do wypowiedzenia umowy, o którym mowa w ust. 1, nie podlega

zrzeczeniu się ani zbyciu.

Art. 953. 1. Jeżeli przeniesienie praw do artystycznego wykonania na

producenta fonogramu albo udzielenie mu licencji wyłącznej na korzystanie

z artystycznego wykonania nastąpiło za jednorazowym wynagrodzeniem, artysta

wykonawca ma prawo do corocznego dodatkowego wynagrodzenia od producenta

fonogramu za każdy rok następujący po upływie pięćdziesięciu lat po roku

publikacji fonogramu albo jego rozpowszechnienia w inny sposób.

©Kancelaria Sejmu s. 56/66

21.07.2020

2. Kwota dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, wynosi 20%

przychodu producenta fonogramu uzyskanego w poprzednim roku z tytułu

zwielokrotniania, wprowadzania do obrotu i publicznego udostępniania fonogramu

w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie

wybranym.

3. Prawo do dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, nie

podlega zrzeczeniu się ani zbyciu.

4. Wypłata dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, następuje

za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi do

artystycznych wykonań, wyznaczonej na okres nie dłuższy niż pięć lat przez

ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego po

przeprowadzeniu konkursu uwzględniającego następujące kryteria:

1) reprezentatywność;

2) zdolność organizacyjną do realizacji zadania w sposób zapewniający

efektywny pobór wynagrodzeń, o których mowa w ust. 1, i ich wypłaty;

3) skuteczność i prawidłowość działania;

4) zasadność planowanych kosztów wypłaty wynagrodzeń, o których mowa

w ust. 1, i ich wysokość.

5. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego

ogłasza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej

konkurs, o którym mowa w ust. 4, oraz jego wynik.

6. Organizacja zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi do

artystycznych wykonań biorąca udział w konkursie, o którym mowa w ust. 4, może

złożyć do ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa

narodowego, w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia wyniku tego konkursu,

odwołanie od jego wyniku ze względu na naruszenie przepisów prawa.

7. Odwołanie, o którym mowa w ust. 6, minister właściwy do spraw kultury

i ochrony dziedzictwa narodowego rozpatruje w terminie 14 dni od dnia jego

wpływu. W przypadku uwzględnienia odwołania minister właściwy do spraw

kultury i ochrony dziedzictwa narodowego unieważnia konkurs, o którym mowa

w ust. 4.

8. Artysta wykonawca lub organizacja zbiorowego zarządzania, o której

mowa w ust. 4, mogą domagać się od producenta fonogramu udzielenia wszelkich

©Kancelaria Sejmu s. 57/66

21.07.2020

informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych do określenia wysokości

należnego im dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, i jego

wypłaty.

9. Organizacja zbiorowego zarządzania, o której mowa w ust. 4, ma prawo

przeznaczyć z dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, nie więcej

niż 10% jego wartości na pokrycie ponoszonych przez nią uzasadnionych

i udokumentowanych kosztów dochodzenia oraz wypłaty tego wynagrodzenia.

10. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,

po zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi

do artystycznych wykonań oraz organizacji producentów fonogramów, określi,

w drodze rozporządzenia:

1) sposób pobierania dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1,

dokonywania z niego potrąceń oraz jego wypłaty, mając na uwadze

konieczność zapewnienia, aby pobór i wypłata tego wynagrodzenia były

dokonywane w sposób efektywny i przejrzysty, a potrącenia były

uzasadnione i udokumentowane;

2) wymagany zakres informacji umieszczanych w ogłoszeniu o konkursie,

o którym mowa w ust. 4, mając na uwadze, że minimalny zakres tych

informacji ma obejmować co najmniej warunki uczestnictwa w konkursie,

termin składania ofert i kryteria ich oceny;

3) zakres dokumentacji konkursowej, mając na uwadze, że zakres tej

dokumentacji ma co najmniej określać warunki uczestnictwa w konkursie,

o którym mowa w ust. 4, wymagania, jakim ma odpowiadać oferta i kryteria

oceny ofert;

4) tryb postępowania konkursowego, mając na uwadze przejrzystość, rzetelność

i obiektywność postępowania konkursowego.

Art. 954. Jeżeli przeniesienie praw do artystycznego wykonania na

producenta fonogramu albo udzielenie mu licencji wyłącznej na korzystanie

z artystycznego wykonania nastąpiło za wynagrodzeniem wypłacanym artyście

wykonawcy przez producenta fonogramu okresowo, od wypłat z tego tytułu nie

potrąca się zaliczek lub innych odliczeń określonych w umowie po upływie

pięćdziesięciu lat od publikacji fonogramu albo jego rozpowszechnienia w inny

sposób.

©Kancelaria Sejmu s. 58/66

21.07.2020

Art. 96. Przepisy ustawy stosuje się do fonogramów i wideogramów:

1) których producent ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce

zamieszkania lub siedzibę, lub

11) których producent ma na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego

miejsce zamieszkania lub siedzibę, lub

2) które są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,

w jakim ich ochrona wynika z tych umów.

Oddział 3

Prawa do nadań programów

Art. 97. Bez uszczerbku dla praw twórców, artystów wykonawców,

producentów fonogramów i wideogramów, organizacji radiowej lub telewizyjnej

przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania i korzystania ze swoich nadań

programów w zakresie:

1) utrwalania;

2) zwielokrotniania określoną techniką;

3) nadawania przez inną organizację radiową lub telewizyjną;

4) reemitowania;

5) wprowadzania do obrotu ich utrwaleń;

6) odtwarzania w miejscach dostępnych za opłatą wstępu;

7) udostępniania ich utrwaleń w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich

dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

Art. 98. Prawo, o którym mowa w art. 97, gaśnie z upływem pięćdziesięciu

lat następujących po roku pierwszego nadania programu.

Art. 99. Przepisy ustawy stosuje się do nadań programów:

1) organizacji radiowej i telewizyjnej, która ma siedzibę na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) organizacji radiowej i telewizyjnej, która ma siedzibę na terytorium

Europejskiego Obszaru Gospodarczego;

3) które są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,

w jakim ich ochrona wynika z tych umów.

©Kancelaria Sejmu s. 59/66

21.07.2020

Oddział 31

Prawa do pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych

Art. 991. Wydawcy, który jako pierwszy w sposób zgodny z prawem

opublikował lub w inny sposób rozpowszechnił utwór, którego czas ochrony już

wygasł, a jego egzemplarze nie były jeszcze publicznie udostępniane, przysługuje

wyłączne prawo do rozporządzania tym utworem i korzystania z niego na

wszystkich polach eksploatacji przez okres dwudziestu pięciu lat od daty pierwszej

publikacji lub rozpowszechnienia.

Art. 992. Temu, kto po upływie czasu ochrony prawa autorskiego do utworu

przygotował jego wydanie krytyczne lub naukowe, niebędące utworem,

przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania takim wydaniem i korzystania

z niego w zakresie, o którym mowa w art. 50 pkt 1 i 2, przez okres trzydziestu lat

od daty publikacji.

Art. 993. Przepisy art. 991 i art. 992 stosuje się odpowiednio do utworów

i tekstów, które ze względu na czas ich powstania lub charakter nigdy nie były

objęte ochroną prawa autorskiego.

Art. 994. Przy wyznaczaniu czasu ochrony, o którym mowa w art. 991 i w art.

992, stosuje się odpowiednio przepisy art. 37 i art. 39.

Art. 995. 1. Przepisy ustawy stosuje się do pierwszych wydań:

1) których wydawca ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce

zamieszkania lub siedzibę lub

2) których wydawca ma na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego

miejsce zamieszkania lub siedzibę, lub

3) które są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,

w jakim ich ochrona wynika z tych umów.

2. Przepisy ustawy stosuje się do wydań naukowych i krytycznych, które:

1) zostały dokonane przez obywatela polskiego albo osobę zamieszkałą na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) zostały ustalone po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub

3) zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej, lub

©Kancelaria Sejmu s. 60/66

21.07.2020

4) są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie, w jakim ich

ochrona wynika z tych umów.

Art. 996. Do pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych

przepisy oddziału 6 w rozdziale 3 stosuje się.

Oddział 4

Postanowienia wspólne dotyczące praw pokrewnych

Art. 100. Wykonywanie praw do artystycznych wykonań, fonogramów,

wideogramów, nadań programów, a także pierwszych wydań oraz wydań

naukowych i krytycznych, podlega odpowiednio ograniczeniom wynikającym

z przepisów art. 23–35.

Art. 101. Do artystycznych wykonań, fonogramów, wideogramów, nadań

programów, pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych stosuje się

odpowiednio przepisy art. 1 ust. 4, art. 6, art. 61, art. 8 ust. 2, art. 355–359, art. 35a–

35e, art. 39, art. 51, art. 79 i art. 80.

Art. 102. 1. Na każdym egzemplarzu fonogramu lub wideogramu umieszcza

się, poza oznaczeniami dotyczącymi autorstwa i artystycznego wykonawstwa,

tytułami utworów oraz datą sporządzenia, nazwisko lub firmę (nazwę) producenta

oraz, w wypadku utrwalenia nadania, nazwę organizacji radiowej lub telewizyjnej.

2. Domniemywa się, że egzemplarze niespełniające wymogów określonych

w ust. 1 zostały sporządzone bezprawnie.

Art. 103. Spory dotyczące praw pokrewnych należą do właściwości sądów

okręgowych.

©Kancelaria Sejmu s. 61/66

21.07.2020

Rozdział 12

(uchylony)

Rozdział 121

(uchylony)

Rozdział 122

(uchylony)

Rozdział 13

(uchylony)

Rozdział 14

Odpowiedzialność karna

Art. 115. 1. Kto przywłaszcza sobie autorstwo albo wprowadza w błąd co do

autorstwa całości lub części cudzego utworu albo artystycznego wykonania,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności

do lat 3.

2. Tej samej karze podlega, kto rozpowszechnia bez podania nazwiska lub

pseudonimu twórcy cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania,

artystyczne wykonanie albo publicznie zniekształca taki utwór, artystyczne

wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie.

3. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w inny sposób niż określony

w ust. 1 lub 2 narusza cudze prawa autorskie lub prawa pokrewne określone w art.

16, art. 17, art. 18, art. 19 ust. 1, art. 191, art. 86, art. 94 ust. 4 lub art. 97, albo nie

wykonuje obowiązków określonych w art. 193 ust. 2 lub art. 20 ust. 1–4,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności

do roku.

Art. 116. 1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom

rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania,

artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności

do lat 2.

©Kancelaria Sejmu s. 62/66

21.07.2020

2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia

korzyści majątkowej,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust.

1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje

lub nią kieruje,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.

4. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności

do roku.

Art. 117. 1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom w celu

rozpowszechnienia utrwala lub zwielokrotnia cudzy utwór w wersji oryginalnej lub

w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności

do lat 2.

2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust.

1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje

lub nią kieruje,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Art. 118. 1. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedmiot będący

nośnikiem utworu, artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu

rozpowszechnianego lub zwielokrotnionego bez uprawnienia albo wbrew jego

warunkom nabywa lub pomaga w jego zbyciu albo przedmiot ten przyjmuje lub

pomaga w jego ukryciu,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust.

1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje

lub nią kieruje,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 5.

3. Jeżeli na podstawie towarzyszących okoliczności sprawca przestępstwa

określonego w ust. 1 lub 2 powinien i może przypuszczać, że przedmiot został

uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

©Kancelaria Sejmu s. 63/66

21.07.2020

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności

do lat 2.

Art. 1181. 1. Kto wytwarza urządzenia lub ich komponenty przeznaczone do

niedozwolonego usuwania lub obchodzenia skutecznych technicznych

zabezpieczeń przed odtwarzaniem, przegrywaniem lub zwielokrotnianiem

utworów lub przedmiotów praw pokrewnych albo dokonuje obrotu takimi

urządzeniami lub ich komponentami, albo reklamuje je w celu sprzedaży lub

najmu,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności

do lat 3.

2. Kto posiada, przechowuje lub wykorzystuje urządzenia lub ich

komponenty, o których mowa w ust. 1,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności

do roku.

Art. 119. Kto uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie prawa do kontroli

korzystania z utworu, artystycznego wykonania, fonogramu lub wideogramu albo

odmawia udzielenia informacji przewidzianych w art. 47,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności

do roku.

Art. 120. (uchylony)

Art. 121. 1. W wypadku skazania za czyn określony w art. 115, 116, 117, 118

lub 1181, sąd orzeka przepadek przedmiotów pochodzących z przestępstwa,

chociażby nie były własnością sprawcy.

2. W wypadku skazania za czyn określony w art. 115, 116, 117 lub 118, sąd

może orzec przepadek przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa,

chociażby nie były własnością sprawcy.

Art. 122. Ściganie przestępstw określonych w art. 116 ust. 1, 2 i 4, art.

117 ust. 1, art. 118 ust. 1, art. 1181 oraz art. 119 następuje na wniosek

pokrzywdzonego.

©Kancelaria Sejmu s. 64/66

21.07.2020

Art. 1221. W sprawach o przestępstwa określone w art. 115–

119 pokrzywdzonym jest również właściwa organizacja zbiorowego zarządzania

prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Art. 123. Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, może

wyznaczyć sądy rejonowe właściwe do rozpoznawania spraw o przestępstwa,

o których mowa w art. 115–119 – na obszarze właściwości danego sądu

okręgowego.

Rozdział 15

Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 124. 1. Przepisy ustawy stosuje się do utworów:

1) ustalonych po raz pierwszy po jej wejściu w życie;

2) do których prawa autorskie według przepisów dotychczasowych nie wygasły;

3) do których prawa autorskie według przepisów dotychczasowych wygasły,

a które według niniejszej ustawy korzystają nadal z ochrony, z wyłączeniem

okresu między wygaśnięciem ochrony według ustawy dotychczasowej

i wejściem w życie niniejszej ustawy. Ustawa nie narusza własności

egzemplarzy utworów rozpowszechnionych przed dniem jej wejścia w życie.

2. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się do utworów obywateli obcych stale

zamieszkałych za granicą, pod warunkiem wzajemności.

3. (uchylony)

4. Postanowienia umów, zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy,

sprzeczne z przepisami art. 75 ust. 2 i 3 są nieważne.

Art. 125. 1. Przepisy ustawy stosuje się do artystycznych wykonań:

1) ustalonych po raz pierwszy po jej wejściu w życie;

2) w zakresie korzystania z nich po jej wejściu w życie, jeżeli według przepisów

niniejszej ustawy korzystają nadal z ochrony.

2. Ustawa nie narusza własności egzemplarzy, na których utrwalono

artystyczne wykonanie przed dniem jej wejścia w życie.

Art. 126. 1. Przepisy ustawy stosuje się do:

1) fonogramów i wideogramów, które zostały sporządzone po jej wejściu

w życie;

©Kancelaria Sejmu s. 65/66

21.07.2020

2) programów radiowych i telewizyjnych, które zostały nadane po jej wejściu

w życie;

3) fonogramów i wideogramów oraz programów radiowych i telewizyjnych,

które według niniejszej ustawy korzystają nadal z ochrony.

2. Zasady, o której mowa w ust. 1 pkt 3, nie stosuje się do korzystania przez

szkoły w celach dydaktycznych ze sporządzonych przed dniem wejścia w życie

ustawy nadań, fonogramów i wideogramów niebędących filmami fabularnymi oraz

spektaklami teatralnymi, a także do korzystania z utrwalonych na fonogramach

i wideogramach artystycznych wykonań.

Art. 127. 1. Jeżeli rozpoczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy

korzystanie z utworu, artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu lub

programu radiowego albo telewizyjnego było według przepisów dotychczasowych

dozwolone, natomiast po tej dacie wymaga zezwolenia, to może być ono

dokończone, pod warunkiem że uprawniony otrzymał stosowne wynagrodzenie.

2. Z zastrzeżeniem ust. 3, dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszej

ustawy czynności prawne odnoszące się do prawa autorskiego są skuteczne

i podlegają ocenie według przepisów prawa dotychczasowego; odnosi się to

również do zdarzeń innych niż czynności prawne.

3. Ustawę stosuje się do umów długoterminowych, które zawarte zostały

przed dniem jej wejścia w życie, w odniesieniu do okresu następującego po tej

dacie oraz do zobowiązań, które powstały przed dniem wejścia w życie ustawy,

w odniesieniu do skutków prawnych zdarzeń następujących po tej dacie,

niezwiązanych z istotą zobowiązania.

4. Umowy zawarte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy nie

obejmują praw pokrewnych, chyba że strony postanowiły inaczej.

Art. 1271. Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw

kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, w drodze zarządzenia, utworzy zespół

do spraw przeciwdziałania naruszeniom prawa autorskiego i praw pokrewnych

oraz określi jego skład, zadania i tryb działania.

Art. 128. Traci moc ustawa z dnia 10 lipca 1952 r. o prawie autorskim

(Dz. U. poz. 234, z 1975 r. poz. 184 oraz z 1989 r. poz. 192).

©Kancelaria Sejmu s. 66/66

21.07.2020

Art. 129. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia

ogłoszenia5), z wyjątkiem przepisu art. 124 ust. 3, który wchodzi w życie z dniem

ogłoszenia.

5) Ustawa została ogłoszona w dniu 23 lutego 1994 r.


立法 取代 (2 文本) 取代 (2 文本) 被以下文本取代 (1 文本) 被以下文本取代 (1 文本)
条约 关联 (1 条记录) 关联 (1 条记录)
无可用数据。

WIPO Lex编号 PL113